Δεν ειναι μελό, αλήθεια είναι...

Του Νίκου Κτιστάκη

Άκουσα στο ραδιόφωνο έναν άνθρωπο να διηγείται τα προβλήματά του. Έναν πατέρα δύο παιδιών που σπαράσσεται από την οικονομική κρίση. Πόσο με λύπησε αυτός ο άνθρωπος! Η γυναίκα του εργαζόταν σε ιδιωτική εταιρία και απολύθηκε γιατί πτώχευσε. Έπαιρνε 900 ευρώ. Αυτός δουλεύει αλλά ενώ ο μισθός του ήταν 950 ευρώ, μειώθηκε στα 680. Το ενοίκιο είναι 250 ευρώ και το ρεύμα, κοινόχρηστα, νερό κτλ άλλα 150, σύνολο 400. Έτσι του μένουν 280 ευρώ για να ζήσει τα παιδιά του.

Τρώνε όσπρια, μακαρόνια, ψωμί και γάλα. Ο ίδιος έκοψε και τις μετακινήσεις με το λεωφορείο. Ξυπνάει νωρίτερα και περπατά με τα πόδια μέχρι τη δουλειά του. Για να γλυτώσει το κόμιστρο. 

Εκεί όμως που σπάραξε και μίλησε με αναφιλητά ήταν που περιέγραψε ότι τα παιδιά του θα πάνε σχολείο με τρύπια παπούτσια και σχισμένη τσάντα. 

Δείτε αυτή την οικογένεια. Μία από τις εκατοντάδες χιλιάδες που βιώνουν την εξαθλίωση της ανεργίας. Ήταν νοικοκύρηδες, εργατικοί και οι δύο εργαζόμενοι γονείς είχαν εισόδημα 900+ 950= 1850 ευρώ. 

Έδιναν τα 400 ενοίκιο, ρεύμα, κοινόχρηστα κτλ και έμεναν 1450 ευρώ, να φροντίσουν τα παιδιά, και να ζήσουν με αξιοπρέπεια.

Ξαφνικά πρέπει να επιβιώσουν με 280 ευρώ. Και εφόσον είναι τυχεροί και δεν απολυθεί ο σύζυγος.

Ας αναλογιστούμε αυτές τις οικογένειες όταν οι πολιτικοί μας συζητούν αν θα μειώσουν τους μισθούς των ρετιρέ όπου δεν απολύθηκε ούτε ΈΝΑΣ. 

Posted in: ΑΡΘΡΑ