Smiley face

Δευτέρα 13 Ιανουαρίου 2020

"Κανένας ανάπηρος δεν θέλει να είναι... μαχητής της ζωής»



«Ένας άνθρωπος σε αμαξίδιο δεν θα είχε κανένα πρόβλημα να πάει στην δουλειά του αν υπήρχαν ράμπες (χωρίς αυτοκίνητα να τις κλείνουν) όπως επίσης προσβάσιμη συγκοινωνία και τουαλέτες»
«Κανένας ανάπηρος δεν θέλει να είναι «μαχητής της ζωής» και προσωπικά με ενοχλεί… Απλά είναι μια παραδοχή της κοινωνίας ότι απέτυχε να εντάξει ένα «διαφορετικό» άτομο»
«Είναι ενοχλητικό όταν βλέπεις άτομα και φορείς να περιορίζονται σε… γλυκαναλατες εκδηλώσεις (στο πλαίσιο της παγκόσμιας ημέρας για την αναπηρία) που συχνά απλά προωθούν ένα αίσθημα… λύπησης»

Ο πρωταγωνιστής συγκλονιστικού ντοκιμαντέρ για την αναπηρία, γυρισμένο εξ ολοκλήρου στο ΚΑΤ της Αθήνας, μιλάει στο makthes.gr για τον τραυματισμό που τον καθήλωσε στο αμαξίδιο πριν από τρία χρόνια, αλλά και για την αποτυχία της πολιτείας να εντάξει ένα «διαφορετικό» άτομο στην κοινωνία. Ο 25χρονος Γρηγόρης Χρυσικός απόφοιτος της ΑΣΟΕΕ αποκαλύπτει πώς αντιμετωπίζει τα προβλήματα της αναπηρίας η οποία όπως τονίζει, είναι περιοριστική και μη λειτουργική επειδή η πολιτεία (και πολλές φορές και η κοινωνία) την κάνουν… περιοριστική και μη λειτουργική!  
-Ύστερα από μια βουτιά στη θάλασσα των παιδικών σας χρόνων βρεθήκατε στο ΚΑΤ…
-Στις 10 Ιουλίου 2017 ένα παιχνίδι με τους φίλους μου, μια βουτιά παραπάνω, είναι η αρχή αυτού του «περίεργου» ταξιδιού μου. Η επόμενη μέρα θα με βρει στο νοσοκομείο  χωρίς φυσικά να ξέρω τι θα ακολουθήσει. Μερικούς μήνες μετά θα γνωρίσω και τον σκηνοθέτη του ντοκιμαντέρ ΜΕΧΡΙ ΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ, τον Μάρκο Γκαστιν. Όταν με πλησίασε για πρώτη φορά ο  κ. Γκαστιν ήμουν αρχικά θετικός γιατί θεώρησα ότι θα μπορούσα να βοηθήσω άλλους μέσω της εμπειρίας μου. Μεταξύ μας ήταν και ένας τρόπος να «σκοτώσω» την ώρα μου. Ήμουν πια 4-5 μήνες στο νοσοκομείο, οι υψηλοί πυρετοί καθώς και άλλες επιπλοκές που με ταλαιπωρούσαν είχαν πια υποχωρήσει, ενώ και ψυχολογικά ήμουν πιο συνειδητοποιημένος ξέροντας πια τι με περιμένει... 
-Σας προβλημάτισε η ιδέα της ταινίας μέσα σε ένα ελληνικό νοσοκομείο; Κάτι ανάλογο δεν έχει γίνει με θέμα την αναπηρία και την αποκατάσταση…
-Ο βασικός μου φόβος ήταν ότι το αποτέλεσμα θα είναι μία μη ρεαλιστική – εξωραϊσμένη , ίσως γλυκανάλατη, απεικόνιση της πραγματικότητας όπου θα φαινόμασταν ως ήρωες που αντιμετωπίζουν ιδανικά τα κακά της μοίρας μας.  Τελικώς ύστερα από μία συνάντηση με τον σκηνοθέτη κατά την οποία συζητήσαμε αναλυτικότερα κάμφθηκαν και οι τελευταίες μου αντιρρήσεις. Και ευτυχώς, όσον αφορά εμένα τουλάχιστον, στο ντοκιμαντέρ είδα αυτά που όντως έζησα…
-Το ΚΑΤ όπως και πολλά άλλα νοσοκομεία πχ αυτά στη Θεσσαλονίκη δεν έχουν υποδομές… Είδαμε ότι υπήρχαν… σαμαράκια στην είσοδο και έξοδο του νοσοκομείου όπως επίσης παλιός εξοπλισμός…
-Ναι όπως είδατε και στην ταινία το περιβάλλον, το οποίο έγινε το σπίτι μας για αρκετούς μήνες, δεν ήταν και το ιδανικό. Από την έλλειψη εξοπλισμού για τις φυσικοθεραπείες μέχρι την κατάσταση των δωματίων όπου συχνά τριγυρνούσαν και… περιστέρια! Όμως σε όλο αυτό το χάος υπήρχαν και άτομα, όπως για παράδειγμα η κα Σταυρούλα Μπακατσή που ανταποκρίνονται σε αυτές τις συνθήκες και κάνουν την δουλειά τους με τον αρτιότερο τρόπο. Ουσιαστικά αποτελούν το πολυτιμότερο περιουσιακό στοιχείο αυτού του νοσοκομείου. Φυσικά δεν είναι μόνο αυτή, αλλά και άλλα πολλά άτομα σε διάφορα πόστα. Και αυτά τα άτομα είναι και ο λόγος που δεν μετανιώνω στιγμή για την επιλογή μου να παραμείνω στο ΚΑΤ. Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να κάνω μια ειδική αναφορά σε έναν τότε ειδικευμένο γιατρό, τον Αλέξανδρο Ταξιλδαρη, ο οποίος με έναν ρεαλιστικό - ίσως και ώμο - αλλά βαθιά στοργικό και γεμάτο κατάμαυρο χιούμορ τρόπο μου έδωσε, και συνεχίζει να μου δίνει, να καταλάβω ακριβώς τι σημαίνει αναπηρία και πως ζεις μ αυτήν…
-Η πιο δύσκολη φάση της μετάβασης σας, στη νέα κατάσταση, αυτή της αναπηρίας, ήταν η νοσηλεία σας στο ΚΑΤ;
-Από ένα σημείο και μετά η παραμονή στο ΚΑΤ ήταν το εύκολο κομμάτι μιας και ζεις σε ένα προστατευμένο περιβάλλον, μια φούσκα. Όταν πια βγεις, περνάς ουσιαστικά ένα νέο στάδιο αποκατάστασης τόσο πρακτικά όσο και ψυχολογικά αφού πλέον προσπαθείς να προσαρμοστείς στον έξω κόσμο και να αλληλοεπιδράς με το κοινωνικό σύνολο. Ήμουν αρκετά τυχερός που είχα ένα οικογενειακό και φιλικό περιβάλλον που με στήριξε, και μέσα και έξω, με χίλιους δύο τρόπους πράγμα το οποίο με βοήθησε να μην «κλειστώ σπίτι», που είναι αρκετά συχνό φαινόμενο συνήθως όχι με την ευθύνη του ανάπηρου ατόμου. 
-Πώς δεν κλειστήκατε, όπως λέτε, στο σπίτι; Είχατε υποστήριξη από συγγενείς και φίλους, όμως εσείς όπως είδαμε στην ταινία βασιστήκατε πολύ και στον εαυτό σας…
-Με τους φίλους μου, έχουμε αντιμετωπίσει αμέτρητες κωμικοτραγικές καταστάσεις και συνήθως την πληρώνουν αυτοί μιας και στο τέλος πρέπει να με κουβαλάνε. Όλα αυτά με έχουν κάνει να καταλάβω ότι ο καλύτερος τρόπος διαχείρισης τέτοιων καταστάσεων είναι το χιούμορ (μαύρο κατά προτίμηση) και μία δόση αναισθησίας. Ομολογώ ότι προβληματίζομαι λίγο που χρησιμοποιώ αυτή τη λέξη μιας και θεωρητικά πρέπει να διεκδικούμε μέχρι τέλους τα δικαιώματα μας αλλά σκεφτείτε σε κάθε μου βόλτα να σπαταλώ σωματική και ψυχολογική ενέργεια για κάθε σπασμένο πεζοδρόμιο, κάθε ράμπα που δεν υπάρχει ή κάθε αυτοκίνητο που έχει παρκάρει με ευφάνταστο τρόπο. Ιδανικά όλα αυτά τα προβλήματα δεν θα έπρεπε να υπάρχουν αλλά κάτι τέτοιο είναι ακόμα ουτοπικό. 
-Σας άκουσα να λέτε σε ομιλία σας ότι η αναπηρία από μόνη της είναι ένα χαρακτηριστικό και τίποτε παραπάνω. Αν η κοινωνία ήταν προσβάσιμη τότε, είπατε, θα ήταν ένα χαρακτηριστικό όπως πχ το ξανθό της κεφαλής σας… 
-Ναι το ότι είναι περιοριστική και μας κάνει μη λειτουργικούς είναι πολύ συχνά ευθύνη του κράτους και της κοινωνίας γενικότερα. Ένας άνθρωπος σε αμαξίδιο δεν θα είχε κανένα πρόβλημα να πάει στην δουλειά του αν υπήρχαν ράμπες (χωρίς αμάξια μπροστά) , προσβάσιμη συγκοινωνία και τουαλέτες. Κανένας ανάπηρος δεν θέλει να είναι «μαχητής της ζωής» και προσωπικά με ενοχλεί όταν χρησιμοποιείται αυτή η φράση σαν κομπλιμέντο. Στα μάτια μου είναι απλά μια παραδοχή της κοινωνίας ότι απέτυχε να εντάξει ένα «διαφορετικό» άτομο. Το ίδιο συναίσθημα υποθέτω ότι το έχουν βιώσει και άλλες κοινωνικές ομάδες που θεωρούνται «διαφορετικές»…
-Πιο προσβάσιμη πόλη είναι η Θεσσαλονίκη ή η Αθήνα; Που είναι πιο εύκολο να ζει ένα άτομο με αναπηρία;
Η Αθήνα και ειδικά το κέντρο της είναι πολύ δύσκολη ως και… επικίνδυνη για Αμεα. Και δεν πιστεύω ότι αυτό θα αλλάξει σύντομα. Στην πλειοψηφία τους τα πεζοδρόμια είναι τόσο ακατάλληλα που ουσιαστικά αποφεύγω να τα χρησιμοποιώ και προτιμώ τον δρόμο. Πάλι καλά που φιλοξένησε τους Ολυμπιακούς και Παραολυμπιακους αγώνες το 2004 και «αναγκάστηκε» να κάνει κάποιες ουσιαστικές αλλαγές. Τώρα όσον αφορά την Θεσσαλονίκη δεν έχω ολοκληρωμένη εικόνα μιας και έχω κυκλοφορήσει μόνο στα πολύ κεντρικά σημεία. Θα έλεγα ότι το κέντρο της Θεσσαλονίκης είναι πιο προσβάσιμο από το αντίστοιχο της Αθήνας. Από την άλλη η έλλειψη μετρό και γενικότερα προσβάσιμης συγκοινωνίας είναι σημαντικό μειονέκτημα. Είμαιπάντωςτηςάποψηςότιif you can make it in Athens you can make it everywhere.Μιλώντας πάντα για αστικά κέντρα γιατί υποθέτω στη επαρχία τα πράγματα είναι πιο δύσκολα… 
-Σας ενοχλεί το επετειακό της παγκόσμιας ημέρας για την αναπηρία; Θεωρείτε ότι βοηθάει ή αντιθέτως απομονώνει τα άτομα με αναπηρία αυτή η μία και μοναδική ημέρα;
-Δεν με ενοχλεί αλλά ούτε πιστεύω ότι είναι ιδιαίτερα σημαντική ημέρα. Ενοχλητικό είναι όταν βλέπεις άτομα και φορείς να περιορίζονται σε αυτήν και σε γλυκανάλατες εκδηλώσεις που συχνά απλά προωθούν ένα αίσθημα λύπησης. Η πρόσφατη παγκόσμια ημέρα αναπηρίας πρέπει να είναι απλά μία αφορμή για ενημέρωση. Μια σπίθα, ένα έναυσμα. Τίποτα παραπάνω. Αν επαναπαυτούμε και περιοριστούμε σε αυτήν η αποτυχία είναι δεδομένη. Θα είναι σαν να βασίζεται μία ερωτική σχέση μόνο στην ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου! Η αλλαγή έρχεται μόνο μέσω πράξεων, όσο μικρές ή ασήμαντες κι αν δείχνουν αυτές μερικές φορές…
-Πριν το ατύχημα σας τι γνωρίζατε για την αναπηρία; Είχατε διαμορφώσει μια εικόνα και ποια ήταν αυτή (πριν και μετά το ατύχημα)
Θεωρούσα τον εαυτό μου αρκετά «ευαισθητοποιημένο» και ενημερωμένο αν και τώρα καταλαβαίνω ότι οι γνώσεις μου ήταν αρκετά… επιφανειακές. Και τότε ήξερα ότι πρέπει να μην κλείνουμε τις ράμπες ή τον δρόμο για τους τυφλούς αλλά δεν μπορούσα να φανταστώ για παράδειγμα πόσο επηρεάζει τον προγραμματισμό ενός ατόμου σε αμαξίδιο η ύπαρξη ή όχι προσβάσιμης τουαλέτας. Ούτε ήξερα πόσα είναι τα άτομα με αναπηρία και το ότι πολλά από αυτά δεν τα βλέπουμε ποτέ γιατί το μέρος που ζούμε τα αποκλείει… 
-Αν μπορούσατε να αλλάξετε δομές και υποδομές για την προσβασιμότητα τι θα αλλάζατε αμέσως;
Σίγουρα θα δημιουργούσα καθολικά προσβάσιμη συγκοινωνία – εδώ να αναφέρω ότι δεν έχω μπει ποτέ σε λεωφορείο μετά το ατύχημα για ευνόητους λόγους – προσβάσιμες τουαλέτες παντού και πρόσβαση σε όλα τα κτήρια που χρησιμοποιεί ένα άτομο στην καθημερινότητα του (δημόσιες υπηρεσίες, τράπεζες, εστιατόρια κτλ) . Όσον αφορά το κέντρο της Αθήνας νομίζω πως η μόνη λύση, πέρα από τον «βομβαρδισμό» είναι η πεζοδρόμηση του, αν και για την ώρα δεν μου ακούγεται πολύ πιθανό σενάριο… 
-Τα τελευταία χρόνια, από τότε που είστε στο αμαξίδιο, διαπιστώνετε μια αλλαγή, αργή και σταδιακή στην ευαισθητοποίηση της κοινωνίας -αν όχι της πολιτείας- απέναντι στα θέματα αναπηρία;
-Η αλήθεια είναι ότι η Ελλάδα είναι ακόμα αρκετά πίσω σε θέματα αναπηρίας σε σχέση με άλλες προηγμένες χώρες. Ένα «μικρό» αλλά ενδεικτικό  παράδειγμα είναι ότι ακόμα και από επίσημα χείλη ακούγονται οι ξεπερασμένες εκφράσεις «άτομα με ειδικές ικανότητες ή ανάγκες» αντί για «άτομα με αναπηρία» και «καροτσάκι» αντί για αμαξίδιο πράγμα το οποίο δείχνει ότι δεν είμαστε ιδιαίτερα εξοικειωμένοι με την αναπηρία. Άλλωστε είναι ακόμα πολύ φρέσκες οι εικόνες από παιδιά δεμένα στα κρεβάτια τους σε κάποιο «ειδικό κέντρο», μια πρακτική που παραπέμπει σε άλλες εποχές. Παρ όλα αυτά αισιόδοξος γιατί βλέπω ότι ο περισσότερος κόσμος αρχίζει να συνειδητοποιεί ουσιαστικότερα την ύπαρξη μας κι ας έχουμε δρόμο ακόμα κυρίως σε θέματα παιδείας. 

ΥΓ: Ο Γρηγόρης Χρυσικός σήμερα είναι αθλητής της επιτραπέζιας αντισφαιρισης, στην κατηγορία 1 και ο στόχος του είναι να καταφέρει να γίνει ανταγωνιστικος σε διεθνές επίπεδο. Αγωνίζεται στον Π.Α.Σ.Κ.Α και στο προηγούμενο πανελλήνιο κατέκτησε την 2η θέση! Ταυτόχρονα έχει πρόταση για σταρτ απ την οποία σύντομα θα ανακοινώσει…

(φωτο από την ταινία ΜΕΧΡΙ ΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ και φωτο από αγώνα επιτραπέζιας αντισφαίρισης στην Αθήνα):


Αναδημοσίευση από τη free press ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ (του δημοσιογραφικού ομιλου της ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ)

Τετάρτη 8 Ιανουαρίου 2020

Ιστορίες για βορείους #8

Με έργα του Κωστή Γεωργίου θέλει να στολίσει τη Θεσσαλονίκη ο δήμαρχος Κ. Ζέρβας. Ο εικαστικός με διεθνή καριέρα κατάγεται από τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Ελλάδας και το όνομα του είχε ακουστεί και επί Γιάννη Μπουτάρη στην αίθουσα συνεδριάσεων του Δημοτικού Συμβουλίου Θεσσαλονίκης. Τότε ο επικεφαλής της σημερινής δημοτικής αρχής, ως αντιπολίτευση της ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ, είχε προτείνει κάτι ανάλογο.  Στην Ελλάδα, ο Γεωργίου έχει γίνει ευρύτερα γνωστός λόγω του κόκκινου «ΦΥΛΑΚΑ» ( Phylax ) στο Παλαιό Φάληρο όπου το γκρέμισαν και το… ράντισαν με αγιασμό!

Αντιδράσεις υπάρχουν από αυτοδιοικητικά και συνεργαζόμενα στελέχη του ΚΙΝΑΛ στον πολιτικό εναγκαλισμό του «ανεξάρτητου γαλάζιου» δημάρχου Κορδελιού Ευόσμου Κλεάνθη Μανδαλιανού με τον πρώην πρόεδρο της ΠΕΔ κεντρικής Μακεδονίας και δημάρχου Μενεμένης-Αμπελοκήπων Λάζαρου Κυρίζογλου. Ο δεύτερος θεωρείται από τους «πράσινους» που συνεργάστηκαν και στήριξαν την υποψηφιότητα του γιατρού Μανδαλιανού… «πολύ δεξιός» κάτι που δεν θέλουν για το δεύτερο μεγαλύτερο δήμο στη Βόρεια Ελλάδα. Ο δήμαρχος προς το παρόν δείχνει κυρίως να ενημερώνεται παρά να λαμβάνει αποφάσεις, πχ για τις αντιδημαρχίες που ακόμη δεν έχουν ανατεθεί…

Την παιδιατρική κλινική που ανέδειξε με σχετικό ρεπορτάζ το makthes.grεπισκέφθηκε τις ημέρες των γιορτών ο υπουργός υγείας Β. Κικίλιας. Πρόκειται για την Γ΄ Παιδιατρική Κλινική του Ιπποκρατείου με το πρωτοποριακό πρόγραμμα περίθαλψης κατ’ οίκον με καθημερινή εφημερία όλο το χρόνο. Είναι το μοναδικό πρόγραμμα νοσηλείας στο σπίτι -παιδιών που υποστηρίζονται από τεχνολογικό εξοπλισμό- και γλιτώνει ταλαιπωρία στους ασθενείς και στους συνοδούς τους καθώς και χρήματα στο δημόσιο!

Παράπονα ακούστηκαν στους διαδρόμους του ίδιου νοσοκομείου (Ιπποκράτειο Θεσσαλονίκης) για την επίσκεψη του υπουργού υγείας και την παράλειψη του να επισκεφθεί την επίσης πρωτοποριακή κλινική μεταμοσχεύσεων σε όλη τη χώρα. Λειτουργοί της υγείας έλεγαν ότι παρά τις εκκλήσεις και τις επιστολές του επικεφαλής των μεταμοσχεύσεων νεφρού και προέδρου της Ελληνικής Εταιρείας Μεταμοσχεύσεων Ι. Φούζα  για συνάντηση και συζήτηση όλων των προβλημάτων «κάτι τέτοιο δεν κατέστη εφικτό ακόμη και όταν ο υπουργός πήγε στην… πηγή, δηλαδή στην πρωτεύουσα των μεταμοσχεύσεων»

Είναι επίσημο. Η πιο… ερωτική Περιφέρεια βρίσκεται στη Θεσσαλονίκη. Ο περιφερειάρχης κεντρικής Μακεδονίας Απ. Τζιτζικώστας ενημέρωσε και ρώτησε δημοσίως εργαζόμενες της περιφέρειας του ότι «θα γυρίσει ταινία ο Σειρηνάκης κι αν ενδιαφέρονται να πάρουν μέρος!» Όπως είναι γνωστό σε έκταση 83 στρεμμάτων των Βασιλικών, στο δήμο Θέρμης Θεσσαλονίκης, θα κατασκευαστούν κινηματογραφικό studios θυγατρικής αμερικανικής εταιρείας. Λίγο αργότερα ζήτησε συγγνώμη γι αυτή την σεξιστική αναφορά σε βάρος γυναικών εργαζομένων της περιφερείας του...

Κουΐζ: Ποιος δήμαρχος «φυτιλιάζει» άλλον ομοϊδεάτη του για να αντιδρά αυτός σε ό,τι δεν του αρέσει και να μένει ο ίδιος φίλος με όλους και στο… απυρόβλητο;


Αναδημοσίευση από εφημερίδα ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ 
(φωτο από Αριστοτέλους λίγο πριν την Εγνατία 2020)


Παρασκευή 3 Ιανουαρίου 2020

Ιστοριες για βορειους #7



Χρόνια πολλά με γκρίνιες ακούστηκαν στην αίθουσα συνεδριάσεων του Περιφερειακού Συμβουλίου Κεντρικής Μακεδονίας για τα… γαλάζια στολίδια σε χριστουγεννιάτικο δεντράκι! Περιφερειακοί σύμβουλοι και ψηφοφόροι της αντιπολίτευσης -μεταξύ σοβαρού και αστείου- ζήτησαν πολυχρωμία στις χριστουγεννιάτικες μπάλες, οι οποίες περιορίστηκαν στα χρώματα της κυβέρνησης της ΝΔ. Πάντως ο συνειρμός κομμάτων-στολιδιών έφερε πολλά χαμόγελα στην αίθουσα…

«Να ζητήσουν συγγνώμη οι βουλευτές της ΝΔ και του ΚΙΝΑΛ». Ο ΣΥΡΙΖΑ -και ο τομεάρχης Προστασίας του Πολίτη της ΚΟ του κόμματος Γ. Ραγκούσης- εγκάλεσε τους βουλευτές Παπαδημητρίου και Λοβέρδο «για τις αποτρόπαιες δηλώσεις τους με τις οποίες συκοφαντούν πολίτες και δικαιολογούν την αστυνομία να τους… ξεβρακώνει» απαιτώντας από τον πρόεδρο της βουλής την ανάλογη «τιμωρία». Ωστόσο άφησαν «απ΄ έξω» τον βουλευτή της Β΄ Θεσσαλονίκης Δημήτρη Βαρτζόπουλο ο οποίος ήταν ο πρώτος που έκανε τις σχετικές δηλώσεις. Μετά την απαίτηση του ΣΥΡΙΖΑ για… συγγνώμη ο κ Βαρτζόπουλος πέρασε στην αντεπίθεση τονίζοντας ότι «…τώρα λειτουργούν στο ΣΥΡΙΖΑ και «Τμήμα Δημοκρατικών Ηθών»! Αναβιώνουν την απαράμιλλο παράδοση του υπαρκτού σοσιαλισμού»!

Από την ανάληψη των καθηκόντων του ο υπουργός υγείας Β. Κικίλιας επισκέφθηκε πολλά νοσοκομεία και μίλησε για άλλα τόσα (Σαντορίνη, Πάτρα, Κρήτη κ.α.) Στην Θεσσαλονίκη όμως, εδώ και μήνες, επισκέφθηκε μόνο ένα νοσοκομείο κι αυτό δεν είναι άλλο από το ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ το οποίο τόσο η σημερινή κυβέρνηση όσο και ο Πανελλήνιος Ιατρικός Σύλλογος το θεωρούν πρότυπο και παράδειγμα προς μίμηση για όλα τα υπόλοιπα (βλ ΣΔΙΤ) Ο υπουργός μέχρι σήμερα δεν έκανε ανάλογες επισκέψεις ή αυτοψίες στα υπόλοιπα νοσηλευτικά ιδρύματα της Θεσσαλονίκης ή έστω της κεντρικής Μακεδονίας. Εκτός κι αν έκανε και τις κράτησε… ινκόγκνιτο. 

«Έτος ταξί και ΚΤΕΛ» το 2019 για τη Θεσσαλονίκη και το ίδιο εύχονται να συμβεί και το 2020 οι εργαζόμενοι στα δύο αυτά συγκοινωνιακά μέσα! Λογικό #ΟΑΣΘ

«Ευρωπαικό πρόγραμμα για την ΕΥΑΘ υπογράφηκε επί ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ – ΟΙΚΟΛΟΓΩΝ, και ψηφίστηκε πρόσφατα από το Περιφερειακό Συμβούλιο Κεντρικής Μακεδονίας» και περιλαμβάνει μέχρι… dronesκαι δορυφόρους. Όπως σημειώνει η παράταξη της πρώην βουλευτίνας του ΣΥΡΙΖΑ Δέσποινας Χαραλαμπίδου «Είναι φανερό ότι το AQUA3S δεν αφορά στην ποιότητα των υδάτων… Αντικείμενό του είναι η ανάδειξη για τον εντοπισμό ρυπαντικών ουσιών για την πρόληψη ατυχηματικών ή και εσκεμμένων συμβάντων ρύπανσης του πόσιμου νερού. Κοινώς, «οχυρώνονται» οι προς πώληση (ξεπούλημα) δημόσιες επιχειρήσεις, με έξοδα του δημοσίου, από κάθε πιθανή «παρενέργεια» που μπορεί να προκύψει μετά την ιδιωτικοποίησή τους»

Οι αστυνομικοί ανοίγουν ΠΑΛΙ τη συζήτηση για κάμερες σε περιπολικά και κράνη ώστε να υπάρχουν ντοκουμέντα σε όσα υποστηρίζουν και οι μεν και οι δε. Όμως αυτή η κουβέντα έχει γίνει στο αρμόδιο υπουργείο και το… 2011 κι έμεινε κουβέντα -αν και υπήρξαν ανακοινώσεις εφαρμογής του προγράμματος παρακολούθησης- κυρίως λόγω προσωπικών δεδομένων. Πιθανότατα τα προσωπικά δεδομένα μετά την κρίση για κάποιους είναι ψιλά γράμματα ακόμη κι όταν πέφτουν πολλές «ψιλές» 

Smsγια χρόνια πολλά έστειλε σε φίλους και ψηφοφόρους ο επί χρόνια πολιτευτής της Α΄Θεσσαλονίκης της ΝΔ Παναγιώτης Κοκκόρης. Με άλλα λόγια και στις επόμενες εκλογές θέλει και θα προσπαθήσει να συμπεριληφθεί στη σχετική λίστα. Ανάλογα smsαπέφυγαν να στείλουν άλλοι πολιτευτές ή ακόμη και νυν βουλευτές! 

 
Μελίνα Καραπαναγιωτίδου - Δημοσιογράφος