Ομπάμα και Ψωμιάδης. Δύο τραγουδιστές.

Πέμπτη, 8 Νοεμβρίου 2012

 | 

Θύμιος Τζάλλας

Πριν από μερικούς μήνες, ο Μπάρακ Ομπάμα λικνιζόταν ελαφρώς σε μία αίθουσα του Λευκού Οίκου μπροστά σε μία μεγάλη μπάντα αποτελούμενη από ροκ αστέρες. Σε κάποια στιγμή κάποιος από τους μουσικούς του έδωσε ένα μικρόφωνο. Ο πρόεδρος των ΗΠΑ δίστασε για λίγο και μετά άρχισε να τραγουδάει. Στην Ελλάδα ο μοναδικός πολιτικός που τραγουδάει δημοσίως είναι ο Παναγιώτης Ψωμιάδης. Άρα ο Ομπάμα είναι ο Ψωμιάδης της Αμερικής. Είναι όμως έτσι; Είναι δηλαδή γραφικός ο πρόεδρος της Αμερικής επειδή πιάνει ένα μικρόφωνο και αρχίζει το τραγούδι;

Ο επανεκλεγείς πρόεδρος των ΗΠΑ είναι πανθομολογουμένως ένας σοβαρός πολιτικός. Μπορεί κάποιος να διαφωνεί με την πολιτική του, κανείς όμως στον κόσμο δεν τον θεωρεί σαχλό επειδή τραγουδάει ή παίζει μπάσκετ την ημέρα των εκλογών. Αντιθέτως, η κριτική εστιάζεται σε όσα έκανε ή δεν έκανε. 

Πώς δηλαδή αντιμετώπισε ζητήματα όπως η ανεργία, το ασφαλιστικό ζήτημα, η κρίση στην αυτοκινητοβιομηχανία, τα μέτωπα των ΗΠΑ στο εξωτερικό. Μόνο εμείς στην Ελλάδα θεωρούμε τους αμερικανούς πολιτικούς ως επίπεδους και χαζοχαρούμενους, και αυτό γιατί συνήθως αρκούμαστε στα δίλεπτα ρεπορτάζ που τους δείχνουν να τραγουδάνε ή να σουτάρουν. 

Σε εμάς τους Έλληνες ταιριάζει το προφίλ του σοβαρού πολιτικού. Ο άνδρας πρέπει να είναι μετρημένος και πολλά βαρύς. Γι' αυτό και χρόνια εκτιμούσαμε προπονητές όπως τον Μπάμπη Τεννέ και τον Ντούσαν Μπάγιεβιτς και γι' αυτό θεωρούμε ότι ο σωστός ο πρωθυπουργός όταν δεν εκλέγεται πηγαίνει και λουφάζει βαρύς κι ασήκωτος στο σπίτι του. Είναι ο κανόνας που πρώτος ξεκίνησε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής δημιουργώντας σε όλους την αίσθηση ότι αξιοπρεπής είναι ο πολιτικός που εγκαταλείπει τη χώρα χολωμένος, ενώ όλοι οι υπόλοιποι (και φυσικά ποτέ ο ίδιος) τραγουδάει το «μη του μιλάτε του παιδιού». 

Αυτή τη συμπεριφορά μιμείται ως καρικατούρα και ο ανιψιός του Κώστας Καραμανλής που κάθεται πάντοτε βυθισμένος στις σκέψεις του στα πίσω καθίσματα της Βουλής, ενώ πλέον και ο τελευταίος πολίτης είναι πεπεισμένος ότι η πολιτική δεν υπήρξε ποτέ κάποιο από τα πάθη του.

Ο Καραμανλής όμως είναι σοβαρός και βαρύς και γι' αυτό αρκέστηκε σε δύο (γραπτές) ανακοινώσεις στήριξης του Σαμαρά. Ενώ ο Μπιλ Κλίντον που βράχνιασε γιατί έκανε καθημερινή καμπάνια για τον Ομπάμα είναι φαφλατάς και μαϊντανός της πολιτικής. 

Προφανώς και όλα όσα κάνουν οι Αμερικανοί αποσκοπούν κάπου. Ο Ομπάμα τραγουδά για να φανεί ανθρώπινος και να κερδίσει τις εκλογές, ο Κλίντον περιοδεύει προκειμένου να προετοιμάσει το έδαφος για την υποψηφιότητα της συζύγου του. Προφανώς και έχουν επίσης προβλήματα με τη συμμετοχή των πολιτών στους θεσμούς και με τη δημοκρατία τους. Προσπαθούν όμως να διαχειριστούν τα ζητήματά τους με έναν λιγότερο συμπλεγματικό τρόπο απ' αυτόν που εμείς θεωρούμε ως τον ενδεδειγμένο.

 Οι πολιτικοί μας θα γίνουν καλύτεροι αν αφήσουν κατά μέρος τη σοβαροφάνεια και το ύφος του σιωπηρού καβαλάρη. Το να κρύβεσαι πίσω από τη σιωπή και τη βλοσυρότητα, ενώ δεν έχεις τίποτε να πεις είναι από μόνο του κωμικό. Γι' αυτό και συμβαίνει συχνά αρκετοί «σοβαροί» να αποδεικνύονται κατώτεροι των περιστάσεων: γιατί οι πολιτική έχει πρωτίστως να κάνει με πράξεις, κάποια στιγμή πρέπει να πιάσεις δουλειά, και επομένως να αποκαλυφθείς.

http://www.agon.gr/news/163/ARTICLE/19203/2012-11-08.html