΄Ισα κι όμοια...

Πώς είναι δυνατόν να είναι δομημένη μία, ολόκληρη, κοινωνία εργασίας, χωρίς… αξιολόγηση; Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι στο δημόσιο τομέα να εργάζονται δίχως να είναι θεσμοθετημένη η αξιολόγηση του έργου και της παραγωγικότητάς τους;

Φτιάξαμε μία δημόσια διοίκηση με χιλιάδες υπηρεσίες όπου οι μισοί είναι διευθυντές με έναν ή δύο υφισταμένους. Για να μισθοδοτούνται φυσικά ως διευθυντές, το σύστημα φροντίζει να προάγονται αυτόματα με την συσσώρευση των ετών υπηρεσίας. Και σχεδόν όλοι τους είναι βαθμοφόροι, προϊστάμενοι, προσωπάρχες, επόπτες κτλ     

Και μέσα σε αυτή τη χαώδη κατάσταση κανείς δεν μπορεί να εξηγήσει τις μισθολογικές διαφορές από υπηρεσία σε υπηρεσία, από ειδικότητα σε ειδικότητα, από υπουργείο σε υπουργείο!

Για πoιο λόγο ας πούμε ένας εφοριακός λαμβάνει περισσότερα χρήματα από τον τραπεζικό της κρατικής τράπεζας ή γιατί ο τελειόφοιτος λυκείου οδηγός στα ΕΛΠΕ παίρνει τα διπλάσια από τον νοσοκομειακό γιατρό;

Πρόσφατα μας πληροφόρησαν ότι ο αρχηγός ΓΕΕΘΑ (στρατηγός), λαμβάνει περίπου 2500 ευρώ το μήνα, αλλά σύμφωνα με την έκθεση δημόσιας διοίκησης του γενικού επιθεωρητή στην ΑΜΕΛ ΑΕ (η εταιρία του μετρό), ο γενικός διευθυντής λαμβάνει βασικό μισθό…7942 ευρώ!!!

Δηλαδή ο στρατηγός που είναι υπεύθυνος για την ασφάλεια όλης της χώρας παίρνει το 1/3 των χρημάτων του υπευθύνου για ένα… συρμό, ή τα μισά από έναν οδηγό τραίνου!

Μέσα σε αυτή τη σχιζοφρενική κατάσταση υπάρχουν πενηνταπεντάχρονοι συνταξιούχοι της ΔΕΗ που παίρνουν σύνταξη όσο ο μισθός τεσσάρων εν ενεργεία υπαλλήλων στον ιδιωτικό τομέα.

Ακόμη και κλητήρες του υπουργείου οικονομικών αμείβονται περισσότερα από κοσμήτορες πανεπιστημίου. Αν όμως είναι αδικία η ανομοιογένεια και… παραφροσύνη η μισθολογική κατάταξη των δημοσίων υπαλλήλων τότε η έλλειψη αξιολόγησής τους τί είναι;

Σύμπτωμα ενός αποβλακωμένου και ράθυμου συστήματος που δεν αποδέχεται βαθμολόγηση των ικανοτήτων των μελών του. Γιατί, τελικά, ο τεμπέλης, ο αδιάφορος, ο αναποτελεσματικός, αμείβεται και προάγεται όσο ο εργατικός, ο πρόθυμος και ευσυνείδητος.

Φτάσαμε στο σημείο να θεωρούμε αυτονόητο ότι είναι προσβολή για τους εργαζόμενους ο έλεγχος της παραγωγικότητάς τους, υπό τον φόβο της εξέγερσης των συνδικαλιστών.

Όμως οι κοινωνίες που δεν δίνουν στους άξιους και ικανούς το κίνητρο της αξιολόγησης, είναι μοιραίο να παρακμάσουν. Η φύση και η ζωή δεν κληροδοτεί όλους τους ανθρώπους με τις ίδιες ικανότητες και τα ίδια ταλέντα.Αν δεν αξιολογούνταν και δεν επιβραβεύονταν οι ταλαντούχοι δεν θα υπήρχε ο Έντισον, ούτε θα αναδεικνύονταν ο Στηβ Τζόμπς, για να προσφέρουν στην ανθρωπότητα τα επιτεύγματά τους και να γίνουν η δόξα των συγχρόνων τους.

Αν λοιπόν θεσμοθετήσουμε την αξιολόγηση και δώσουμε κίνητρα στους άξιους, όχι μόνο υπηρετούμε τη δικαιοσύνη, αλλά θέτουμε τις δομές για παραγωγική πρόοδο και καινοτομίες (που τόσο έχουμε ανάγκη στην εποχή της κρίσης)…

Posted in: ΑΡΘΡΑ