ΤΟ ΦΥΛΑΚΤΟ ΝΑ ΔΙΩΞΕΙ ΤΟ ΚΑΚΟ ΠΝΕΥΜΑ ΟΠΩΣ ΞΕΡΕΙ ΑΥΤΟ…

Γράφει ο Έρμιππος

Μια σκοτεινή νύχτα, μέσα στην καταιγίδα σε μια φτωχική γειτονιά μιας βιομηχανικής πόλης της Αγγλίας ένα ηλικιωμένο ζευγάρι εργατών προσφέρει καταφύγιο και ζεστασιά σε έναν περαστικό ξένο.

Φεύγοντας το πρωί με το φως της μέρας ο ταξιδιώτης, που έχει περάσει την ζωή του όλη στις μακρινές Ινδίες και έμαθε εκεί όλα τα μυστικά της μαγείας και των πνευμάτων, αφήνει στους γέρους ένα μυστικό φυλακτό, που έφερε μαζί του από εκείνα τα μέρη και που μπορεί για κάθε άνθρωπο που το κρατάει να πραγματοποιήσει τρεις ευχές, όποιες κι αν είναι.

Όταν απέμειναν μόνοι τους οι γέροι, κοίταξαν ώρα το δώρο του παράξενου ξένου και όταν σταμάτησαν να το φοβούνται, ο άντρας το πήρε στα χέρια, το κράτησε σφιχτά και είπε φωναχτά την πρώτη ευχή. Να αποκτήσουν χίλιες λίρες.

Λίγη ώρα μετά χτύπησε η πόρτα. Ήταν ο εκπρόσωπος του τοπικού εργοστασίου, που ήρθε για να τους ανακοινώσει, με λύπη του μεγάλη, ότι ο μοναδικός τους γιος σκοτώθηκε σε ατύχημα στην νυχτερινή βάρδια της δουλειάς.

Φεύγοντας ο μαντατοφόρος άφησε στο τράπεζα τις χίλιες λίρες, της αποζημίωσης που έστελνε η διοίκηση του εργοστασίου στους δυστυχισμένους γονείς.

Μέσα στην απελπισία του ο γέρος δεν πρόσεξε καν τα χρήματα. Σήκωσε βιαστικά το φυλακτό για δεύτερη φορά και ζήτησε από τα πνεύματα να φέρουν πίσω το παιδί του. Και πράγματι, σε λίγη ώρα, το φτωχικό σπίτι γέμισε με την παρουσία του παιδιού. Που είχε γυρίσει όμως σαν φάντασμα. Η ευχή είχε πραγματοποιηθεί, όμως ούτε να αγγίξουν το παιδί μπορούσαν, ούτε να του μιλήσουν, παρά να ζήσουν μαζί του κυνηγώντας το μέσα στο στοιχειωμένο σπίτι.

Στους γέρους έμενε πια μια ευχή. Και ζήτησαν από το φυλακτό να διώξει μακριά το κακό πνεύμα. Μόνον αυτό. Να το κάνει με τον τρόπο που αυτό ξέρει, με όποιο τρόπο, φτάνει να τους ελευθερώσει από το μαρτύριο.