Και στα "μικρά" φαίνονται οι "μεγάλοι"...

Σκληροτράχηλοι αυτοί και εγώ
παιδί διασκέδαζα. Στη γη μου 
που την χτύπησε ο θάνατος.
Και οι ζωντανοί άνθρωποι 
έμοιαζαν με χαρτί. 

Εζρα Πάουντ.




Καθώς ξεπαρκάριζα το αυτοκίνητό μου στην οδό Σοφούλη, είδα έναν νεαρό έφηβο μόνο με το εσώρουχό του να τρεμουλιάζει βρεγμένος στον κρύο αέρα. Δίπλα η μητέρα του ζητούσε βοήθεια. Το έφηβο παιδί, με νοητική υστέρηση, ξέφυγε από την προσοχή της μάνας του, ξεντύθηκε και βούτηξε στη θάλασσα του Θερμαϊκού  πέντε βήματα από το σπίτι του. Ήρθαν περιπολικά, μαζεύτηκε κόσμος και το παιδί, απορημένο, μας κοιτούσε σαν τρομαγμένο γατάκι. Ένας άγνωστος κύριος έβγαλε γρήγορα το μπουφάν του, το τύλιξε στοργικά και το οδήγησε με ήρεμες κινήσεις στην κουρασμένη μάνα.

Πριν μερικές μέρες περιμένοντας στην ουρά στο σούπερ μάρκετ μια γριούλα μετρούσε και ξαναμετρούσε τα ψιλά της στο ταμείο αλλά "δεν της έβγαιναν". Είχε απλώσει τα κέρματα,  στην παλάμη του κοκαλιάρικου χεριού της που έτρεμε και ήταν λιγότερα από τον λογαριασμό. Πίσω της μία κυρία προθυμοποιήθηκε, σχεδόν αυτόματα, να συμπληρώσει το ποσό. Κοιταχτήκαμε με τη διπλανή μου (άγνωστη) και συμφωνήσαμε σιωπηλά ότι αυτό έπρεπε να γινει...

Πριν από λίγο καιρό ήμουν στην παλιά μου γειτονιά, στην οδό Κούσκουρα κι έτρωγα με την κόρη μου. Ένας νεαρός με σακίδιο ζήτησε από το διπλανό τραπέζι να του δώσουν ένα σουβλάκι, μόνο ένα,  γιατί πεινούσε. Δεν ήθελε ούτε λεφτά, ούτε τσιγάρο. Του παρήγγειλαν, χωρίς δεύτερη κουβέντα, δύο σάντουιτς.

Καθημερινές ιστορίες ανθρωπιάς σε μια χώρα που τη μαστίζει η ανεργία, η καχυποψία, η οργή και η μιζέρια της φτώχειας. Ναι σκέφθηκα, κάτι πρέπει να γράψω για όσους έχουν κάτι και δίνουν σ αυτούς που έχουν ...τίποτε! 

Είναι ανώνυμοι, δεν φωτογραφίζονται σε μη κυβερνητικές οργανώσεις δίπλα σε βουλευτές, δεν τρέχουν στα κοινωνικά παντοπωλεία συγκεκριμένων δημάρχων (που θέλουν και τη ψήφο τους) δεν περιμένουν χειροκρότημα ή εγκώμιο, απλά καλόψυχοι, πρόθυμοι ίσως και ένοχοι για τα όσα αυτοί έχουν...

Γράφω λοιπόν γι αυτούς με την ευγενική ψυχή (ακόμη και την ένοχη όπως είπα) που ξέρουν  ότι η αληθινή γενναιότητα είναι η στήριξη των αδύναμων. Μέσα σ΄αυτή την απάνθρωπη εποχή μπορούν και διατηρούν τη φιλοτιμία και τις αρετές τους. 

Τους θαυμάζω, ίσως και τους ζηλεύω, γιατί εγώ δεν ανήκω σ΄αυτούς...