7:18:00 π.μ.
Μ. Καραπαναγιωτίδου
Της Μελίνας Καραπαναγιωτίδου - melkar4@yahoo.gr
Όταν έχεις χρήματα που σου περισσεύουν (από την αρχαιότητα που υπήρξε νόμισμα) έχεις δύο επιλογές. Nα τα ξοδέψεις ή να τα αποταμιεύσεις. Άλλοι άνθρωποι προτιμούν να τα σκορπίσουν σε ταξίδια, αυτοκίνητα, γούστα και κοσμήματα και άλλοι προτιμούν να τα αποταμιεύουν είτε σε καταθέσεις μετρητών είτε σε αγορές ακινήτων, διότι εδώ και δεκαετίες, η αγορά ενός σπιτιού ή οικοπέδου ήταν μορφή αποταμίευσης. Η κατανάλωση και η αποταμίευση είναι θεμελιώδη μεγέθη της οικονομίας και η πολιτική μίας χώρας ρυθμίζει της αυξομειώσεις αυτών των δύο μεγεθών φροντίζοντας την ανάπτυξη της οικονομίας. Στην Αμερική ας πούμε, βασίζονται στην πρόοδο μέσω της κατανάλωσης. Αυτού του είδους ο καπιταλισμός επιβραβεύει μέσω του φορολογικού συστήματος τους σπάταλους, γιατί επιβαρύνει υπέρμετρα τους αποταμιευτές. Οι Αμερικάνοι καταναλώνουν με φρενήρη ρυθμό, αλλά αυτό δημιουργεί τζίρο στο εμπόριο και η βιομηχανία παράγει περισσότερα προϊόντα. Παράλληλα το κράτος κερδίζει από τους έμμεσους φόρους των καταναλωτικών προϊόντων και από τα διογκούμενα κέρδη των επιχειρήσεων που έχουν καλές πωλήσεις. Ιδού το κίνητρο ιδού και το αποτέλεσμα.
Στην Ελλάδα τα προηγούμενα χρόνια είχαμε ένα μοντέλο οικονομίας που βασιζόταν στην αποταμίευση μέσω των ακινήτων και της ιδιοκατοίκησης. Δημιουργήθηκε ολόκληρη οικονομική κουλτούρα επάνω στην βάση της οικοδομικής δραστηριότητας. Από την αντιπαροχή που αναμφισβήτητα κατέστρεψε την εικόνα των πόλεών μας αλλά ήταν από οικονομικής άποψης ένα επιτυχημένο οικονομικό μοντέλο και όργανο ανάπτυξης,μέχρι την νοοτροπία των νοικοκυριών για την ιδιόκτητη κατοικία. Παράλληλα το κράτος κέρδισε από τους φόρους μεταβίβασης που ήταν για μόνο μία φορά, από τους έμμεσους φόρους πωλήσεων των οικοδομικών υλικών και από την φορολόγηση των κερδών των επιχειρήσεων που παρήγαγαν τέτοια προϊόντα. Είχε δημιουργηθεί μία τεράστια αποδοτική βιομηχανία που έφερνε τεράστια κέρδη στους μετόχους στους επιχειρηματίες και στο κράτος. Δεν είναι τυχαίο ότι είχαμε τσιμεντοβιομηχανίες που βρίσκονταν στις πρώτες θέσεις σε παγκόσμια κατάταξη.Το ίδιο με τα εργοστάσια παραγωγής μαρμάρου, ασβεστοποιείες, τουβλοποιείες, κουφώματα, μονώσεις, μπογιές, κονιάματα, γυψοσανίδες και δεκάδες άλλα υλικά. Από βιομηχανίες μέχρι βιοτεχνίες και εργαστήρια, σε ...διακόσια επαγγέλματα, εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι είχαν εργασία, πρόοδο, ανάπτυξη και το κράτος κέρδιζε το ποσοστό του φορολογώντας τα κέρδη τους. Ιδού το κίνητρο ιδού και το αποτέλεσμα και στην περίπτωση αποταμίευσης μέσω ακινήτων.
Τα μοντέλα λοιπόν διαχείρισης της οικονομίας δίνουν είτε βάση στην κατανάλωση ( ΗΠΑ) είτε στην αποταμίευση πλούτου μέσω ακινήτων( Ντουμπάι), μέσω επενδυτικών κινήτρων και του εργαλείου της ρύθμισης των φορολογικών συντελεστών. Τι ακριβώς συμβαίνει σήμερα στην χώρα μας; Ούτε το ένα ούτε το άλλο. Αν αγοράσεις ακίνητα θα σε ταράξουν σε ΕΤΑΚ, ΦΜΑΠ, υπερμετρους φόρους ενοικίων και χαράτσια. Αν θελήσεις να καταναλώσεις δηλαδή να τα ξοδέψεις σε αυτοκίνητα κτλ θα σε ρημάξουν με τεκμήρια. Δηλαδή αν έχεις χρήματα δεν μπορείς ούτε να τα ξοδέψεις, ούτε να τα αποταμιεύσεις. Η παραδοσιακή ενέργεια του κράτους να διοχετεύει την ρευστότητα και τις δραστηριότητες μέσω της πολιτικής ,έχει παγώσει διότι οι εγκέφαλοι του οικονομικού επιτελείου, πάσχουν από πολιτική και οικονομική ...σχιζοφρένεια και αντί να προτείνουν μία από τις δύο κατευθύνσεις τις τιμωρούν εξίσου αυστηρά και τις δύο!!!
Θα σας δώσω ένα παράδειγμα αυτής της θέσης. Έστω κάποιος που του περισσεύουν 100.000 ευρώ. Δηλαδή έχει καλύψει όλες του τις ανάγκες και αυτό το ποσό είναι καθαρό πλεόνασμα.Σε άλλες εποχές θα αγόραζε ένα ακίνητο.Το κράτος θα κέρδιζε άμεσα το 11% φόρο μεταβίβασης και σωρευτικά από τους έμμεσους φόρους των κατασκευών,ασφαλιστικών εισφορών,άμεσων φόρων των κερδών εταιριών υλικών και θα έβαζε στην τσέπη του το 40%. Δηλαδή επειδή θα αγόραζε αυτό το σπίτι, το κράτος θα έβαζε στα ταμεία του... 11000 ευρώ και μακροπρόθεσμα... 40.000 ευρώ. Αυτό δεν γίνεται γιατί η υπερφορολόγηση ακινήτων απαξίωσε κάθε ζήτηση! Καλά αφού είναι έτσι τότε ο κάτοχος του ποσού ίσως θα μπορούσε να στραφεί στην κατανάλωση. Να αγοράσει ας πούμε εκείνο το σπέσιαλ αυτοκίνητο και το όμορφο ιστιοπλοϊκό σκάφος που είναι όνειρο της ζωής του. Και αυτό δεν γίνεται γιατί θα τον ρημάξουν στα τεκμήρια διαβίωσης. Πόσα χάνει το κράτος επειδή ο κάτοχος του ποσού δεν αγοράζει το αυτοκίνητο και το σκάφος; Άμεσα 23000 ευρώ όσο και το ΦΠΑ και μακροπρόθεσμα όπως και στο προηγούμενο παράδειγμα περίπου 40000 ευρώ.
Άρα τι μένει για τον κεφαλαιούχο; Να τα αφήσει στην τράπεζα. Εκεί το κράτος θα κερδίσει το 15 % των τόκων, δηλαδή από το 3% = 3000 επί 15% = 450 ευρώ! Και αυτή είναι η επιβράβευση της βλακείας του, δηλαδή να προξενεί κακό και οπισθοδρόμηση στην κοινωνία, χωρίς το ίδιο να κερδίζει τίποτα.
Όταν έχεις χρήματα που σου περισσεύουν (από την αρχαιότητα που υπήρξε νόμισμα) έχεις δύο επιλογές. Nα τα ξοδέψεις ή να τα αποταμιεύσεις. Άλλοι άνθρωποι προτιμούν να τα σκορπίσουν σε ταξίδια, αυτοκίνητα, γούστα και κοσμήματα και άλλοι προτιμούν να τα αποταμιεύουν είτε σε καταθέσεις μετρητών είτε σε αγορές ακινήτων, διότι εδώ και δεκαετίες, η αγορά ενός σπιτιού ή οικοπέδου ήταν μορφή αποταμίευσης. Η κατανάλωση και η αποταμίευση είναι θεμελιώδη μεγέθη της οικονομίας και η πολιτική μίας χώρας ρυθμίζει της αυξομειώσεις αυτών των δύο μεγεθών φροντίζοντας την ανάπτυξη της οικονομίας. Στην Αμερική ας πούμε, βασίζονται στην πρόοδο μέσω της κατανάλωσης. Αυτού του είδους ο καπιταλισμός επιβραβεύει μέσω του φορολογικού συστήματος τους σπάταλους, γιατί επιβαρύνει υπέρμετρα τους αποταμιευτές. Οι Αμερικάνοι καταναλώνουν με φρενήρη ρυθμό, αλλά αυτό δημιουργεί τζίρο στο εμπόριο και η βιομηχανία παράγει περισσότερα προϊόντα. Παράλληλα το κράτος κερδίζει από τους έμμεσους φόρους των καταναλωτικών προϊόντων και από τα διογκούμενα κέρδη των επιχειρήσεων που έχουν καλές πωλήσεις. Ιδού το κίνητρο ιδού και το αποτέλεσμα.
Στην Ελλάδα τα προηγούμενα χρόνια είχαμε ένα μοντέλο οικονομίας που βασιζόταν στην αποταμίευση μέσω των ακινήτων και της ιδιοκατοίκησης. Δημιουργήθηκε ολόκληρη οικονομική κουλτούρα επάνω στην βάση της οικοδομικής δραστηριότητας. Από την αντιπαροχή που αναμφισβήτητα κατέστρεψε την εικόνα των πόλεών μας αλλά ήταν από οικονομικής άποψης ένα επιτυχημένο οικονομικό μοντέλο και όργανο ανάπτυξης,μέχρι την νοοτροπία των νοικοκυριών για την ιδιόκτητη κατοικία. Παράλληλα το κράτος κέρδισε από τους φόρους μεταβίβασης που ήταν για μόνο μία φορά, από τους έμμεσους φόρους πωλήσεων των οικοδομικών υλικών και από την φορολόγηση των κερδών των επιχειρήσεων που παρήγαγαν τέτοια προϊόντα. Είχε δημιουργηθεί μία τεράστια αποδοτική βιομηχανία που έφερνε τεράστια κέρδη στους μετόχους στους επιχειρηματίες και στο κράτος. Δεν είναι τυχαίο ότι είχαμε τσιμεντοβιομηχανίες που βρίσκονταν στις πρώτες θέσεις σε παγκόσμια κατάταξη.Το ίδιο με τα εργοστάσια παραγωγής μαρμάρου, ασβεστοποιείες, τουβλοποιείες, κουφώματα, μονώσεις, μπογιές, κονιάματα, γυψοσανίδες και δεκάδες άλλα υλικά. Από βιομηχανίες μέχρι βιοτεχνίες και εργαστήρια, σε ...διακόσια επαγγέλματα, εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι είχαν εργασία, πρόοδο, ανάπτυξη και το κράτος κέρδιζε το ποσοστό του φορολογώντας τα κέρδη τους. Ιδού το κίνητρο ιδού και το αποτέλεσμα και στην περίπτωση αποταμίευσης μέσω ακινήτων.
Τα μοντέλα λοιπόν διαχείρισης της οικονομίας δίνουν είτε βάση στην κατανάλωση ( ΗΠΑ) είτε στην αποταμίευση πλούτου μέσω ακινήτων( Ντουμπάι), μέσω επενδυτικών κινήτρων και του εργαλείου της ρύθμισης των φορολογικών συντελεστών. Τι ακριβώς συμβαίνει σήμερα στην χώρα μας; Ούτε το ένα ούτε το άλλο. Αν αγοράσεις ακίνητα θα σε ταράξουν σε ΕΤΑΚ, ΦΜΑΠ, υπερμετρους φόρους ενοικίων και χαράτσια. Αν θελήσεις να καταναλώσεις δηλαδή να τα ξοδέψεις σε αυτοκίνητα κτλ θα σε ρημάξουν με τεκμήρια. Δηλαδή αν έχεις χρήματα δεν μπορείς ούτε να τα ξοδέψεις, ούτε να τα αποταμιεύσεις. Η παραδοσιακή ενέργεια του κράτους να διοχετεύει την ρευστότητα και τις δραστηριότητες μέσω της πολιτικής ,έχει παγώσει διότι οι εγκέφαλοι του οικονομικού επιτελείου, πάσχουν από πολιτική και οικονομική ...σχιζοφρένεια και αντί να προτείνουν μία από τις δύο κατευθύνσεις τις τιμωρούν εξίσου αυστηρά και τις δύο!!!
Θα σας δώσω ένα παράδειγμα αυτής της θέσης. Έστω κάποιος που του περισσεύουν 100.000 ευρώ. Δηλαδή έχει καλύψει όλες του τις ανάγκες και αυτό το ποσό είναι καθαρό πλεόνασμα.Σε άλλες εποχές θα αγόραζε ένα ακίνητο.Το κράτος θα κέρδιζε άμεσα το 11% φόρο μεταβίβασης και σωρευτικά από τους έμμεσους φόρους των κατασκευών,ασφαλιστικών εισφορών,άμεσων φόρων των κερδών εταιριών υλικών και θα έβαζε στην τσέπη του το 40%. Δηλαδή επειδή θα αγόραζε αυτό το σπίτι, το κράτος θα έβαζε στα ταμεία του... 11000 ευρώ και μακροπρόθεσμα... 40.000 ευρώ. Αυτό δεν γίνεται γιατί η υπερφορολόγηση ακινήτων απαξίωσε κάθε ζήτηση! Καλά αφού είναι έτσι τότε ο κάτοχος του ποσού ίσως θα μπορούσε να στραφεί στην κατανάλωση. Να αγοράσει ας πούμε εκείνο το σπέσιαλ αυτοκίνητο και το όμορφο ιστιοπλοϊκό σκάφος που είναι όνειρο της ζωής του. Και αυτό δεν γίνεται γιατί θα τον ρημάξουν στα τεκμήρια διαβίωσης. Πόσα χάνει το κράτος επειδή ο κάτοχος του ποσού δεν αγοράζει το αυτοκίνητο και το σκάφος; Άμεσα 23000 ευρώ όσο και το ΦΠΑ και μακροπρόθεσμα όπως και στο προηγούμενο παράδειγμα περίπου 40000 ευρώ.
Άρα τι μένει για τον κεφαλαιούχο; Να τα αφήσει στην τράπεζα. Εκεί το κράτος θα κερδίσει το 15 % των τόκων, δηλαδή από το 3% = 3000 επί 15% = 450 ευρώ! Και αυτή είναι η επιβράβευση της βλακείας του, δηλαδή να προξενεί κακό και οπισθοδρόμηση στην κοινωνία, χωρίς το ίδιο να κερδίζει τίποτα.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου