Αντάρτες της πορδής με τα λεφτά του μπαμπά...

Του Κώστα Κεφαλογιάννη

Η γενιά μου, η γενιά των σημερινών σαραντάρηδων, στεναχωριέται διαχρονικά που δεν έχει ζήσει τίποτα σημαντικό. Ούτε παγκοσμίους πολέμους, ούτε εμφυλίους, ούτε δικτατορίες, ούτε τίποτα. Ακούγεται ελαφρώς γελοίο να χαλιέσαι επειδή...δεν πολέμησες, δεν κινδύνεψες να σκοτωθείς, δεν προσπάθησες να σκοτώσεις, δεν βρήκες ένα τανκ για να σταθείς μπροστά του. Παρότι δεν συμμερίζομαι το συναίσθημα πάντως, ομολογώ ότι το καταλαβαίνω. Το έχει αποδώσει άλλωστε, σαφώς καλύτερα από εμένα ο Νίκος Πορτοκάλογλου στο «Υπάρχει λόγος σοβαρός»: «Τίποτα δεν έδωσε σε εμάς ιστορία, αυτό το τίποτα να εκφράσεις και να εκφραστείς...».

Τίποτα δεν έδωσε σε εμάς η ιστορία. Μέχρι που ξαφνικά, μέσα στη μακαριότητα της επίπλαστης, προσωπικής και κοινωνικής ευδαιμονίας στην οποία είχαμε βυθιστεί, έσκασε σαν βόμβα η κρίση! Για να ανατρέψει με πάταγο και με ιλιγγιώδη ταχύτητα σχεδόν όλα όσα θεωρούσαμε δεδομένα. Να η ευκαιρία μας λοιπόν. Να η αφορμή για να δείξουμε ότι δεν είμαστε «νέοι χλιαροί».

Το μόνο πρόβλημα: Δεν υπήρχε ορατός εχθρός. Δεν υπήρχε Παπαδόπουλος, δεν υπήρχε Γερμανός κατακτητής να περιπολεί κάθε βράδυ στις γειτονιές. Δεν υπήρχε και δεν υπάρχει τίποτα τόσο συγκεκριμένο και χειροπιαστό. ΟΚ, δεν τρέχει κάστανο. Θα τον φτιάξουμε μόνοι μας.

Η αφετηρία του αφόρητου λαϊκισμού που κυριαρχεί σε ολόκληρη την Ελλάδα από το ξεκίνημα της κρίσης μέχρι τις μέρες μας είναι ο αειθαλής καιροσκοπισμός των επιτήδειων. Εκείνων που είχαν πολλά να χάσουν και προσπάθησαν (προσπαθούν) με αυτόν τον τρόπο, την παραπλάνηση και τα ψέματα,να διατηρήσουν τα «κεκτημένα». 

Το λίπασμα όμως για να ανθίσει η ρητορεία της ανοησίας, οι Τράγκες, οι Χίοι, οι Καμμένοι, οι κρεμάλες και οι δοσίλογοι ήταν σε μεγάλο βαθμό η ανάγκη να ζήσουμε κι εμείς το δικό μας «Πολυτεχνείο». Να πείσουμε τον εαυτό μας και να πείσουμε και τους άλλους ότι δεν μασάμε στα δύσκολα και είμαστε έτοιμοι για την «επανάσταση»! Ποια; Την επανάσταση, τι δεν καταλαβαίνεις;

(Ο συγγραφέας Θανάσης Βαλτινός στην τελευταία εκπομπή του Σταύρου Θεοδωράκη είπε ότι δεν χρησιμοποιεί πλέον τη συγκεκριμένη λέξη: «Υπάρχουν λέξεις που έχουν αδειάσει εντελώς από το νόημα τους, εξαιτίας της υπερβολικής χρήσης. Η επανάσταση είναι μια από αυτές».)

Πολυτεχνείο προς το παρόν δεν έχει προκύψει. Δυστυχώς για τους επίδοξους "Παπαχρήστους" και τις επίδοξες "Δαμανάκηδες" του facebook. Πολλοί θέλησαν να «μεταμφιέσουν» την ΕΡΤ σε κάτι αντίστοιχο. Τις μέρες που ακολούθησαν το διάγγελμα Κεδίκογλου και το μαύρο της οθόνης, διάβαζα στα social media τις «ανταποκρίσεις» φίλων δημοσιογράφων, ταμπουρωμένων στο Ραδιομέγαρο. Κάμποσες ξεκινούσαν με το «Εδώ ΕΡΤ, εδώ ΕΡΤ»! Πολλές άλλες προσπάθησαν να δώσουν στα γεγονότα χροιά παλλαϊκού ξεσηκωμού. Όλες αγνοούσαν επιδεικτικά την πραγματικότητα. Ασχέτως αν η ΕΡΤ έκλεισε σωστά ή λανθασμένα, δεν ήταν , ούτε επρόκειτο ποτέ να γίνει Πολυτεχνείο. 

Οι φοιτητές που μπήκαν στο Πολυτεχνείο, πάλευαν για κάτι μεγαλύτερο από τη διατήρηση της δουλειάς τους. Οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ πάλευαν για τον εαυτό τους, Η συντριπτική τους πλειονότητα τέλος πάντων. Και όλα τα επικολυρικά για «πλήγμα στη δημοκρατία», τη «φίμωση της ενημέρωσης», το «χουντικό χτύπημα εις βάρος του λαού», τα θυμήθηκαν μόλις έχασαν το μεροκάματο (ξαναλέω, όχι όλοι, οι περισσότεροι όμως...). Και κάπως έτσι φτάσαμε από τα κάγκελα του Πολυτεχνείου, στα κάγκελα της Ραχήλ Μακρή και της Ζωής Κωνσταντοπούλου.

Τίποτα από όλα αυτά δεν θα γινόταν , αν αντί να ζηλεύουμε στα ωραία διαμερίσματα μας επειδή δεν ζήσαμε Πολυτεχνείο, φροντίζαμε να διορθώσουμε εγκαίρως όλα τα δεινά που μας φόρτωσε στις πλάτες η γενιά του Πολυτεχνείου. Δεν το κάναμε. Και τώρα ψάχνουμε ματαίως "δίκαιους" αγώνες για να δείξουμε τη μαγκιά μας.

«Αντάρτες της πορδής με τα λεφτά του μπαμπά», τραγουδούσε ο Πορτοκάλογλου. Κι εφόσον τα λεφτά του μπαμπά τελείωσαν, τι μένει άραγε;

prismanews.gr