Αλίμονο! Θα έρθει καιρός που ο άνθρωπος δε θα μπορεί να γεννήσει κανένα άστρο πια... (Νίτσε)

Ζούμε σε μία χώρα όπου υπηρετούμε αριθμούς και θριαμβολογούμε γιατί -εσχάτως- αποκτήσαμε και πλεόνασμα (ωραιοποιημένο ή όχι) ενώ 2 εκατομμύρια άνθρωποι μετατράπηκαν σε σκιές - ακριβώς ως θυσία αυτών των αριθμών.

Ισως θα έπρεπε να υπάρχουν και στατιστικές για να κατανεμηθεί με σωστό τρόπο η ανθρωποθυσία. Πχ για κάθε μονάδα πτώσης του χρέους, τόσες εκατοντάδες χιλιάδες άνεργοι, για κάθε μονάδα αύξησης του πλεονάσματος, τόσες δεκάδες χιλιάδες πτωχευμένες επιχειρήσεις.

Η αλήθεια είναι σκληρή κι όσα βραβεία μεταρρυθμίσεων να μας δώσουν βρισκόμαστε στην αναμονή μιας αναπόφευκτης καταστροφής. Η διαχείριση των φόρων που πνίγουν την οικονομία, δεν μπορεί, σε καμία περίπτωση, να θεωρείται πολιτική. Πέντε χρόνια κρίσης και δεν είδαμε τίποτα άλλο από φόρους και τη διαχείρισή τους.

Μόλις πρόσφατα το υπουργείο οικονομικών...πανηγύριζε, γιατί βελτίωσε τα ηλεκτρονικά του συστήματα για να διευκολύνονται οι κατασχέσεις των πολιτών στις τράπεζες. Το ίδιο γιατί αυξήθηκαν τα φορολογικά έσοδα στο τελευταίο τρίμηνο. Για αυτό είναι άξιοι και για αυτό χαίρονται! 

Όμως μήπως κατάφεραν να προχωρήσουν τις ιδιωτικοποιήσεις; Μήπως κατάφεραν να πουλήσουν το Ελληνικό; Μήπως δημιούργησαν  επενδύσεις, κατασκευάστηκαν εργοστάσια και επιχειρηματικές δράσεις; Η μοναδική επιτυχία τους είναι η επιβολή φόρων! 

Θα τους απογοητεύσω γιατί είναι εύθραυστη και επίπλαστη η ευδαιμονία τους. Αρκεί και μόνο ένα θρόισμα του ανέμου, ένας αστάθμητος παράγοντας για να γκρεμιστούν οι ...αριθμοί των πανηγυριών που στήθηκαν επάνω στα κουφάρια της οικονομίας.

Όπως, πχ η ΔΕΗ που έχασε 350.000 πελάτες της λόγω αδυναμίας καταβολής των χαρατσιών {και δεν θα αναλύσω το γεγονός οτι υπάρχουν άνθρωποι που τρέμουν στο κρύο εδώ μιλάμε για τους αριθμούς, τα ψυχρά νούμερα}, αλλά τι θα γίνει αν και ακόμη 350 χιλιάδες σταματήσουν να πληρώνουν; ΄Η αν - όπως ανακοίνωσε  ο υπουργός - επανασυνδέσουν το ρεύμα στα φτωχά νοικοκυριά και επωφεληθούν κι εκατοντάδες χιλιάδες άλλοι (που έτσι κι αλλιώς έχουν αδυναμία) και καταρρεύσουν τα έσοδα της ΔΕΗ; Τότε πηγαίνουν στράφι και τα πλεονάσματα και η μείωση του χρέους και οι πανηγυρισμοί των αριθμών ως συμπίκνωση της πενταετούς κρίσης και των ανθρωποθυσιών μας.

Το κυριότερο ειναι οτι η σημερινή κρίση ανέτρεψε το μύθο που έλεγε πως "οι Έλληνες στα δύσκολα και στις μάχες ενώνονται". Είμαστε όλοι εναντίον όλων και ο καθένας για τον εαυτό του. 

Κι αυτό συμβαίνει γιατί δεν υπάρχει ένα ΟΡΑΜΑ, μία συλλογική κατεύθυνση. Δεν υπάρχει η έμπνευση, ο ενθουσιασμός που θα μας κάνει να σηκώσουμε τα μανίκια και να ριχτούμε με όλες μας τις δυνάμεις στα συγκριτικά πλεονεκτήματα της οικονομίας.Τα οποία υπάρχουν αλλά μένουν ανεκμετάλλευτα!

Δείτε τι απασχολεί τελευταία την επικαιρότητα. Τι θα γίνει με τους πλειστηριασμούς, τις κατασχέσεις, τη συλλογή φόρων.

Μήπως θα έπρεπε να απασχολούμαστε που και πως θα κτιστούν τα νέα εργοστάσια και νέες παραγωγικές μονάδες; Μήπως θα επρεπε να μιλάμε για τις απαλλαγές και τα κίνητρα που θα έχουν οι νέοι επιχειρηματίες για να ριχτούν στη δουλειά και στη "φωτιά" της παραγωγής; Μήπως θα έπρεπε να ψάχνουμε τις στοχευμένες δράσεις για να ανέβει το ΑΕΠ ή το αντικείμενο και εμπόρευμα που μπορεί η χώρα να αναπτύξει και να παράγει, ώστε να το στηρίξει το κράτος και να δώσει κατεύθυνση; 

Δυστυχώς, δεν ακουσα να γίνεται ευρεία και δημόσια συζήτηση για ανάλογα θέματα! Όμως πώς είναι δυνατόν να ξεπεράσουμε την κρίση; Με διαχείριση φόρων και βραβεία ψεύτικων μεταρρυθμίσεων; Στο τέλος αυτού του τούνελ, δεν υπάρχει κανένα φως, παρά μονάχα η φυσιογνωμία του Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ, που θα μας γυρίσει πίσω στα σκοτάδια ενός νέου ανατολικού μπλοκ. 

Αν όμως αυτού του είδους η καταστροφή και η οπισθοδρόμηση είναι αναπόφευκτη, τότε το ερώτημα είναι αν προτιμούμε ένα οδυνηρό τέλος, αντί της οδύνης δίχως τέλος.