"Η εξορία μέσα μας"

Ύστερα από χρόνια έτυχε να ξαναδιαβάσω το βιβλίο του Αλμπέρ Καμύ “η πτώση” όπου σε κάποιο σημείο του μονολόγου του, ο Ζαν Μπατίστ Κλεμάνς λέει γιατί εντυπωσιάστηκε όταν επισκέφθηκε τα Ελληνικά νησιά. «Οι φίλοι - λέει - περπατάνε στο δρόμο αγκαλιασμένοι! Φανταστείτε αγαπητέ μου, αυτό να συνέβαινε στην Γαλλία. Τί σκάνδαλο” Κρίμα, αλλά γίναμε και μείς …Γαλλία!

Η εποχή της ανεμελιάς των αγνών εκδηλώσεων στην καθημερινότητα μας πέρασε ανεπιστρεπτί. Μολυνθήκαμε όλοι μας, από αυτό που ο Roland Zaccard περιγράφει «η εξορία μέσα μας»

Στεκόμαστε σε στάσεις του ΟΑΣΘ , ανεβαίνουμε στα λεωφορεία, μπαίνουμε στα ασανσέρ, περπατάμε στο κέντρο και το νιώθουμε πεντακάθαρα. Οι άνθρωποι ζούμε με την πεποίθηση πως ο καθένας είναι μία νησίδα, με καθορισμένα και απαραβίαστα όρια. Γι αυτό αποφεύγουμε να απευθύνουμε τον λόγο ο ένας στον άλλο. Ακόμη και τα βλέμματα.

Ο άνθρωπος της σύγχρονης εποχής, της εποχής της κρίσης, είναι ο άνθρωπος της μάζας, ο ικανοποιημένος από την φτηνή του μόρφωση, τις ασήμαντες αρετές του, τις χαμηλές απαιτήσεις, τις μεγάλες ήττες και απογοητεύσεις. Είναι εκείνος που πιστεύει στην ισότητα γιατί είναι ανίκανος να άρχει και ίσως ευκαταφρόνητος γιατί είναι ανίκανος να περιφρονεί.

Ανήκουμε στις γενιές της ψυχρής τεχνολογίας και της απομόνωσης. Έχουμε εξοριστεί μέσα στους εαυτούς μας. Έτσι κάναμε και τα παιδιά μας, αποβλακωμένους στα κομπιούτερ , απομονωμένους στα HD γραφικά των βιντεοπαιχνιδιών, όταν θα έπρεπε τα γόνατα και οι αγκώνες τους να είναι γεμάτα ξεραμένες πληγές από αληθινά παιχνίδια.

Φτάσαμε να ζούμε σε τερμιτοφωλιές και ο καθένας να παίζει ως ρομποτάκι πάνω σε μια ρυθμισμένη σκακιέρα, αρκεί οι άλλοι να φροντίσουν να σέβονται το απρόσιτό του.

Αρχή φόρμας

Τέλος φόρμας

Posted in: ΑΡΘΡΑ