Smiley face

Κυριακή 27 Ιανουαρίου 2013

΄Ισα κι όμοια...


Πώς είναι δυνατόν να είναι δομημένη μία, ολόκληρη, κοινωνία εργασίας, χωρίς… αξιολόγηση; Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι στο δημόσιο τομέα να εργάζονται δίχως να είναι θεσμοθετημένη η αξιολόγηση του έργου και της παραγωγικότητάς τους;
Φτιάξαμε μία δημόσια διοίκηση με χιλιάδες υπηρεσίες όπου οι μισοί είναι διευθυντές με έναν ή δύο υφισταμένους. Για να μισθοδοτούνται φυσικά ως διευθυντές, το σύστημα φροντίζει να προάγονται αυτόματα με την συσσώρευση των ετών υπηρεσίας. Και σχεδόν όλοι τους είναι βαθμοφόροι, προϊστάμενοι, προσωπάρχες, επόπτες κτλ     
Και μέσα σε αυτή τη χαώδη κατάσταση κανείς δεν μπορεί να εξηγήσει τις μισθολογικές διαφορές από υπηρεσία σε υπηρεσία, από ειδικότητα σε ειδικότητα, από υπουργείο σε υπουργείο!
Για πoιο λόγο ας πούμε ένας εφοριακός λαμβάνει περισσότερα χρήματα από τον τραπεζικό της κρατικής τράπεζας ή γιατί ο τελειόφοιτος λυκείου οδηγός στα ΕΛΠΕ παίρνει τα διπλάσια από τον νοσοκομειακό γιατρό;
Πρόσφατα μας πληροφόρησαν ότι ο αρχηγός ΓΕΕΘΑ (στρατηγός), λαμβάνει περίπου 2500 ευρώ το μήνα, αλλά σύμφωνα με την έκθεση δημόσιας διοίκησης του γενικού επιθεωρητή στην ΑΜΕΛ ΑΕ (η εταιρία του μετρό), ο γενικός διευθυντής λαμβάνει βασικό μισθό…7942 ευρώ!!!
Δηλαδή ο στρατηγός που είναι υπεύθυνος για την ασφάλεια όλης της χώρας παίρνει το 1/3 των χρημάτων του υπευθύνου για ένα… συρμό, ή τα μισά από έναν οδηγό τραίνου!
Μέσα σε αυτή τη σχιζοφρενική κατάσταση υπάρχουν πενηνταπεντάχρονοι συνταξιούχοι της ΔΕΗ που παίρνουν σύνταξη όσο ο μισθός τεσσάρων εν ενεργεία υπαλλήλων στον ιδιωτικό τομέα.
Ακόμη και κλητήρες του υπουργείου οικονομικών αμείβονται περισσότερα από κοσμήτορες πανεπιστημίου. Αν όμως είναι αδικία η ανομοιογένεια και… παραφροσύνη η μισθολογική κατάταξη των δημοσίων υπαλλήλων τότε η έλλειψη αξιολόγησής τους τί είναι;
Σύμπτωμα ενός αποβλακωμένου και ράθυμου συστήματος που δεν αποδέχεται βαθμολόγηση των ικανοτήτων των μελών του. Γιατί, τελικά, ο τεμπέλης, ο αδιάφορος, ο αναποτελεσματικός, αμείβεται και προάγεται όσο ο εργατικός, ο πρόθυμος και ευσυνείδητος.
Φτάσαμε στο σημείο να θεωρούμε αυτονόητο ότι είναι προσβολή για τους εργαζόμενους ο έλεγχος της παραγωγικότητάς τους, υπό τον φόβο της εξέγερσης των συνδικαλιστών.
Όμως οι κοινωνίες που δεν δίνουν στους άξιους και ικανούς το κίνητρο της αξιολόγησης, είναι μοιραίο να παρακμάσουν. Η φύση και η ζωή δεν κληροδοτεί όλους τους ανθρώπους με τις ίδιες ικανότητες και τα ίδια ταλέντα.Αν δεν αξιολογούνταν και δεν επιβραβεύονταν οι ταλαντούχοι δεν θα υπήρχε ο Έντισον, ούτε θα αναδεικνύονταν ο Στηβ Τζόμπς, για να προσφέρουν στην ανθρωπότητα τα επιτεύγματά τους και να γίνουν η δόξα των συγχρόνων τους.
Αν λοιπόν θεσμοθετήσουμε την αξιολόγηση και δώσουμε κίνητρα στους άξιους, όχι μόνο υπηρετούμε τη δικαιοσύνη, αλλά θέτουμε τις δομές για παραγωγική πρόοδο και καινοτομίες (που τόσο έχουμε ανάγκη στην εποχή της κρίσης)…

Πέμπτη 24 Ιανουαρίου 2013

Έτσι καταστράφηκε ένας λαός...

Τώρα που η χρονική απόσταση από τα γεγονότα, μας προσφέρει την πολυτέλεια της ψυχραιμίας, ας ξεκαθαρίσουμε - με το μυαλό μου  ή στο μυαλό μου -  μερικά πράγματα. 
Το ενιαίο νόμισμα έχει το σοβαρό μειονέκτημα της αδυναμίας έκδοσης χρήματος, για την πληρωμή χρεών. Αντισταθμίζεται όμως από το φθηνό δανεισμό μέσω της κεντρικής τράπεζας και των αγορών. Στα χρόνια πριν τον Παπανδρέου ζούσαμε σε μια θάλασσα ρευστότητας και εύκολου δανεισμού με μηδενικά σχεδόν επιτόκια. Τα παίρναμε αυτά τα χρήματα και τα σπαταλούσαμε. ΔΗΜΟΣΙΕΣ ΔΑΠΑΝΕΣ ΚΑΙ ΔΙΟΡΙΣΜΟΥΣ!
Όμως ο Παπανδρέου μαζί με τους «κηπουρούς» του (και ιδιαίτερα με τους… ερασιτέχνες "τσάρους"  Κατσέλη και Παπακωνσταντίνου) έκανε το μοιραίο λάθος:. Ξεμπρόστιασε τη χώρα ( Βουλιάζουμε, Τιτανικός, είμαστε διεφθαρμένοι κτλ) και δημιούργησε κρίση δανεισμού, σχεδόν προτρέποντας τους κερδοσκόπους να μας "σορτάρουν"!!!
Το έκανε λόγω πολιτικής... βλακείας ή υπήρξε σχέδιο αποδόμησης και απαξίωσης της οικονομίας; Αυτό το μείζον ερώτημα μάλλον θα το απαντήσουν οι ιστορικοί του μέλλοντος όταν αξιολογήσουν και τα πορίσματα περί μαγειρέματος των στατιστικών στοιχείων του ελλείμματος 12,4 ή 15 %. 
Όμως υπό αυτές τις συνθήκες, αφού δηλαδή υπήρξαν... ηλίθιοι που έπαιξαν με το πιο ευαίσθητο και επικίνδυνο κομμάτι της οικονομίας, το ΔΑΝΕΙΣΜΟ, υπήρχαν δύο λύσεις: Μονομερής διαγραφή του χρέους με αυτόματη αποχώρηση από το ευρώ ή προσφυγή στο ΔΝΤ! 
Τι θα γινόταν όμως στην περίπτωση που όλα έμεναν όπως ήταν: Θα εξακολουθούσαμε να παίρνουμε δάνεια από τις αγορές, το ΑΕΠ θα αυξανόταν με τον ίδιο τρόπο που είχαμε ανάπτυξη εδώ και δεκαετίες και ενώ το ποσό του χρέους θα μεγάλωνε, επί ποσοστού του ΑΕΠ, θα ήταν 110-120%, δηλαδή υποπολλαπλάσιο του σημερινού. Εφόσον ο αριθμητής του κλάσματος αυξανόταν. Δηλαδή η ανάπτυξη μέσω κατανάλωσης που προερχόταν από το στρεβλό τρόπο του δανεισμού.  Άρα δεν θα υπήρχαν ένα εκατομμύριο περισσότεροι άνεργοι ούτε 300.000 λουκέτα, ούτε θα υπήρχαν μειώσεις μισθών και συντάξεων. Και πόσο μπορούσε να κρατήσει αυτή η φούσκα; Η προσωπική μου άποψη: για δέκα, είκοσι χρόνια ή για πάντα. Θα δανειζόμασταν ασύστολα από τις αγορές, θα ήμασταν καλά με χρέος και μπορούσαμε κάτω του 100% του ΑΕΠ. Αρκεί την κρίσιμη στιγμή ο ΓΑΠ , αφενός να μην έπαιζε τα ανόητα παιχνίδια με τις αγορές προκειμένου να αποδείξει ότι παρέλαβε καμένη γη και αφετέρου να έκανε κάποιο σχετικό συμμάζεμα. Μη φανταστείτε τίποτα σπουδαίο. Χωρίς τυμπανοκρουσίες η μέθοδος ήταν: δανεισμός- περικοπή δαπανών, δανεισμός- συμμάζεμα του δημοσίου, δανεισμός- ιδιωτικοποιήσεις. 
Αντ΄ αυτού ο Παπανδρέου (μαζί με τους …κηπουρούς και κηφήνες - σύμφωνα με τον Λοβέρδο) ακολούθησε τη μέθοδο:συκοφάντηση της οικονομίας- αύξηση δαπανών, συκοφάντηση- 70.000 προσλήψεις, συκοφάντηση- καμία ιδιωτικοποίηση. 
Μοιραία οι αγορές έδειξαν τα δόντια τους και οι Ευρωπαίοι έχασαν την υπομονή τους. Έτσι καταστράφηκε ένας λαός... Ισως πάλι, κάποτε μπορέσουμε και πουμε, με ακριβώς τα ίδια στοιχεία οτι "ΕΤΣΙ ΣΩΘΗΚΕ ΕΝΑΣ ΛΑΟΣ" κυρίως απο τους σωτήρες του... 

Τετάρτη 23 Ιανουαρίου 2013

Οχι ΔΕΝ τρελάθηκε το "αφεντικό"...



Οι αστικοί μύθοι, κάποτε, δημιουργούνταν από στόμα σε στόμα σε καφενεία και εργασιακούς χώρους. Σήμερα τα "social media" ανέλαβαν να διαδίδουν τις εθνικές μας... φαντασιώσεις.Ο σημαντικότερος σημερινός μύθος λέει περίπου τα εξής: “συνωμότησαν οι ξένοι πιστωτές μας, ασκώντας πίεση με το χρέος,προκειμένου να τους παραχωρήσουμε τις ανεκμετάλλευτες πρώτες ύλες μας. Έτσι θα μας πάρουν τον εθνικό μας πλούτο για ένα κομμάτι ψωμί”.

Αρέσει σε πολλούς αυτo το σενάριο και υιοθετήθηκε αμέσως, ιδιαίτερα από τους ανεξάρτητους Έλληνες και την Χρυσή Αυγή.

Το διαβάζεις σε όλα τα σάιτ και είναι η αγαπημένη κουβέντα σε κομμωτήρια και ταξί. Και επειδή ο λαϊκισμός είναι γλυκός και εύκολος, (αφού λες ότι θέλουν οι άλλοι να ακούσουν) βρέθηκαν οι... πατριώτες που θα αγωνιστούν να μας σώσουν από τους κακούς μειοδότες.

Εγώ πάλι, επειδή ποτέ «δεν κολύμπησα με το ρεύμα» θα σταθώ κόντρα, μήπως "αποδομήσω" τα μυθεύματα ή έστω πω μια άλλη ιστορία, ένα άλλο «σενάριο» απ αυτό που θέλουν να ακούσουν οι πολλοί!
Έστω ότι υποθετικά χαρίζουμε το κοίτασμα πετρελαίου ή χαλκού ή νικελίου της χώρας μας σε Έλληνες επιχειρηματίες ή ξένους ή εξωγήινους. Προσέξτε το τονίζω δεν το πουλάμε αλλά το ΧΑΡΙΖΟΥΜΕ.

Οι πρώτες ύλες, που ποτέ ως τώρα δεν τις εκμεταλλεύτηκε κανείς βγαίνουν στην αγορά. Από την πώληση το Ελληνικό Δημόσιο παίρνει το 23% ΦΠΑ. Από τα κέρδη το 40%, από τις ασφαλιστικές εισφορές, τα έσοδα της ενέργειας (ΔΕΗ, καύσιμα), την κίνηση της βιομηχανίας (ανταλλακτικά, συνεργεία), δορυφόροι επιχειρήσεις (μηχανουργεία, προμηθευτές) και φορολόγησής τους, ένας απλός φοιτητής λογιστικής εύκολα θα τα υπολογίσει στο 20% του τζίρου.
Και στον συνολικό υπολογισμό αν ΧΑΡΙΣΟΥΜΕ τα δικαιώματα εκμετάλλευσης το Ελληνικό Δημόσιο θα εισπράττει το 80% του συνολικού τζίρου. Αυτό κι αν είναι προδοσία!!! Να εισπράττεις 80 στα 100 χωρίς να κάνεις τίποτα!

Θα μου πεις ότι πατριωτισμός είναι να αφήσεις το νικέλιο θαμμένο για πάντα στα βουνά, χωρίς να πάρεις ούτε ευρώ, αλλά έτσι θα νιώθεις περήφανος Έλληνας και δεν ειναι ...λίγο στη συγκεκριμένη συγκυρία!
Υπάρχει βέβαια και καλύτερη λύση. Γιατί να δώσουμε τον εθνικό μας πλούτο στους κακούς καπιταλιστές; Το μοντέλο της Σοβιετικής Ένωσης δεν χρεοκόπησε. Θα αναγεννηθεί στην Ελλάδα. Κρατικές επιχειρήσεις θα εκμεταλλευτούν την περιουσία του Ελληνικού λαού. 

Με διαχειριστές αυτούς τους... πανάξιους μάνατζερ δημόσιους υπαλλήλους, που τόσα χρόνια απέδειξαν τις ικανότητές τους στις ζημιογόνες ΔΕΚΟ όπως ο ΟΣΕ, η ΛΑΡΚΟ και η ΕΘΕΛ. Μαζί και οι αγωνιστές συνδικαλιστές, με τους υπεράριθμους διορισμένους της κομματικής πελατείας, τους παχυλούς μισθούς και τα εργασιακά προνόμια. Είναι το σημείο τομής της λαϊκίστικης αριστεράς με τον λαϊκίστικο εθνικισμό, αυτός ο μύθος.

Και για να γυρίσουμε στην πραγματικότητα, αν υπάρχουν κάποιοι που εχθρεύονται αυτή την χώρα, τότε αυτό που επιθυμούν είναι να μείνουν ανεκμετάλλευτες οι πλουτοπαραγωγικές πηγές της ή να ακολουθηθεί το αποτυχημένο επί δεκαετίες κρατικό μοντέλο διαχείρισης.Εκτός κι αν ξυπνήσουμε από τέτοιους μύθους και συνειδητοποιήσουμε ότι μόνο η ιδιωτική πρωτοβουλία και οι επενδύσεις μπορούν να προσφέρουν αυτά που έχουμε ανάγκη σε αυτή την δύσκολη συγκυρία: ανάπτυξη, θέσεις εργασίας, έσοδα στα δημόσια ταμεία.

Η κατάργηση της δημοκρατίας. Μια σοβαρή αποεπένδυση.


 28 Noembριου 2012

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΕΡΜΙΠΠΟΣ


Με ποιον τρόπο μεταφέρεις σε έναν άνεργο, χωρίς επίδομα και με διακοπή της ασφάλισης του, τα χαρμόσυνα νέα για την για πολλοστή φορά σωτηρία της χώρας; Λέγοντας του, ενδεχομένως, ότι αν σήμερα καταφέρει μόνος να μην πεθάνει, είναι κάπως πιθανό να έχει την ευκαιρία να επιζήσει και στο μέλλον;

Βρισκόμαστε πλέον σε κατάσταση βαθιάς σύγχυσης. Ποια είναι η έννοια του όρου "χώρα"; Ποιους περιλαμβάνει και ποιους αφήνει απ' έξω; Με ποια κριτήρια το κάνει αυτό; Ποια είναι η έννοια του δημοσίου συμφέροντος, η διαρκής εκβιαστική επίκληση του οποίου αποτελεί πλέον την μόνη νομιμοποιητική και αιτιολογική βάση για την κάθε πράξη της κρατικής εξουσίας; Και ποιος ελέγχει την συνδρομή του; Ποιους περιλαμβάνει αυτό το συμφέρον και ποιους αφήνει απ' έξω. Με ποια κριτήρια; Τι είναι ο δήμος και πως μοιράζονται τα βάρη της εξυπηρέτησης των αναγκών του; Ποιος είναι ο τρόπος για την βιώσιμη συγκρότηση του;

Τα τελευταία υπολείμματα της ούτως ή άλλως νόθας δημοκρατίας μας καταλύονται με ταχύ ρυθμό. Η επίσημη δικαιολογία, μια δικαιολογία πολύ απλοϊκή και πολύ εύπεπτη, είναι πως καταλύονται για την σωτηρία της χώρας.

Η βουλή δεν βουλεύεται, επειδή μια κακή απόφαση της μπορεί να προκαλέσει την καταστροφή. Η δικαιοσύνη δεν δικάζει, επειδή η εφαρμογή του νόμου μπορεί να έχει δυσάρεστες συνέπειες. Ο Τύπος δεν ενημερώνει επειδή η αλήθεια μπορεί να γίνει επικίνδυνη στα χέρια των κακόβουλων. Και κανείς δεν κατανοεί ότι όλα αυτά συνιστούν θεμελιώδεις και τραγικές αντιφάσεις. Επειδή η χώρα δεν μπορεί παρά να είναι το όλον. Και το όλον υπηρετείται μόνον μέσω της δημοκρατίας. Της αλήθειας και του ισότιμου χειρισμού των μερών του, με σεβασμό στους κανόνες και στην αρχή της αναλογικότητας. Εάν, βέβαια, θέλει να παραμένει συμπαγές και βιώσιμο.

Όσοι επιπόλαια επιχαίρουν σήμερα, -αλλά και μέμφονται αυτάρεσκα για μεμψιμοιρία αυτούς που δυσπιστούν-, δεν αντιλαμβάνονται ότι η απελευθέρωση της ανεξέλεγκτης βίας είναι πλέον πολύ κοντά. Όχι της τυφλής βίας των μαζών και του όχλου, που συνηθίζουν να ειρωνεύονται, αλλά της θεσμικής και στοχευμένης βίας της ίδιας της κρατικής εξουσίας. Αυτής, στην οποία σήμερα εκχωρήθηκε με ελαφρότητα η δυνατότητα να αποφαίνεται μόνη για την συνδρομή του δημοσίου συμφέροντος.

Αυτοί που σήμερα έτυχε να περιλαμβάνονται όπως όπως στις περιπόθητες λίστες της σωτηρίας, διστάζουν να παραδεχθούν ή δεν μπορούν να δουν ότι βρέθηκαν σε αυτήν την ευνοϊκή θέση σχεδόν από αγαθή τύχη και χωρίς κριτήρια. Ξεχνούν, έτσι, ότι αύριο, από κακή τύχη αυτή τη φορά και πάλι χωρίς κριτήρια, μπορεί να καταταγούν στους εξαιρέσιμους, αν είναι αυτό που θα απαιτήσει η εξυπηρέτηση του περιστασιακού δημοσίου συμφέροντος, που θα εξακολουθήσει να ερμηνεύεται αυθαίρετα και να υπερέχει έναντι πάντων. Είτε τους περιέχει είτε όχι.

Μας είπαν να κάνουμε μεταρρυθμίσεις και εμείς, αντί να κοιτάξουμε στον βυθό, βαλθήκαμε να ανταλλάξουμε την ίδια την δημοκρατία με την δια διαταγμάτων κατάργηση των εισφορών υπέρ τρίτων, το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων και ένα ολοκαίνουργιο φορολογικό νομοσχέδιο. Έτυχε το χωράφι που μας τρέφει να μείνει άγονο για μερικές χρονιές και μεις, αντί να το οργώσουμε, βιαστήκαμε να το εκχωρήσουμε, με ασυγχώρητη αφροσύνη, για να απολαύσουμε ένα προσωρινό αντίδωρο. Ας μην βιαστούν να πουν κάποιοι ότι η παρατήρηση αυτή αναπαράγει την μεταπολιτευτική μιζέρια και αποσκοπεί στην συντήρηση των στρεβλώσεων, που μας οδήγησαν εδώ. Επειδή ο λόγος είναι για το γιατί και για το πώς, που τις περισσότερες φορές είναι πολύ σημαντικότερα από το δια ταύτα. 

Η δημοκρατία εφευρέθηκε για να θεραπεύει τα προβλήματα που προσπαθούμε σήμερα να λύσουμε με την κατάργηση της. Η δημοκρατία είναι προσοδοφόρα επένδυση σε βάθος χρόνου. Εμείς την αγνοούμε και, άπληστοι όπως πάντα, δίνουμε πολλά για να πάρουμε σε άμεσο αντάλλαγμα πολύ λίγα. Είναι κάτι που σύντομα θα κληθούμε να πληρώσουμε ακριβά.

Καλύτερα φτωχοί δικαστές παρα καθόλου...


Tης Μαρίας Χασιρτζόγλου

“Η νομιμότητα δεν είναι συνώνυμο ούτε της δικαιοσύνης ούτε πρωτίστως της πραγματικής δημοκρατίας” έγραψε ένας δικαστής, σε ιστοσελίδα συναδέλφου, επιχειρηματολογώντας υπέρ της νομιμότητας της "αποχής" των δικαστών από τα καθήκοντά τους.

Αδυνατώ να αποκωδικοποιήσω τη σκέψη ενός δικαστή που υιοθετεί το παραπάνω αξίωμα. Και από αυτή την αδυναμία προκύπτει ένα ερώτημα που μοιάζει, αλλά δεν είναι, υπαρξιακό:

«Ποιοι, τέλος πάντων, είμαστε και τι κάνουμε;».
Κατά τον ορισμό που μάς αποδίδεται  (βλ. για παράδειγμα στο λεξικό της ΚΝΛ), είμαστε αυτοί που απονέμουν δικαιοσύνη.

Και τι σημαίνει απονέμω δικαιοσύνη;
Σημαίνει ότι ικανοποιώ κάποιον ή αποκαθιστώ μια κατάσταση, στο μέτρο του ανθρωπίνως δυνατού, όταν έχει βλαφτεί από μια παράνομη συμπεριφορά.

Και πώς το κάνω αυτό;
Εφαρμόζοντας το νόμο. Εφαρμόζοντας, επαναλαμβάνω, το νόμο όπως τον ερμηνεύω πρωτίστως από το γράμμα του και δευτερευόντως από το πνεύμα του, σύμφωνα με την επιταγή του άρθρου 87 παρ. 2 του Συντάγματος. Δεν διαπλάθω  κατά την κρίση μου το νόμο, όταν αυτός είναι σαφής και χωρίς κενά, γιατί τότε, πολύ απλά, τον παραβιάζω.

Και αν τον παραβιάζω για «καλό και δίκαιο» σκοπό;
Τότε αποσυνδέω την απονομή της δικαιοσύνης από το νόμο, που σημαίνει ότι αποσυνδέω τους όρους, με τους οποίους ικανοποιώ κάποιον ή αποκαθιστώ μια κατάσταση, από τους ορισμούς του νόμου και πράττω κατά την, χωρίς όρια, υποκειμενική μου κρίση για το καλό και το δίκαιο.

Και είναι κακό αυτό;
Είναι κακό αν δεν είμαι «καλός και δίκαιος» άνθρωπος. Είναι πολύ κακό γιατί αντικαθιστά τα σαφή όρια του νόμου με τα ασαφή όρια της προσωπικότητας του εφαρμοστή του. Είναι πάρα πολύ κακό γιατί αντικαθιστά την νομιμότητα με τη σκοπιμότητα.

Και όταν, εκτός από δικαστής, είμαι ταυτόχρονα και εργαζόμενος που υπερασπίζεται τα δικαιώματά του;

Εργαζόμενος είναι αυτός που μισθώνει την εργασία του στον άλλο και οφείλει να υπακούει στις εντολές και τις οδηγίες του. Αν ο εργαζόμενος, διεκδικώντας τα δικαιώματά του, παρανομήσει, ο εργοδότης του θα στραφεί στο δικαστήριο, ζητώντας να απονεμηθεί δικαιοσύνη. Τότε θα κληθώ να δικάσω τον εαυτό μου.

Και τι θα αποφασίσω;
Ότι ο δικαστής που παραβιάζει το νόμο, δεν είναι δικαστής.

Σημείωση: Άρθρο 23 παρ. 2 του Συντάγματος: Η απεργία αποτελεί δικαίωμα και ασκείται από τις νόμιμα συστημένες συνδικαλιστικές οργανώσεις για τη διαφύλαξη και προαγωγή των οικονομικών και εργασιακών γενικά συμφερόντων των εργαζομένων. Απαγορεύεται η απεργία με οποιαδήποτε μορφή στους δικαστικούς λειτουργούς και σ αυτούς που υπηρετούν στα σώματα ασφαλείας.

Υστερόγραφο: Η συνολική περικοπή στις αποδοχές μας μέσα στην τελευταία διετία θα φθάσει το 60%, δημιουργώντας σε πολλούς, και ιδιαίτερα σε αυτούς που υπηρετούν κάποιες εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά από τα σπίτια τους, οικονομική ασφυξία.

Όμως η πραγματική αυτή κατάσταση, στην οποία σαφώς και έχουμε δικαίωμα να αντιδράσουμε, δεν δικαιολογεί την άρνηση της αποστολής μας μέσα στη συντεταγμένη πολιτεία ούτε, ακόμη χειρότερο, την παρανομία που ακυρώνει το ρόλο μας. Καλύτερα φτωχοί δικαστές, παρά καθόλου.

* Η Μαρία Χασιρτζόγλου είναι εφέτης. 
   www.protagon.gr

Τι έδειξε "Δημοσκόπηση" για τη διοίκηση Μπουτάρη


Οι αναγνώστες της εφημερίδας «Karfitsa» και του «Karfitsa.gr» κλήθηκαν και ψήφισαν, για  τον βαθμό ικανοποίησής τους, από την πρώτη διετία με  δήμαρχο Θεσσαλονίκης τον Γιάννη Μπουτάρη.

Oπως διαβάζουμε στη διαδικτυακή έκδοση της εφημερίδας (http://www.karfitsa.gr/?p=120214)


"Το αποτέλεσμα -αν και δεν αποτελεί μια δημοσκόπηση με τα χαρακτηριστικά μιας επιστημονικής έρευνας- σίγουρα θα πρέπει να προβληματίσει τη διοίκηση του Δήμου Θεσσαλονίκης και τον ίδιο το δήμαρχο, τόσο για τις προσωπικές του αποφάσεις, όσο και για τις επιλογές συνεργατών που αποφασίζουν για κρίσιμα ζητήματα της πόλης, αφού η διαφορά μεταξύ ανάμεσα σε εκείνους που οριοθετούν το βαθμό ικανοποίησής τους, ανάμεσα στο «λίγο» (18%) και στο «καθόλου» (59%), αποτελούν τη συντριπτική πλειψοηφία, έναντι των αναγνωστών που δηλώνουν πολύ ικανοποιημένοι (μόλις… 11%) ή έστω αρκετά ικανοποιημένοι (12%)."

Χτύπημα... γέλιου


Γούνες Καστοριάς στα ...Αραβικά Εμιράτα!



Οι δράσεις εξωστρέφειας και τα προβλήματα του κλάδου της Γουνοποιίας συζητήθηκαν απο την Αναπληρώτρια Γενική Γραμματέας Διεθνών Οικονομικών Σχέσεων και Αναπτυξιακής Συνεργασίας κα Μαγδα Καρακόλη σε σύσκεψη με τα μέλη του Εμπορικού και Βιομηχανικού Επιμελητηρίου Καστοριάς.

H σύσκεψη αυτή πραγματοποιήθηκε με πρωτοβουλία του Επιμελητηρίου Καστοριάς ενώ συμμετείχαν και εκπρόσωποι του Επιμελητηρίου Κοζάνης, ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας Γούνας, οι πρόεδροι Συνδέσμου Γουνοποιίας, ο πρόεδρος του ΕΔΙΚΑ και λοιποί αντιπρόσωποι φορέων του Κλάδου Γουνοποιίας. 

Κατά την διάρκεια της σύσκεψης, έγινε παρουσίαση των δραστηριοτήτων του κλάδου γουνοποιίας και τονίσθηκε η σημασία του όσον αφορά στις ελληνικές εξαγωγές, στον αριθμό απασχολούμενων και στην εθνική οικονομία εν γένει. 

Οι συμμετέχοντες ανέπτυξαν τις προτάσεις τους για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων της γούνας, ενώ παράλληλα συζητήθηκαν δράσεις εξωστρέφειας των επιχειρήσεων γουνοποιίας και σε νέες αγορές παγκοσμίως.

Επιπρόσθετα κατά την σύσκεψη αυτή συζητήθηκαν προτάσεις για την επίλυση προβλημάτων που αντιμετωπίζει ο κλάδος γουνοποιίας σχετικά με τις εξαγωγές, καθώς επίσης και η αναγκαιότητα για την δημιουργία Brand Νame για το σύνολο του κλάδου.

Στην εν λόγω σύσκεψη δόθηκε ιδιαίτερη έμφαση στο γεγονός ότι η γούνα αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα εξαγωγικά προϊόντα της χώρας μας, ενώ σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του Ελληνικού Οργανισμού Εξωτερικού Εμπορίου, οι εξαγωγές ενδυμάτων και ειδών από γουνοδέρματα παρουσιάζουν ανοδική πορεία. 

Οι κυριότερες δε χώρες στις οποίες πραγματοποιούνται εξαγωγές ενδυμάτων και ειδών από γουνοδέρματα είναι η Ρωσία και τα Ην. Αραβικά Εμιράτα!

Τα σεκλέτια ενός πρώην πρωθυπουργού...


Εκπτώσεις... δημοκρατίας!


Ποια νομίζετε ότι είναι η μεγαλύτερη κατάκτηση του πολιτισμού στη σύγχρονη εποχή; Η ελευθερία, η δημοκρατία, το κράτος δικαίου, η αξιοπρέπεια και τα ατομικά δικαιώματα; Ότι κι αν επιλέξετε όλα οδηγούν στο σπουδαίο αίσθημα ασφάλειας και αυτοπεποίθησης που πρέπει να παρέχει η... ευνομούμενη πολιτεία στους πολίτες της.

Είναι αυτονόητο ότι όλοι είμαστε αθώοι, όχι έως ότου κάποιος θα μας κατηγορήσει για κάτι, αλλά έως ότου αυτός που μας κατηγορεί θα μπορέσει να αποδείξει ότι είμαστε ένοχοι. Εάν συμφωνήσουμε όλοι σε αυτό, εγώ θα προσθέσω ότι το τεκμήριο αθωότητας, είναι το στοιχείο που διαφοροποιεί τον σύγχρονο άνθρωπο από τα σκοτάδια του μεσαίωνα.

Κι όμως στον 21ο αιώνα στην Ελληνική Δημοκρατία, υπήρξε ανατροπή της νομικής υπόστασης μας. Με νόμο που προώθησε ο Μπέζας και ψηφίστηκε από τη Βουλή, ο φορολογούμενος είναι υποχρεωμένος να αποδείξει τη νομιμότητα των χρημάτων του (και την αθωότητά του), και όχι η εφορία την παρανομία και την ενοχή του!

Είναι τέτοιες οι συνθήκες, όπου όλοι είναι εξαγριωμένοι εναντίον της φοροδιαφυγής (δικαιολογημένα), ώστε δεν υπήρξε καμία σθεναρή αντίσταση εναντίον αυτής της «έκπτωσης» δημοκρατίας, ούτε απο ανθρώπους του πνεύματος, ούτε από νομικούς επιστήμονες.

Να φοβούνται άραγε την γενική κατακραυγή του οργι-σμένου όχλου; (τύπου «Ακου τι λέει αυτός, υπερασπίζεται τους φορο-φυγάδες!»).
Όμως πόσο δικαιολογημένη είναι η …υποβάθμιση της δημοκρατίας και του νομικού μας πολιτισμού προκειμένου να πετύχουν αποτελέσματα εναντίον της φοροδιαφυγής; Γιατί – επειδή είναι σωστό να συλληφθούν οι φοροφυγάδες – να θεωρεί ο νόμος (ex lege), ότι όλοι είμαστε φοροφυγάδες που πρέπει να αποδείξουμε την αθωότητά μας;

Η ανικανότητα της δημόσιας διοίκησης δεν καταστρέφει μόνο την κοινωνία αλλά και κατακρεουργεί τα ατομικά δικαιώματα. Για παράδειγμα οι μαϊμού συντάξεις. Επειδή οι ανίκανοι στα ληξιαρχεία και στο ΙΚΑ, δεν μπορούν να φτιάξουν ένα λογισμικό που να διασταυρώνει τα στοιχεία, εκατοντάδες χιλιάδες συνταξιούχοι ταλαιπωρήθηκαν για να απογραφούν και να αποδείξουν (ως να ήταν παράνομοι), ότι νόμιμα παίρνουν τις συντάξεις τους.

Το ίδιο συμβαίνει με την εφορία, την απόδοση φόρου εισοδήματος και του ΦΠΑ. Αφού η διοίκηση και τα πληροφοριακά συστήματα έχουν αδυναμία εφαρμογής αυτοματοποιημένων λογισμικών συστημάτων τα οποια να διασταυρώνουν στοιχεία και να εξαλείψουν την φοροδιαφυγή, τι μένει;

Μία έκπτωση δημοκρατίας. Είστε όλοι σας ένοχοι και πρέπει να αποδείξετε την αθωότητά σας.Κανένας σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα αλλά θα γίνουμε κράτος… Ταλιμπάν για να απαλλάξουμε τους ανίκανους και ανεπαρκείς ελεγκτές, που πληρώνονται χωρίς έργο.

Ναι, θέλω κότερο!


Η ανεργία βαδίζει ολοταχώς για να σπάσει το ρεκόρ του… 30%! Κυρίως γιατί οι πολιτικές που εφαρμόζονται είναι άτολμες, στερούμενες οραμάτων, στεγνές ιδεών και αποτελεσματικότητας. Ακόμη χειρότερα είναι λανθασμένες και επιφέρουν ζημιές.

Δεν θα επαναλάβω τα δύο φαινόμενα με τα τέλη κυκλοφορίας και το πετρέλαιο θέρμανσης όπου οι… φωστήρες του υπουργείου οικονομικών κατάφεραν να βασανίζουν τον λαό (που τους βρίζει αλλά ταυτόχρονα) να μειώσουν και τα έσοδα του κράτους, μέσα στην δυσκολότερη συγκυρία! Θα σταθώ, ύστερα απ όσα διάβασα όλη την εβδομάδα στη σχετική αρθρογραφία για την επιβολή φόρου πολυτελείας στα σκάφη αναψυχής. Αυτό που αποκόμισα είναι πώς είμαστε φορτωμένοι συμπλέγματα, κόμπλεξ και ταξικό μίσος. 

Που να βρίσκονται οι εγκέφαλοι για να τους πεις: ότι αυτή η χώρα έχει σε μήκος ακτογραμμών περισσότερα μίλια από την Αφρική. Ότι τις προηγούμενες δεκαετίες είχαμε ναυπηγική βιομηχανία που παρήγαγε μερικά από τα καλύτερα σκάφη στον κόσμο. Ότι είμαστε λαός... 3000 χρόνια ναυτικός (!) με παγκόσμια ηγεμονική παρουσία. Ότι σε ένα ναυτικό λαό, είναι ανοησία να επιβάλεις φόρο πολυτελείας στα σκάφη!
Ότι τα διάσπαρτα νησιά μας είναι ΣΥΓΚΡΙΤΙΚΟ ΠΛΕΟΝΕΚΤΗΜΑ και πηγή πλούτου. Ότι κάθε Ελληνική οικογένεια έπρεπε να έχει και το σκάφος της. Με φορολογικές απαλλαγές, για να δουλέψουν τα ντόπια ναυπηγεία και να δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας. Ότι έπρεπε να είχαμε δεκαπλάσιες σε αριθμό μαρίνες και δεκάδες χιλιάδες περισσότερους καπετάνιους σκίπερ και ναύτες σε σκάφη που θα προσέφεραν κρουαζιέρες σε έναν παγκοσμίου φήμης προορισμό. Ότι είμαστε η μοναδική χώρα στη Μεσόγειο που δεν έχει λιμάνι για πλούσιους όπως το Μόντε Κάρλο, η Ριβιέρα κτλ. Ότι η Σαντορίνη ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΜΑΡΙΝΑ! Ότι αυτός που... "έχασε" το CD της Λαγκάρτ, όταν ήταν υπουργός οικονομικών επέβαλε φόρο πολυτελείας στα σκάφη και κατέστρεψε το γιώτιγκ, με αποτέλεσμα να βρεθούν 6000 ναυτικοί άνεργοι και (αφού) άλλαξαν λιμάνια 20000 σκάφη, τελικά τα έσοδα του κράτους μηδενίστηκαν!

Πώς να εξηγήσεις σε αρτηριοσκληρωτικούς γραφειοκράτες ότι εάν αφήσουν να αναπνεύσει η ιδιωτική κρουαζιέρα μπορεί το ΑΕΠ της χώρας να ανέβει μέχρι και 7%;Πού να βρεις «γνώση» μέσα στην δημόσια διοίκηση και τα Υπουργεία, απαλλαγμένη από κόμπλεξ και αγκυλώσεις για να πειστεί ότι ο εγχώριος ναυτικός τουρισμός και η κρουαζιέρα δεν είναι πεδίο για να πάρουν την ταξική τους εκδίκηση, γιατί μπορεί να απογειώσει την Ελληνική οικονομία και να δώσει αναπτυξιακή προοπτική.

Λείπει το όραμα, η λάμψη των ιδεών αλλά και η τόλμη για τον σχεδιασμό της ανάπτυξης.Ποιος να βοηθήσει την βιομηχανία, την μεταποίηση και την καινοτομία, όταν δεν υπάρχει καν επιτελείο με μάνατζερ στο υπουργείο οικονομικών που να κατεβάζει ιδέες και επιθετικά επιχειρηματικά πλάνα;

Ανεύθυνοι και ανίκανοι δημόσιοι υπάλληλοι με νοοτροπία λογιστών προσθέτουν και αφαιρούν φόρους και πνίγουν την οικονομία. Μαζί της θα πνιγούμε και εμείς εάν δεν αλλάξει η νοοτροπία και δεν πιστέψουμε σε κάποιο όραμα, παρά μόνο σε φόρους.

Τετάρτη 16 Ιανουαρίου 2013

Microsoft -Apple από αποθηκούλες σπιτιών ξεκίνησαν...


Toυ Aris Papachristou (fb)

Όλοι πλέον συμφωνούμε πως, για να μη καταστραφούμε, χρειαζόμαστε αμέσως ανάπτυξη. Πώς θα έρθει, όμως, η ανάπτυξη;

Προφανώς, δεν θα έρθει από το εισαγωγικό εμπόριο. Μήπως, όμως, να την περιμένουμε από τις επενδύσεις των πολυεθνικών; 

Ο Σαμαράς πολύ καλά έκανε και συναντήθηκε με τους επί κεφαλής των Ελληνικών παραρτημάτων μεγάλων πολυεθνικών. Σίγουρα, νέες επενδύσεις τους στην πατρίδα μας, θα αυξήσουν την απασχόληση. 

Όμως, ΔΕΝ είναι αυτός ο δρόμος που θέλουμε. Γιατί; Διότι αν βασισθούμε στις εισαγόμενες επενδύσεις, τότε θα βρεθούμε να ανταγωνιζόμαστε τις χώρες χαμηλού εργατικού κόστους. Αυτός ο ανταγωνισμός θα σπρώχνει συνέχεια το εργατικό κόστος και άρα το βιοτικό επίπεδο προς τα κάτω!

Η λύση είναι μία: Να ενθαρρυνθεί η μικρή επιχειρηματικότητα. Να αρθούν τα φορολογικά, αλλά κυρίως τα διοικητικά εμπόδια που αποτρέπουν τους Έλληνες να εκφράσουν την επιχειρηματικότητά τους σε κάτι άλλο από ένα μικρομάγαζο. 

Πρέπει η γιαγιά που φτιάχνει καταπληκτικό γλυκό κυδώνι να μπορεί να το εμπορευθεί νομίμως χωρίς να μπλέκει στον κυκεώνα των διατάξεων για τις επιχειρήσεις υγειονομικού ενδιαφέροντος, που εκτινάσσουν το ελάχιστο κόστος για την ίδρυση μιας τέτοιας επιχειρήσεως σε πάνω από 30.000€. Το ποσό είναι αστρονομικό για τους πιο πολλούς. Πέρα από αυτό, ακόμα και αν το είχε κάποιος, θα το ρισκάριζε; Και αν τελικώς το γλυκό κυδώνι δεν αρέσει σε τόσον κόσμο;

Πρέπει ο ανήσυχος φοιτητής που έχει μια καλή ιδέα να μπορεί να ξεκινήσει να την υλοποιεί στην αποθήκη του σπιτιού του, νομίμως, χωρίς να μπλέκει με το ΙΚΑ, αλλά κυρίως με τον ΟΑΕΕ. 400€ τον μήνα σκοτώνουν κάθε καλή προσπάθεια στην αρχή της! Να μη ξεχνάμε: στην χώρα των ευκαιριών, τις ΗΠΑ, τόσο η Microsoft όσο και η Apple από αποθηκούλες σπιτιών ξεκίνησαν...

Αυτή η μικρή επιχειρηματικότητα, αν απελευθερωθεί, θα οδηγήσει στην δημιουργία δεκάδων χιλιάδων μικρών επιχειρήσεων με συνολικό αποτέλεσμα πολύ μεγαλύτερο από ό,τι μπορούν οιπολυεθνικές... Και δεν χρειάζονται πολλά. Δεν χρειάζονται μειώσεις φόρων. Δύο προϋποθέσεις: μείωση των κανονιστικών απαιτήσεων και εξαίρεση από τον ΟΑΕΕ για 2-3 χρόνια όταν ξεκινά μία πολύ μικρή επιχείρηση.

Θα μπορέσει να γίνει κάτι τέτοιο στην Ελλάδα; Φοβάμαι πώς όχι! Οι πολιτικοί μας δεν έχουν καμιά σχέση με παραγωγή ή καινοτομία. Άντε να είναι δικηγόροι, γιατροί ή εργολάβοι οικοδομών... Από επιχειρηματίες συναναστρέφονται μόνον τους πολύ μεγάλους. Δεν ακούν την κοινωνία... Για αυτό, τόσες δεκαετίες ανάπτυξη σήμαινε γι αυτούς: οικοδομή, εισαγωγικό εμπόριο και Κέντρα Υγείας παντού... Α, ναι, και ΑΕΙ σε κάθε χωριό.

Δευτέρα 14 Ιανουαρίου 2013

Η "τραγωδία" του Πασχάλη Τερζή


Της Σεμίνας Διγενή
Γιορτές στη Θεσσαλονίκη, με φίλους. Πασχάλης Τερζής, Δημήτρης Παπαδημητρίου, Φωτεινή Δάρρα, Σωτήρης Καλυβάτσης, Μελίνα Καραπαναγιωτίδου,  Κώστας Νούσιας ..
Για τον πρώτο, διάβασα σε πρωτοσέλιδο τις επόμενες μέρες, ότι ζούσε »τραγωδία» .. Ο Τερζής, πέρασε -λέει- μαύρες γιορτές (!!!) Θεέ μου, είπα, πώς το ανακάλυψαν τα γατόνια; Αφού μόνο 5-6 άνθρωποι το ξέραμε…Βέβαια δράμα υπήρξε. Μόνο που ήταν άλλο.  Παρείχα όσο μπορούσα ψυχολογική υποστήριξη, αλλά…
Στην αρχή περνούσαμε υπέροχα, είχε έλθει και η Γιάννα από Ν.Υ,  τα εγγόνια είχαν διαλύσει το σπίτι με παιχνίδια, τους είχε φτιάξει με τα χέρια του κι ένα δεντρόσπιτο στον κήπο, έκανε τις γνωστές διατροφικές ατασθαλίες με τα φιλαράκια του, τραγουδούσε κι αστειευόταν με όλους, ξημεροβραδιάζοτανστον μπαξέ , απολάμβανε τα ρεσιτάλ της Μαίρης στην κουζίνα, γενικώς χαρά Θεού.Ώσπου, έπεσε  κεραυνός!. Στα κρεμμύδια!!! Στράφι όλα τα αγαπημένα του κρεμμυδάκια. Απ έξω μια χαρά κι από μέσα …σκουλήκια..Τρελάθηκε, μιλάμε. Ο εφιάλτης των κρεμμυδιών, κόντεψε να μας διαλύσει όλους..
Αυτό, θα ήταν το σωστό »αποκλειστικό», αγαπητοί συντάκτες.  Το υπόλοιπο, όπως είπε κι ο Πασχάλης, λέγεται …μυθιστόρημα.
real news-mediasoup.gr

Ο προϊστάμενος έχει την ευθύνη...



Με λίγες λέξεις ο πρώην διευθυντής του ΣΔΟΕ κ. Διώτης έδωσε τον ορισμό της κακοδαιμονίας και ανεπάρκειας της Ελληνικής διοίκησης. “Δεν μου έδωσε ο πολιτικός προϊστάμενος εντολή για να ενεργήσω για την λίστα Lagarde”

Δεν θέλω να το προσεγγίσω νομικά, γιατί ο νομομαθής πρώην εισαγγελέας γνωρίζει, ότι ο νόμος επιβάλει στον δημόσιο λειτουργό που θα λάβει γνώση παράνομων πράξεων να ενεργήσει αμέσως. Απλά επισημαίνω τον ομφάλιο λώρο μεταξύ εκτελεστικής εξουσίας και διοίκησης, όταν η τελευταία ενώ είναι θεσμικά απελευθερωμένη να χειριστεί υποθέσεις, παρέμεινε… χειραγωγούμενη και υποτελής!

Γιατί ας πούμε ένας αστυνομικός διοικητής να αναμένει εντολές υπουργού για να εξιχνιάσει ένα έγκλημα; Επίσης γιατί ο διευθυντής της πολεοδομίας πριν ξεσκεπάσει μια αυθαιρεσία και καταπάτηση να περιμένει σχετικές υποδείξεις της πολιτικής ηγεσίας; Γιατί στο φινάλε, ο διευθυντής του ελεγκτικού μηχανισμού του οικονομικού εγκλήματος να έχει ανάγκη από τις νουθεσίες και οδηγίες του υπουργού οικονομικών για να ελέγξει πιθανούς φοροφυγάδες;

Οι υψηλοί κρατικοί λειτουργοί κρίνονται όταν ακριβώς ενεργούν χωρίς να νοιάζονται για τι λένε οι πολιτικοί προϊστάμενοί τους. Οι δικαιολογίες και οι ισχυρισμοί του κ. Διώτη, είναι «ομολογία», της ανεπάρκειας ενός συστήματος διοίκησης που παρέμεινε ανεύθυνο και εξαρτημένο...

Κυριακή 13 Ιανουαρίου 2013

H προσδοκώμενη έκρηξη



Tου Χρηστου Γιανναρα

H ελπίδα μπορεί να προκύπτει από οξυδερκή και νηφάλια κριτική εκτίμηση πραγματικών δεδομένων. Mπορεί όμως και να γεννιέται, περισσότερο ή λιγότερο, από το ένστικτο αυτοσυντήρησης – να εκκρίνει την ελπίδα η τυφλή (ασυνείδητη) ανάγκη ψυχολογικής αυτοάμυνας. «The human kind cannot bear very much reality» πιστοποιεί σοφά ο ποιητής – «το ανθρώπινο είδος δεν μπορεί να αντέξει πάρα πολλή πραγματικότητα» (T. S. Eliot, Burnt Norton I).

Eνστικτώδη χαρακτήρα ελπίδας έχει σίγουρα η «αισιοδοξία». Oι άνθρωποι λογαριάζουν την αισιοδοξία προσόν, κάποιοι καυχώνται γι’ αυτήν. «Eίμαι από τη φύση μου αισιόδοξος», λένε, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι κυριολεκτούν: Oτι την αισιοδοξία τη γεννάει η φύση, το ένστικτο, όχι η κριτική σκέψη, όχι η κατακτημένη ελευθερία από τα φυσικά ορμέμφυτα. Προβάλλουν σαν προσόν την απεμπόληση της λογικής τους για χάρη ενστικτωδών, διορατικών (υποτίθεται) ενορμήσεων.

Δικαιολογούνται, δεν μπορεί να τους μεμφθεί κανείς. Σε μεγάλες δυσκολίες της ζωής, σε ανυπόφορες συμφορές, δεν τα βγάζουμε πέρα χωρίς την ενστικτώδη βιολογική αυθυποστήριξη, την αισιοδοξία. Aρκεί να μην την ανάγουμε και σε κριτήριο πολιτικών εκτιμήσεων, να μην αποφασίζουμε για το μέλλον μας και για τις τύχες της πατρίδας μας με γνώμονα την αλογία των αισιόδοξων ορμεμφύτων μας.

H πολιτική σήμερα ποντάρει στην ενστικτώδη ανάγκη του ανθρώπου για ελπίδα, προσπαθεί να την εκμεταλλευτεί: Nα ικανοποιήσει το φυσικό ορμέμφυτο για να κερδίσει συμπάθειες παρακάμπτοντας τη λογική και την κρίση. Eίναι και αυτό από τα τυπικά συμπτώματα εμπορευματοποίησης της πολιτικής, υποταγής της στις μεθόδους του marketing, στους κανόνες ψυχολογικής εξαπάτησης που καθορίζουν τη διαφήμιση. Eνα εμπορικό προϊόν προσπαθεί να συνδεθεί στο ασυνείδητο του καταναλωτή με παραστάσεις αισθησιακού ηδονισμού για να υποκλέψει την άκριτη προτίμησή του, και ένα κόμμα μεθοδεύει αισιόδοξες ψευδαισθήσεις για να υφαρπάσει την άκριτη ψήφο του πελάτη-ψηφοφόρου. (Θυμηθείτε: «Λεφτά υπάρχουν», «Oι βάσεις φεύγουν», «Eπανιδρύουμε το κράτος» κ. τ. ό.).

Nα συνεχίζονται αυτές οι πρακτικές της εξαπάτησης με δεδομένη την καταστροφή του οικονομικού, θεσμικού, κοινωνικού ιστού της χώρας, είναι εξωφρενικός παραλογισμός. Nαι, άρχισε επιτέλους να εκταμιεύεται η «δόση» που θα ανακόψει την πορεία της Eλλάδας προς το χάος (αλλά και την απειλή του «ντόμινο» συγκατάρρευσης των οικονομιών της Eυρωζώνης). Aρχισε η δόση ύστερα από βάναυσες ταπεινώσεις, εξευτελισμό και διεθνή διασυρμό του ελληνικού ονόματος, εκβιαστικά γκανγκστερικά διλήμματα: ή υπογράφουμε «Mνημόνια» δουλοκτητικής απανθρωπίας ή βυθιζόμαστε στον λιμό και στη ζούγκλα. Yστερα από όλα αυτά το να διαφημίζεται η έναρξη εκταμίευσης της «δόσης» σαν πολιτική επιτυχία των κυβερνώντων είναι ή παραλογισμός ή φτηνή, χυδαία κουτοπονηριά.

Aν επαινέθηκε από τους εκβιαστές η κυβέρνηση (και η γερμανική Handelsblatt ανακήρυξε τον κ. Σαμαρά «ευρωπαίο πολιτικό της χρονιάς 2012») πρέπει να οφείλεται στη σύγκριση με τη δυσκολία που τους δημιουργούσε το χαμηλό διανοητικό επίπεδο, η χονδροειδής ανικανότητα ή οι ψευτοπαλικαρισμοί προγενέστερων πρωθυπουργικών αναστημάτων. Mε τον κ. Σαμαρά το «ναι σε όλα» φαίνεται ότι λειτούργησε αβίαστα, πρόθυμα, με ευήνιο ραγιαδισμό. Θα υπήρξαν παζαρέματα, αλλά όχι διαπραγμάτευση, γκρίνιες για ποσοτικό μετριασμό των απαιτήσεων που πρόβαλαν οι δανειστές, αλλά όχι εναλλακτική πολιτική αντιπρόταση, όχι σχεδιασμός μεταρρυθμιστικής τομής ασύγκριτα γονιμότερης από το κρετινικό, ισοπεδωτικό «κούρεμα» εισοδημάτων που βυθίζει σε ακαταδάμαστη ύφεση την οικονομία.

H μόνη εναλλακτική πολιτική που μπορούσε να αντιτάξει ο κ. Σαμαράς στη σαδιστική εισπρακτική στυγνότητα της τρόικας ήταν ο σχεδιασμός κατάλυσης του πελατειακού κράτους. Mόνο αυτή μπορούσε να οδηγήσει σε δραστικό περιορισμό των ασύδοτων κρατικών δαπανών, σε ριζικά καινούργιο φορολογικό σύστημα (κοινωνικά δίκαιο και γι’ αυτό αποδοτικό), σε αξιοκρατική (και γι’ αυτό δημιουργικά παραγωγική) αναδιάρθρωση της δημόσιας διοίκησης, σε κοινωνικά ελεγχόμενη (και γι’ αυτό πραγματικά αναπτυξιακή) τραπεζική πολιτική, κ. λπ., κ. λπ. Aλλά ο κ. Σαμαράς ανέτρεψε την κυβέρνηση Παπαδήμου για να διασώσει κατά το δυνατό ανέπαφο το πελατειακό κράτος και την κομματική απολυταρχία, όχι για να τα καταλύσει.

Διαφορετικά, θα ήταν ποτέ νοητό, με την πιο στοιχειώδη λογική, να συγκροτήσει «κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας» ανακυκλώνοντας το πιο φθαρμένο και ανίκανο κομματικό υλικό, με κριτήριο επιλογής των υπουργών τη βοήθεια που του πρόσφεραν για να γίνει αρχηγός στο κόμμα του; Aν τον έκοφτε τον κ. Σαμαρά η ανάκαμψη της χώρας, η σωτηρία της, το επιτελείο του για να τολμήσει ρήξεις και τομές θα ήταν ο κ. Πάνος Παναγιωτόπουλος και ο κ. Λυκουρέντζος, ο κ. Aρβανιτόπουλος και ο κ. Στυλιανίδης; Θα ανεχόταν να τον συνεπικουρούν στο τόλμημα αντίστοιχα υπουργικά μεγέθη από την κουζίνα του κ. Kουβέλη και του κ. Bενιζέλου;

Δεν ζούμε συγκυριακή κρίση, ζούμε βαθιά παρακμή. Γι’ αυτό και, παρ’ όλα τα εξόφθαλμα δεδομένα του αυτεξευτελισμού μας, η έναρξη εκταμίευσης της «δόσης» πυροδότησε συγχορδία «αισιόδοξων» ιαχών: «Γυρίζουμε σελίδα», «η κατάσταση αρχίζει και εξομαλύνεται», «η χώρα ξανακερδίζει τη διεθνή εμπιστοσύνη», «οι καταθέσεις επιστρέφουν στις Tράπεζες».

Mια τέτοια παιδαριώδης προπαγάνδα «ρίχνει νερό στον μύλο» της δήθεν αριστερής αντιπολίτευσης, τρέφει τον μηδενιστικό αμοραλισμό της. O λόγος του πραγματισμού, των επαληθευόμενων από όλους πιστοποιήσεων, εγκαταλείπεται στη μονοπωλιακή εκμετάλλευσή του από καριερίστες δημαγωγούς που δεν πιστεύουν σε τίποτα, δεν δεσμεύονται από τίμια έγνοια για τις σχέσεις κοινωνίας της ζωής, χλευάζουν κάθε «νόημα» βίου άλλο από τον Iστορικό Yλισμό.

Aκόμα κι αν γινόταν να κατακλυστεί η χώρα με «δόσεις» τρισεκατομμυρίων ευρώ, η ζωή μας δεν θα πάψει να είναι το ίδιο μίζερη, ανυπόφορα πνιγμένη στην αδικία, στον διωγμό της ποιότητας. Eνα κράτος αντίπαλο του πολίτη, παρανοϊκό στη δυσλειτουργία του, παρασιτικό στη στελέχωσή του, θα μας βασανίζει σαδιστικά. Στα σχολειά θα στραπατσάρονται οι ψυχές των παιδιών μας, στα νοσοκομεία θα εξευτελίζεται η ανθρωπιά μας, στα γήπεδα θα εξηλιθιώνονται οι μάζες. Tο πρόβλημά μας είναι πολιτικό, όχι οικονομικό.

Eλπίδα ανάκαμψης υπάρχει: Aν σαρωθεί ολόκληρο το σημερινό κομματικό σύστημα από μία καθολική έκρηξη κοινωνικής αξιοπρέπειας, ανυποχώρητων απαιτήσεων ποιότητας. «H Kαρχηδόνα πρέπει να καταστραφεί».

Κυριακή 6 Ιανουαρίου 2013

Πολιτικάντικες μεγαλοστομίες...



«Η δικαίωση (του Π. Ψωμιάδη) από πού θα έρθει;»
Εύλογο το ερώτημα που θέτει ο π. πρόεδρος της ΝΔ Θεσσαλονίκης Δημήτρης Τσάμης σε φιλους του στο fb. Χαρακτηριστικά αναφέρει τα εξής:  

"Λοιπόν, η αναγόρευση του Παναγιώτη Ψωμιάδη σε super star της προεκλογικής εκστρατείας της ΝΔ τον Ιούνιο ήταν και εσφαλμένη και ατελέσφορη. Δείγμα της αδύναμης και ρηχής πολικής ανάλυσης του αποτελέσματος των εκλογών του Μαΐου. Ο ίδιος έπεσε στο λάκκο που έσκαψε και η ΝΔ εξετέθη. Τα περί δικαίωσης είναι πολιτικάντικες μεγαλοστομίες που εκθέτουν όποιον τις εκστομίζει."

Νωρίτερα ο κ Τσάμης, ενεργό στέλεχος της ΝΔ επι 30 συναπτά χρόνια, αναρωτιόταν στο fb ζητώντας και τη βοήθεια του… κοινού :

«1. Πότε θα αποφασίσει επιτέλους η Νέα Δημοκρατία να αρθρώσει επισήμως ένα λόγο συμπαθείας προς τον Παναγιώτη Ψωμιάδη τον οποίο προ εξαμήνου περίπου, χαρακτήριζε " super star" και " σάρκα εκ της σαρκός της" παρά το γεγονός ότι ήδη εβαρύνετο από τρεις καταδίκες αλλά παραβλέποντας το του ανέθετε να την εκπροσωπεί εν λευκώ;

2. Επειδή ορισμένοι δημοσίως δηλώνουν ότι εύχονται ή προσδοκούν τη " δικαίωση" του (Παναγιώτη) πρώην περιφερειάρχη, σε τι θα συνίσταται αυτή η δικαίωση, πώς και πότε μπορεί να επιτευχθεί αυτή;

Δεκτή κάθε βοήθεια ακόμη και από πολιτικά πρόσωπα, όσο ψηλά κι αν βρίσκονται, όπως έλεγε και ο αναρρωνύων πρώην πρωθυπουργός!»

Παρασκευή 4 Ιανουαρίου 2013

Καβάτζα ρόπαλα...



"Έχω δύο αντιασφυξιογόνες μάσκες, δύο ρόπαλα και τον Τσελεμεντέ του αναρχικού. Μπορείτε να καλέσετε τον Δένδια να με συλλάβει"; δήλωσε στο Βήμα FM ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Χρήστος Καραγαννίδης.

Δεν είναι ο κυνισμός και η μηδενιστική αντίληψη που σοκάρει, αλλά αυτή η προκλητική μαγκιά που την εκφράζει Βουλευτής του Ελληνικού κοινοβουλίου.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση ο κ. Καραγιαννίδης αναφέρεται στην εκκένωση της βίλας Αμαλία και στα ρόπαλα, τις αντιασφυξιογόνες μάσκες και τα εκατοντάδες μπουκάλια που βρέθηκαν εκεί.

"Τα ρόπαλα χρησιμεύουν στην αλυσίδα που προστατεύει την πορεία. Είναι παράνομο"; Ε λοιπόν κύριε Καραγιαννίδη δεν είναι παράνομο να κυκλοφορείς στους δρόμους με ρόπαλα, ακόμη κι αν αυτά σπάζουν ενίοτε και κεφάλια, ούτε να έχει κανείς σπίτι του ...καβάντζα άδεια μπουκάλια, ακόμη κι αν αυτά δεν προορίζονται για ανακύκλωση αλλά για να γεμίσουν με βενζίνη και να κάψουν ανθρώπους.

Αλλωστε και τα μπουκάλια που έκαψαν την MARFIN και τους αθώους υπαλλήλους της, εως να γίνουν μολότοφ, σε κάποια καβάτζα νόμιμα παρέμειναν και "περίμεναν".

Οσο για τον Τσελεμεντέ του αναρχικού, φυσικά και στη δημοκρατία έχετε δικαίωμα να διαβάζετε όλους τους συγγραφείς. Εγώ ας πούμε στη βιβλιοθήκη μου, έχω και Προυντόν και Μπακούνιν και Κροπότκιν και Μαξ Στίρνερ, αλλά άκρη ακόμη δεν μπόρεσα να βγάλω από τις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ.

Αυτή η ανοχή στη βία, που φτάνει στο μηδενισμό- κυνισμό και την υπερασπιση της με προκλητικότητα (-Μας πιάσατε να σπάμε κεφάλια; -Νόμιμα έχουμε ρόπαλα), είναι απόρροια αναρχοκομμουνιστικής προέλευσης, "Ροζαίηκου" επαναστατικού ακτιβισμού, ή "μενσεβίκικης¨" ιδεολογίας, μέσα στο χαώδης χωνευτήρι ιδεών των συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ;

Αν βρούμε ένα μέσο όρο και το πούμε "Αριστερά", θα σας θυμίσω το άρθρο 58 του Ποινικού κώδικα της ΕΣΣΔ που θεωρούσε ότι ο σχεδιασμός μιας πράξης, τιμωρείται όσο η ίδια η πράξη!

Άρα στη Σοβιετική Ενωση εάν ήσουν... συλλέκτης ροπάλων κι αλλων συναφών "αθώων" αντικειμένων θα "άρπαζες" 20 χρόνια σε Γκούλαγκ, γιατί ήταν το ίδιο η σχεδίαση μίας πράξης με την πραγματοποίησή της!

Είναι η κοινωνία που οραματίζεται στον 21ο αιώνα να μας επιβάλει η Αριστερά εκμεταλλευόμενη τις αδυναμίες και ευαισθησίες της δικής μας δημοκρατίας.

Τετάρτη 2 Ιανουαρίου 2013

"Καλύτερα να διασωθούν οι άνθρωποι παρά τα ντουβάρια..."



Το κλεισαν το "μαγαζί" (του ΚΘΒΕ) ή αν προτιμάτε προσωρινή αναστολή του καλλιτεχνικού έργου στη Μονή Λαζαριστών, οπως επισημαίνεται σε σχετική ανακοίνση εκ της καλλιτεχνικής διευθύνσεως (δηλαδή του κ Σωτήρη Χατζάκη). Το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλαδος κάνει λογο για οικονομία και συμμάζεμα (στα ασυμμάζευτα κατα πολλούς) και αναλυτικά είναι η εξής: 
"Σε μια εποχή, όπου στους δημόσιους φορείς τίθεται επιτακτικό το αίτημα μιας συγκροτημένης οικονομικής πολιτικής, μιας σωστής και συνετής διαχείρισης των χρημάτων του Δημοσίου, μέσα στην παρούσα οικονομική συγκυρία, το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος δεν πρέπει και δεν μπορεί να αποτελεί εξαίρεση. Έχουμε ξαναπεί ότι «είναι προτιμότερο να διασώζονται οι άνθρωποι παρά τα ντουβάρια». Αυτό σημαίνει προστασία των θέσεων εργασίας.
Για τους λόγους αυτούς, αναστέλλεται προσωρινά η καλλιτεχνική δραστηριότητα του Κ.Θ.Β.Ε. στη Μονή Λαζαριστών.
Σε καμία περίπτωση δεν συρρικνώνεται η καλλιτεχνική δράση του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος, άρα ούτε το προσωπικό του. Απλά θεωρείται πλέον ζημιογόνα υπερβολή η συμμετοχή του Κ.Θ.Β.Ε. σε έναν τέτοιο φορέα που απαιτεί πάνω από 300.000 ευρώ το χρόνο. Κανείς μας δεν μπορεί και δεν δικαιούται να προκαλεί την κοινωνία και τον δοκιμαζόμενο Έλληνα πολίτη γιατί αυτός πληρώνει το ανωτέρω ποσό μέσω της φορολογίας του.
Είναι αυτονόητο ότι οι εκπτωτικές παροχές του Κ.Θ.Β.Ε. προς τους κατοίκους των Δυτικών Συνοικιών ισχύουν για όλες τις παραστάσεις στην Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών και το Βασιλικό Θέατρο.
Επίσης, θα προτείναμε μια άμεση σύγκλιση των εταίρων της Αστικής μη Κερδοσκοπικής Εταιρείας με την επωνυμία «Μονή Λαζαριστών», με στόχο την τροποποίηση του καταστατικού και τον καθορισμό των δραστηριοτήτων και των όρων συμμετοχής τους σε νέα βάση.
Το ότι το Κ.Θ.Β.Ε. εκ του καταστατικού του παρέχει κοινωνικό και πνευματικό αγαθό δεν σημαίνει ότι απαλλάσσεται από τις υπέρογκες δαπάνες, που τώρα όσο ποτέ άλλοτε είναι επιτακτική ανάγκη να μειωθούν" 
Την ανακοινωση υπογράφει ο κ Χατζάκης ως "Εκ της Καλλιτεχνικής Διευθύνσεως του Κ.Θ.Β.Ε." πιθανότατα γιατί δεν θελει να συνδέσει το ονομα του με το κλείσιμο ενος θεάτρου...

Η «τιμωρία» της πρωτιάς


Γράφει η Κίρκη

Εδώ και χρόνια η Μαρία Πασχαλίδου έτρεχε για την «Πρωτοβουλία» και το κοινωνικό της πρόγραμμα. Έτσι όλοι οι εμπλεκόμενοι και φίλοι του κυρ-Γιάννη περίμεναν ότι με τη νίκη του, η Μαρία θα αναλάμβανε, ως φυσική εξέλιξη των προσπαθειών και των επαφών της, την κοινωνική πολιτική του Δήμου .Άλλωστε, είχε γυρίσει και είχε μιλήσει με όλα τα σωματεία και όλους τους συναρμόδιους φορείς και τα θέματα δεν θα τα μάθαινε ούτε από την αρχή ούτε από την τηλεόραση.

Κι όμως ο Μπουτάρης έκανε πάλι την έκπληξη. Της πρότεινε μόνο τη θέση της εντεταλμένης συμβούλου, τοποθετώντας την άγνωστη μέχρι τότε, Καλυψώ Γούλα (φίλη φίλων του) με την αιτιολογία ότι ήταν …δικηγόρος και ήξερε από κοινωνική πολιτική και που «να μπλέκει η Μαρία, που έχει και …τέσσερα παιδιά!»

Έτσι η κα Πασχαλίδου βρέθηκε στη νεοσύστατη αντιδημαρχία του… «πουθενά και του κανένα», αυτή των εθελοντών και της νεολαίας η οποία - η αλήθεια είναι - δεν είχε και πολύ… τρέξιμο. Προς καθόλου θα έλεγα! Κι όμως κατόρθωσε από το τίποτε, το πουθενά και το καθόλου, να φέρει μια διεθνή διοργάνωση στη Θεσσαλονίκη, αυτή της «ευρωπαϊκής πρωτεύουσας νεολαίας» και το κυριότερο να κινητοποιήσει δυνάμεις της πόλης χωρίς…λεφτά (αν είναι δυνατόν!) με τη σύμπραξη χορηγών που ,μάταια, έψαχναν μέχρι τότε εκδηλώσεις νέων για να προβληθούν!

Όπως είχε ειπωθεί πολλές φορές (και δεν διαψεύστηκε από την παράταξη ή κάποιον εκπρόσωπό της) πλήρωσε ακριβά την …πρωτιά της και τον «υποβιβασμό» του ιδρυτή της παράταξης Παναγιώτη Αβραμόπουλου στην υποτιμητική -για έναν παλιό συνδικαλιστή και αυτοδιοικητικό στέλεχος- δεύτερη θέση! Φαίνεται ότι αυτή η πρωτιά την «κυνηγάει» και σήμερα και τη βγάζει εκτός …αγώνα αν και είναι γεννημένη γι’ αυτόν. Στη ζωή και τα κοινά.

Ενόψει ανασχηματισμού, ο δρόμος για την ανένταχτη Μαρία, την πρώτη σε σταυρούς δημοτική σύμβουλο, σύμφωνα με πληροφορίες, «κλείνει» ή μάλλον… τον κλείνουν ο πρόεδρος του δημοτικού συμβουλίου και ιδρυτής της παράταξης και ο αμετακίνητος αντιδήμαρχος οικονομικών! Συμπτωματικά δε και οι δυο… προωθούν άλλον νέο και ωραίο αντιδήμαρχο, ο oποιος πρόσφατα εγγράφηκε στο ΠΑΣΟΚ!

Η «τιμωρία» της Μαρίας που δουλεύει ασταμάτητα αν και έχει τέσσερα παιδιά, χωρίς φωτογραφίες της στα ΜΜΕ αν και άνθρωπος του ραδιοφώνου, είναι ν’ αναλάβει τη διοργάνωση που έφερε στη Θεσσαλονίκη γιατί απλά θα ήταν πολύ μα πολύ… ανέντιμο για τους «συντρόφους» της να πάρουν τη σκυτάλη την οποία κέρδισε, λίγα μέτρα πριν τον τερματισμό…



Ωραία μουσική, αλλά πολυ λουλούδι βρε αδελφέ...


Ποιοι πήγαν για κάλαντα στο σπίτι του Βενιζέλου;





 
Μελίνα Καραπαναγιωτίδου - Δημοσιογράφος