Smiley face

Πέμπτη 19 Φεβρουαρίου 2015

Για όλα φταίει η Γαλλία...


Της Μ. Καραπαναγιωτίδου

Είναι τόσο σοκαριστικό – όσο και θλιβερό- να διαπιστώνουμε την απόλυτη σύνταξη όλων των κρατών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης (και… εταίρων μας) σε τόσο αρνητικές και άκαμπτες θέσεις… εναντίον μας με τελεσίγραφα και συνεχή απαξίωση. Έφτασε στο σημείο ο Σόϊμπλε να συνδέει ευθέως την επιβάρυνση του Γερμανού φορολογούμενου με την πληρωμή των δανείων μας… αποκρύπτοντας ξεδιάντροπα ότι η Γερμανία βγήκε κερδισμένη από την ελληνική κρίση κατά… 70 δις από την πτώση των επιτοκίων της κι ότι το ελληνικό αίτημα για επιμήκυνση της λήξης των ομολόγων δεν πρόκειται να επιβαρύνει στο ελάχιστο τους πιστωτές!

Πώς όμως μετατράπηκε η ΕΕ σε μία άτυπη γερμανική οικονομική… αυτοκρατορία και όλοι αυτοί οι δαιδαλώδεις μηχανισμοί των επιτροπών, συμβουλίων κι άλλων θεσμών, απόλυτα ελεγχόμενοι από τον Σοϊμπλε και την Μέρκελ να… κυριαρχούνται από την πολιτική του Βερολίνου;

Πώς μας «κατσικώθηκε» στο σβέρκο η μεγάλη χαμένη του Β” παγκοσμίου πολέμου επιβάλλοντας … αυταρχισμό ενώ η ίδια καταφέρνει να ωφελείται σε βάρος άλλων κρατών που υπομένουν τη λιτότητα;

Η απάντηση βρίσκεται στη Γαλλία.

Από τη στιγμή που η Βρετανία αρνήθηκε την ΟΝΕ, το αντίπαλο δέος μεταφέρθηκε στο Παρίσι, ως ο άλλος μεγάλος πυλώνας της ΕΕ. Εάν η Γαλλία ήθελε, θα μπορούσε να επιβάλει οποιαδήποτε άλλη πολιτική από τη Γερμανία (κι αυτό άλλωστε συνέβαινε επί σειρά ετών)!

Παραδοσιακά οι Γάλλοι πρόεδροι ήταν άνθρωποι με ισχυρές προσωπικότητες , ισχυρογνώμονες, επιβλητικοί ίσως και αλαζόνες. Από τον Ντε Γκολ, τον Ζισκάρ Ντε Εστέν, τον Μιτεράν μέχρι τον Ζακ Σιράκ. Ο τελευταίος ήταν τόσο σκληρός που κάποτε αποκαλώντας «μπακάλισσα» την Θάτσερ, (νευριασμένος σε μία διαπραγμάτευση) πρότεινε να της δώσει κάποιο σημείο του σώματός του – που η… ευπρέπεια, δεν μας επιτρέπει να περιγράψουμε! Σ΄αυτή την περίπτωση, η Γερμανία και η Μέρκελ δεν θα είχαν καμία τύχη…

Όλα τα… απαξιωτικά ξεκίνησαν από τον μεσιέ Σαρκοζί που είχε ταυτιστεί με την καγκελάριο της Γερμανίας σε σημείο να τους αποκαλούν «Μερκοζί» και το ίδιο συνεχίζεται με τον Ολάντ που έχει μετατρέψει τη Γαλλία σε ουραγό της Γερμανίας και να τον χαρακτηρίζουν το «κανίς» (σαλονάτο σκυλάκι της).

Η Γερμανία βρίσκει και… κάνει, εκμεταλλεύεται δεόντως την έλλειψη προσωπικοτήτων και πυγμής, ώστε να επιβάλει τα συμφέροντά της. Είναι πραγματικά αποκαρδιωτικό να βλέπεις εκλεγμένους αρχηγούς κρατών να στοιχίζονται και να συντάσσονται σαν άβουλα φοβισμένα ανθρωπάκια και να μετατρέπονται σε φερέφωνα της καγκελαρίου και υποτελείς «Μανδαρίνοι της γερμανικής πολιτικής».

Μέχρι τώρα δεν δίναμε ιδιαίτερη σημασία στους μηχανισμούς της ΕΕ που θεωρούσαμε ότι μέσα στην δαιδαλώδη γραφειοκρατική σύνθεσή τους (με επιτροπές και ατέρμονες συνεδριάσεις επιτελούσαν διαβουλεύσεις των ευρωπαϊκών υποθέσεων) Χρειάστηκε να γνωρίσουμε καλύτερα τον πρόεδρο του Γιούρογκρουπ Γερούν Νταισελμπούμ για να καταλάβουμε ότι οι… χαμηλού επιπέδου σπουδές του (οικονομία γαλακτοπαραγωγής) επιπέδου… ΤΕΙ (και μάλιστα αν όχι με πλαστό πτυχίο στο βιογραφικό του, σίγουρα με ψευδή στοιχεία) δεν ήταν το σημαντικότερο κριτήριο για να τοποθετηθεί πρόεδρος του μεγαλύτερου συμβουλίου υπουργών οικονομικών στον κόσμο! Η απόλυτη ταύτισή του με τα συμφέροντα της Γερμανίας, εξηγεί πλήρως πως, με ανεπαρκείς σπουδές, βρέθηκε να κατέχει τόσο υψηλή θέση (Για να θυμηθούμε τον μέχρι τώρα Βέλγο πρόεδρο της ΕΕ Χέρμαν Βαν Ρομπάι τον οποίο εξευτέλισε μέσα στο Ευρωκοινοβούλιο με βαριές απαξιωτικές εκφράσεις ο Άγγλος βουλευτής Νάιτζελ Φαράζ)

Παραπονέθηκαν οι υπουργοί οικονομικών του Γιούρογκρουπ ότι ο Έλληνας συνάδελφός τους Βαρουφάκης «τους κάνει σεμινάριο οικονομικών». Μα αν… χρειάζεται με μακροοικονομικούς όρους να τους εξηγήσει τις συνέπειες της ρήτρας ανάπτυξης με την αποπληρωμή διακρατικού χρέους δεν θα πρέπει να το κάνει; Ο Έλληνας υπουργός φταίει που έχουν μαζευτεί στο συμβούλιο υπουργών ένα σωρό… άσχετοι; Τους λέει , ευθέως, τις προτάσεις του κι αυτοί τον κοιτούν με ανοικτό στόμα κι έτσι αναγκάζεται να τους εξηγήσει την οικονομική μέθοδο και να τους κάνει… λιανά τον επιστημονικό όρο! Ακόμη και ο Σόιμπλε (με σπουδές στη νομική και στα οικονομικά γενικότερα) αντέδρασε έτσι, όταν προσπάθησε σε συνέντευξή να υποτιμήσει τις γνώσεις του Έλληνα υπουργού! Ο Ισπανός συνάδελφός του Λουίς ντε Γκίντος ήταν πρόεδρος της Lehman Brothers στην χώρα του. Δηλαδή ανήκε στο επιτελείο της μεγάλης αποτυχημένης εταιρίας που οδήγησε στην παγκόσμια κρίση. Ο Βέλγος υπουργός Κουν Χέενς είναι καθηγητής νομικής και έχει… γνώσεις οικονομικών όμως στο εταιρικό δίκαιο. Καμία σχέση, δηλαδή, με μακροοικονομία! Η διευθυντική ελίτ της Ευρωπαϊκής ένωσης – όπως έχουν επανειλημμένα επισημάνει ακαδημαϊκοί οικονομολόγοι στην Αμερική όπως ο νομπελίστας Κρούγκμαν – δεν είναι ιδιαίτερα καταρτισμένη για το έργο που επιτελεί. Εκτός κι αν αυτό είναι δευτερεύουσας σημασίας, εφόσον όσο πιο… άσχετοι, τόσο πιο… πειθήνιοι για τα συμφέροντα της Γερμανίας.

Ό,τι κι αν έχουν να προσάψουν στον Έλληνα διαπραγματευτή Βαρουφάκη, δεν μπορούν να αρνηθούν ότι διαθέτει γνώση, ψυχραιμία και αυτοπεποίθηση. Κι ορθά από τη μεριά τους οι Γερμανοί πολεμούν λυσσαλέα τις ελληνικές προτάσεις και τις αντιμετωπίζουν ως κίνδυνο πρώτης σημασίας, αφού όσοι τους ακολουθούν το κάνουν από φόβο! Όταν κάποιος «σπάσει» αυτό το ευτελές συναίσθημα πολλά θα αλλάξουν κυρίως για τη Γερμανία…

αναδημοσίευση από karfitsa.gr

Κυριακή 8 Φεβρουαρίου 2015

Το καλό και το κακό σενάριο...




Της Μελίνας Καραπαναγιωτίδου
«Δεν μπορείς να εξωθείς ένα λαό σε πλήρη εξαθλίωση, στη μεγαλύτερη λιτότητα που γνώρισε ο πολιτισμένος κόσμος από την κρίση του 1929, έχοντας ως όραμα ύστερα από… 15-20 χρόνια το χρέος του να βρίσκεται στο… 120% του ΑΕΠ του»… έγραψε το Newsweek και μάλλον έχει δίκιο, αν αναλογιστούμε την πρόσφατη ιστορία μας, όπου κάθε περίοδος προσδιορίζεται από ένα όραμα που προέβαλαν για να εμπνεύσουν το λαό (ασχέτως έτυχε ή… πέτυχε).
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής προέβαλε το δυτικό προσανατολισμό και την ευρωπαϊκή πορεία. Ο Ανδρέας Παπανδρέου (με λαϊκίστικες κορώνες) έλεγε οτι η Ελλάδα ανήκει στους… Έλληνες ( πχ «Ο επιμένων ΕλληΝΙΚΑ» την εποχή που ακόμη διαθέταμε κλωστοϋφαντουργούς και βιοτέχνες) Ο Σημίτης ήθελε μεγάλα έργα από ευρωπαϊκά προγράμματα. Στην εποχή του νέου Καραμανλή ζούσαμε (με δανεικά) ήδη το όνειρο της ευμάρειας. Την περίοδο Σαμαρά- Βενιζέλου, όμως, ποιο ήταν το ζητούμενο; Γιατί ξεζουμίστηκε ο λαός; Γιατί έκανε θυσίες; Γιατί καταστράφηκε η βιομηχανία; Γιατί κλονίστηκε η αστική τάξη; Γιατί έχουμε 1.500.000 άνεργους και 3.000.000 φτωχούς; Ποιος είναι ο λόγος αυτής της… μαζικής ανθρωποθυσίας που στοίχισε την αποδόμηση της μεσαίας τάξης, εξαθλίωσε τα νοικοκυριά και γκρέμισε την εμπιστοσύνη των πολιτών στα παραδοσιακά κόμματα εξουσίας; Για να καταφέρουμε, ύστερα από μία… εικοσαετία, να χρωστάμε το …120% του ΑΕΠ μας;
Σήμερα παρακολουθούμε την αριστερή κυβέρνηση να ανατρέπει με συνοπτικές διαδικασίες τις ελάχιστες προόδους των προηγούμενων ετών όπως πχ λιγότερο κρατισμό, ιδιωτικοποιήσεις και προσέλκυση επενδύσεων σε λιμάνια και αεροδρόμια. Ο λαός τον ψήφισε και τον νομιμοποίησε ακριβώς για να εκτελέσει ακριβώς αυτό το πρόγραμμα, το αριστερό και… ελπιδοφόρο, όπως αναλύει το καλό σενάριο της μετεκλογικής Ελλάδας. Μεταξύ άλλων προσδοκούν έσοδα 10 δις από την πάταξη της φοροδιαφυγής των πολυεθνικών και των καυσίμων και ως αριστερή κυβέρνηση… μπορεί και να τα καταφέρει. {Θυμίζω ότι με τη μέθοδο Trafick Price (ενδοομιλικές συναλλαγές ) η πολυεθνική ιδρύει θυγατρική στην Ελλάδα και τιμολογεί υψηλότερα τα προϊόντα στη χονδρική, ώστε η θυγατρική της να τα αγοράζει ακριβά και τα κέρδη να μένουν στη μητρική και στο εξωτερικό, το δημόσιο υπολογίζεται ότι χάνει ετησίως 11 δις , ενώ από το λαθρεμπόριο των καυσίμων τουλάχιστον 3 δις}. Ακούγεται λογικό η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ να έχει διάθεση να… τσακίσει φαινόμενα αισχρής καπιταλιστικής φοροδιαφυγής καρτέλ και κυρίως περισσότερο… εφικτό από τις προσπάθειες των προηγουμένων μη αριστερών, που έμειναν στα λόγια.
Ο επικεφαλής Γιάνης Βαρουφάκης ο αμερικανοθρεμμένος, δείχνει… ακομπλεξάριστος, άνετος και κυρίως ψύχραιμος. Το τελευταίο μπορεί να είναι απόρροια των γνώσεών του από τις σπουδές του στις θεωρίες των παιγνίων. Η… ψυχραιμία με την οποία απέκλεισε τη συνέχεια του προγράμματος στον απεσταλμένο των Βρυξελλών σαφώς κι έρχεται σε αντίθεση με τους… σοβαροφανείς υπουργούς οικονομικών ή απλά φοβισμένους υπουργούς των κυβερνήσεων της κρίσης. Όχι όπως παλιά, όταν ορισμένους συμβούλους υπουργών τους έπαιρναν με… φορεία μέσα από συνεδριάσεις του Γιούρογκρουπ! Κάτι τέτοιο μάλλον δεν θα συμβεί στον Γιάνη Βαρουφάκη που δείχνει περισσότερο να… διασκεδάζει με το πάγωμα και τον φόβο των αντιπάλων του, παρά να καρδιοχτυπά ο ίδιος. Φυσικά επιδοκιμάστηκε η στάση του αφού τονώθηκε επιτέλους το εθνικό φρόνημα και πήραμε… εκδίκηση για τόσα χρόνια επιτήρησης, αποδοκιμασιών και ενοχοποίησης. Παρόλα αυτά, το ζητούμενο ή το μυστήριο παραμένει:
Ο Βαρουφάκης και ο Τσίπρας είναι καλοί παίχτες που έχουν… ψυχολογήσει και αναλύσει τις αδυναμίες των αντιπάλων τους και μπλοφάρουν προσδοκώντας να φοβηθούν και να πάνε πάσο; Έχουν κρυφό άσσο στο μανίκι τους και τις… πλάτες Αμερικής και Ρωσίας, χώρες που θέλουν την Ελλάδα ως ανάχωμα στην αλαζονεία της Μέρκελ; Θα συμπαρασύρουν και τους υπόλοιπους νότιους της Ευρώπης, για να δημιουργήσουν κοινό μέτωπο; Διαθέτουν σχέδιο, που δεν αποκαλύπτουν και στηρίζονται σε μεθοδεύσεις και πρακτικές για να πετύχουν το σκοπό τους; Ή μήπως είναι πειραματιζόμενοι μάγοι…»ελαφρόμυαλοι» αριστεροί που δεν έχουν κανένα σχέδιο παρά μόνο να δημιουργήσουν… ταραχές και προβλήματα στο καπιταλιστικό σύστημα που εχθρεύονται και παίζουν με τη φωτιά αυτοσχεδιάζοντας; Τις απαντήσεις για το καλό και το κακό σενάριο της μετεκλογικής Ελλάδας θα τις έχουμε μάλλον σύντομα, πολύ σύντομα…

Κυριακή 1 Φεβρουαρίου 2015

Ε, δεν τους λες και φόρους...



Toυ Θέμη Καζαντζίδη
Κακώς μιλάει ο κόσμος για φόρους και έκτακτες εισφορές. Φόρος είναι κάτι που πληρώνει ο πολίτης σε ένα συνταταγμένο κράτος, που υπάρχει και λειτουργεί με σκοπό την εξυπηρέτηση των αναγκών του συνόλου. 
Τέτοιο πράγμα δεν υπήρξε ποτέ και δεν υπάρχει και σήμερα στην χώρα μας. 
Και υπό αυτήν την έννοια δεν πληρώνουμε φόρους.
Αυτό που καλούμαστε να πληρώσουμε είναι λύτρα στις συμμορίες που κατέχουν το προνόμιο της χρήσης κρατικής βίας και το χρησιμοποιούν προς όφελος τους. Είναι κόστος προστασίας σε ομάδες μαφιόζων.
Δεν πληρώνουμε για να αγοράσουμε υπηρεσίες και οργάνωση, αλλά για να εξασφαλίσουμε ο καθένας το προσωπικό του ακαταδίωκτο, από τον υπόκοσμο των εγκληματικών οργανώσεων, (κομμάτων και διοίκησης), που ελέγχουν τις διαδικασίες παραγωγής και εφαρμογής μια αυθαίρετης νομιμότητας. Εϊναι το αντίτιμο μιας ψευδαίσθησης που επιμένουμε να διατηρούμε. Την ψευδαίσθησης ότι ζούμε σε μια δημοκρατικά οργανωμένη χώρα.
Όσο αρνούμαστε να αποδεχθούμε ότι το καθεστώς υπό το οποίο υπάρχουμε δεν έχει καμία απολύτως σχέση με δημοκρατία, (υπό την έννοια του κράτους δικαίου), τόσο θα στεκόμαστε ανήμποροι και ανίκανοι να αμφισβητήσουμε τις αποφάσεις της μαφίας, αυτές που μάθαμε να θεωρούμε νόμο και ως τέτοιο να αισθανόμαστε υποχρεωμένοι να υπακούμε.
Ασφαλώς το τέρας που καταστρέφει τις ζωές μας δομήθηκε με τρόπο που δεν επιτρέπει τον έλεγχο των πράξεων και την ελάττωση της δύναμης του. Και αυτοί που σιτίζονται από αυτό δεν έχουν κανέναν λόγο να αλλάξουν από μόνοι τους το καθεστώς. Διότι μόνο χαμένοι μπορεί να βγούν από κάτι τέτοιο. Θα το κάνουν μόνο αν απειληθούν και αν μετρήσουν ότι το κόστος της αντίστασης θα είναι μεγαλύτερο από αυτό της υποχώρησης.
Είναι προφανές ότι το τέρας δεν μπορεί να πολεμηθεί συμβατικά, με σκοπό να αλλάξει ομαλά και συντεταγμένα. Μπορεί μόνο να καταστραφεί, να οδηγηθεί σε θάνατο από πείνα, δίψα και ασφυξία. Για να γίνει αυτό όμως χρειάζεται η εξέγερση των δούλων. Με κάποιο κόστος και για τους ίδιους.

 
Μελίνα Καραπαναγιωτίδου - Δημοσιογράφος