"Εγω δεν θα βολευθώ;"

«Μελίνα, ποια θέση… αναλαμβάνεις τώρα με την κυβέρνηση Σαμαρά;» Η ερώτηση αναμενόμενη, αφού απέτυχα να ξοδεύσω μια περιουσία (σε προεκλογικά φυλλάδια, sms, ψηφοδέλτια κι άλλα), να υποσχεθώ δουλειές με το τσουβάλι, να χαιρετίσω και να φιλήσω γνωστούς κι αγνώστους! Ειναι γνωστό οτι οσοι υποψήφιοι δεν βγαίνουμε βουλευτές, μπαίνουμε ή περιμένουμε να μπούμε στο δημόσιο απ άλλη πόρτα!

Τις πρώτες φορές, στην «προβοκατόρικη» αυτή ερώτηση, απαντούσα ότι ο Σαμαράς μάλλον θα μου αναθέσει το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας, σκεπτόμενη ότι καλό θα ήταν το όνομα μου «να παίζει» για θέση από την οποία «πέρασε» κοτζάμ Αβραμόπουλος για να φτιάξω κι εγώ το πολιτικό μου προφίλ! Όμως το «αστείο» δεν μου άρεσε για πολύ, αφου τα γέλια μου έχουν κοπεί από την εποχή που έκανα ραδιόφωνο κι προέβλεπα τα μαύρα μας τα χάλια, με…συνευθύνη ΝΔ και ΠΑΣΟΚ!

Έτσι άρχισα να σκέπτομαι λιγο πιο σοβαρά, τον τρόπο που στελεχώνεται μια ομάδα εργασίας, μια κυβερνητική ομάδα και μάλιστα σε εποχή κρίσης. Προέχουν και «περισσεύουν» ικανότητες, συμβιβασμοί, ιδιοτέλειες, έχθρες, συμμαχίες, φιλίες, λυκοφιλίες, παλιά γραμμάτια κτλ; Κι εντάξει αν η στελέχωση είναι δύσκολη δουλειά για ένα μόνο κόμμα που έχει «αποτυχημένους» - σαν και μένα καλή ώρα - στην περίπτωση των τριών κομμάτων τι γίνεται αφού οι «αποτυχημένοι» λογικά θα είμαστε περισσότεροι;

Κατέληξα στο «τι είχα Γιάννη, τι είχα πάντα…» Μερες τώρα συζητάμε για πρόσωπα και όχι για πολιτικές. Πέρα από προβλήματα υγείας, αποδεικνύεται ότι η ομάδα εργασίας ποτε δεν ηταν μία! Επισης οτι καμία δεν είναι σε θέση να «τρέξει» το μηχανισμό διακυβέρνησης, ακόμη κι αν «δεν τρέχει τίποτε»! Ομως θα έπρεπε για ευνόητους λόγους – ψυχολογικούς κι ευρωπαϊκούς – να σχηματισθεί έστω η εντύπωση ενός...Πίου, μιας άλλης Ελλάδας, μιας Ελλάδας που σηκώνει τα μανίκια κι πιάνει επιτέλους δουλειά! Μάταια…

Όπως το βλέπω εγώ, παρακολουθώντας ταυτόχρονα αυτή την ώρα την 17η συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου Θεσσαλονίκης, αφήνουμε όσους κάνουν κουμάντα, να πιάνουν μουχαμπέτι κάτω από κλιματιστικά, καπνίζοντας ένα τσιγαράκι στη βεράντα, κι έχοντας ταυτόχρονα στην οθόνη του pc, σε ζωντανή σύνδεση το «εγώ» τους! Μαλιστα τους παρακολουθούμε από τον καναπέ του σπιτιού ή του γραφείου μας, μέχρι βεβαια να μας τα πάρουν κι αυτά.

Μπα, ο τόπος μας δε νομίζω οτι μπορεί να έχει προκοπή με τόσα «εγώ» και άλλα τόσα «ποια θέση κάνει για μένα» και «να τρέξω να την καπαρώσω, αφου τηλεφωνησω στον ταδε υπουργό που ξερει τι εχω κανει εγω γι αυτόν!»

Ε όχι δεν μπορεί να μπει γκολ μέσα από τα αποδυτήρια… Πρέπει να ιδρώσεις τη φανέλα, να τραυματισθείς και να σου βγει ο ώμος! Άμα ήταν εύκολο τότε δεν θα έπεφταν τόσα λεφτά – κι ενιοτε και κορμιά – στον αγώνα με ή χωρις Πίου...

Posted in: ΠΟΛΙΤΙΚΗ