Ίσα κι όμοια...

Στις ιδιωτικές επιχειρήσεις αν ένας υπάλληλος είναι εργατικός, τίμιος, υπεύθυνος και αποτελεσματικός, γρήγορα η διεύθυνση θα τον ξεχωρίσει και θα τον ανταμείψει.

Στο Ελληνικό δημόσιο οι υπάλληλοι είναι ολόιδιοι, μοιάζουν με κλώνους

και έτσι τους αντιλαμβάνεται και τους αντιμετωπίζει το σύστημα και ενίοτε και η κοινωνία!

Δεν έχει καμία σημασία αν διεκπεραιώνουν περισσότερες υποθέσεις ή στο μισό χρόνο, η αμοιβή τους εξαρτάται από στάνταρ παραμέτρους όπως πτυχία, ξένες γλώσσες, παιδιά και χρόνια υπηρεσίας. Κάπως έτσι με αυτά τα κριτήρια τοποθετούνται και οι προαγωγές.

Εκείνο που πολεμούν με σθένος οι συνδικαλιστές είναι η αξιολόγηση, διότι αυτό που πρέπει να διαφυλάξουν είναι η …εξίσωση.

Εξισώνοντας όμως τους ανθρώπους δεν είναι δυνατόν να ξεχωρίσουν οι καλοί από τους κακούς, οι άξιοι από τους ανίκανους, οι υπεύθυνοι από τους ανεύθυνους.

Η ανθρωπότητα προχωρά μπροστά ανταμείβοντας αυτούς που έχουν ταλέντα και εργατικότητα. Ταυτόχρονα αυτό είναι και το απαραίτητο κίνητρο, όμως δυστυχώς υπάρχει το συναίσθημα που συνθλίβει όσους θα αξιολογηθούν λιγότερο.

Όμως με λίγες συμπυκνωμένες λέξεις αυτή είναι η παθογένεια του Ελληνικού συστήματος έλλειψη αξιολόγησης που μας οδηγεί στην ομοιότητα Σοβιετικού τύπου.

Πώς είναι δυνατόν να απαιτούμε από την κοινωνία να προοδεύσει, να προχωρήσει μπροστά, να δημιουργήσει, όταν έχουμε νόμους που απαγορεύουν κάθε είδους αξιολόγηση;