"Η Ελλάδα σαν τη «χρυσή τουαλέτα» της πρυτανείας του AΠΘ ζητά διαθέσιμους κ..."

Γράφει ο Γιώργος Βέλτσος (στο ΒΗΜΑ)

Είμαστε κάτι ξεχαρβαλωμένες κιθάρες Κ. Καρυωτάκης

Είμαστε λοιπόν οι αποτυχημένοι επιφανείς που αφήνουμε αδέσποτο τον λόγο μας να βουίζει. Σαν τον υποψήφιο αυτόχειρα επιζούμε υπερβαίνοντας την πίστωση που δώσαμε στον εαυτό μας, ενώ θα έπρεπε να είχαμε αυτοκτονήσει πολύ πριν. Θα έπρεπε ασφαλώς να έχουμε σωπάσει. Οσο για τον λογαριασμό που πρέπει να δώσουμε; Θα αναγνωριζόμασταν σε αυτά που έγραφε ο Τόμας Μπέρνχαρντ στον Αποτυχημένο του: «Οι απλοί άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν τους περίπλοκους ανθρώπους και σε αποκρούουν πάλι πίσω στον εαυτό σου, πιο αδίστακτα απ' όλους τους άλλους» (στο τέλος βέβαια ο ήρωας του Μπέρνχαρντ αυτοκτόνησε).

Αλλά μήπως το να είσαι ξεκομμένος από τους απλούς ανθρώπους αιθεροβατώντας εβδομαδιαίως σ' ένα φύλλο χαρτί ή νοσταλγώντας κλεισμένος στην κάμαρά σου τη χαμένη σου επαφή με τον κόσμο, δεν σημαίνει άραγε την επιστροφή σου στα πρώτα βιώματα πριν από τα γράμματα και τις τιμές των γραμμάτων; Αυτά σαν εισαγωγή.

Σε μια χώρα που ο υπόδικος Τσοχατζόπουλος δηλώνει πως του λοιπού θα απολογηθεί μόνο στον φυσικό του δικαστή και δεν αυτοκτονεί, σε μια χώρα των ελισσόμενων πολιτικών, των σαλταρισμένων δημοσιογράφων, των μαφιόζων εργολάβων, όπου η ζωή μεταδίδεται σαν μολυσματική ασθένεια μέσω των βρώμικων CD από χέρι σε χέρι, εκείνος ο ιδανικός αυτόχειρας του Καρυωτάκη που αναβάλλει ρωτώντας «αν είναι τρέλα τάχα ή λάθος», είναι ο αποτυχημένος που πέτυχε κι αυτός. Ολισθαίνοντας στο ιδεώδες του θανάτου, τιμωρείται με τη μακροημέρευσή του. Είναι πολίτης μιας αποτυχημένης χώρας αποτυχημένων-επιτυχημένων (και το αντίστροφο).

Η Ελλάδα σαν τη «χρυσή τουαλέτα» της πρυτανείας του Αριστοτέλειου, ζητά διαθέσιμους κώλους.

Αν ανήκε στο σύμπλεγμα των βρετανικών Παρθένων Νήσων όπου οι επιτυχημένοι ξεπλένουν χέρια και χρήμα, η Ελλάδα θα είχε υποστεί την πολλοστή παρθενορραφή. Αν ανήκε στους Ελληνες, δεν θα έπρεπε να ακούει στο όνομα «Ελλάς» αλλά στο γαλλικό ομόηχό του που δηλώνει δυστυχία.

Τη Δευτέρα, επιβεβαιώνοντας την πεποίθησή τους για μια δομική διόρθωση της ελληνικής οικονομίας, οι υπάλληλοι των δανειστών στη συνάντησή τους με τον Πρωθυπουργό, σάρκασαν με την «Ελλάδα ευγνωμονούσα» του Βρυζάκη πίσω από το γραφείο του στο Μαξίμου. Εμειναν τριάντα πέντε λεπτά, του επέστρεψαν τον φάκελο με τα μέτρα και πήγαν για καφέ στο «Χίλτον». Και τα 31 δισ. ευρώ που έταξαν στην ευγνωμονούσα, τα συνάρτησαν με θανατηφόρες δεσμεύσεις. Διότι δομική διόρθωση σημαίνει υποβάθμιση των αγνωμόνων προς την Ευρώπη Ελλήνων.

Θα αποτρέψει ο ΣΥΡΙΖΑ με μια έκρηξη πολιτειακή την κοινωνική έκρηξη; Αλλά όποιος Λαφαζάνης στρέφεται κατά της βιαιότητας των κατασταλτικών μηχανισμών του Δένδια, δεν θα χρειαστεί άραγε άλλη τόση καταστολή για να υποστηρίξει την επιβολή της ιδεολογίας του;

Στο τέλος, η προσαρτημένη στην Ευρώπη χώρα μου θα έχει την τύχη της: «Η Ευρώπη, κουρασμένη από το να διαρκεί, να συναλλάσσεται κι άλλο με τον εαυτό της, η Ευρώπη είναι ένα κενό προς το οποίο θα εκκινήσουν οσονούπω οι στέπες».

Οι επιτυχημένοι θα το εκμεταλλευτούν κι αυτό. Θα στολίσουν τους γιακάδες τους με το τομάρι μας αφήνοντας τον Παπανδρέου και τη Μέρκελ να τους στολίσουν με βιζόν