Με ...ρουσφέτια φθάσαμε στα τωρινά χάλια!

Toυ Δημήτρη Τσάμη

Με απέραντο ενθουσιασμό, τόνους διθυραμβικούς, απέραντη εθνική υπερηφάνεια υποδεχθήκαμε στο παρελθόν τόσες και τόσες φορές τα δανεικά που ζητούσαμε και ευχαρίστως μας προσέφεραν οι «αγορές». Και ποιός νοιάστηκε για το χρέος και την αποπληρωμή του; Τότε κανείς. 

Σήμερα όλοι. Τότε ήμασταν χαρούμενοι, είχαμε - λέγαμε - πιστοληπτική ικανότητα. Στήναμε το αύριο, ελπίζαμε,δεν ανησυχούσαμε. 

Η ανησυχία δεν είναι αρμοδιότητα του λαού. Είναι ευθύνη των εκπροσώπων του. Είναι υποχρέωση της ηγεσίας. Αλλά η ηγεσία δεν ανησυχούσε είτε γιατί δεν καταλάβαινε είτε γιατί δεν ήθελε να καταλάβει. Έτσι φθάσαμε με χαρές και τραγούδια, με υποσχέσεις και ρουσφέτια, με προνόμια και διακρίσεις στα τωρινά χάλια.

Κολλημένοι τώρα πια γερά στο βούρκο δεν έχουμε αποφασίσει να απαλλαγούμε από τα βαρίδια που μας δεσμεύουν. Δεν έχουμε αποφασίσει να τιμήσουμε κάθε κόκκο ελληνικής παραγωγής. Να διαλύσουμε κάθε αναπαραγωγή γλοιώδους λαϊκισμού και υποσχέσεων χωρίς αντίκρισμα .

Να υπερασπιστούμε ένα ελάχιστο επίπεδο αξιοπρέπειας και δικαιοσύνης. Να υφάνουμε δίχτυ εμπιστοσύνης και κοινωνικής συνείδησης. Τα χρόνια περνούν χωρίς νόημα. Τέταρτος συνεχόμενος χρόνος κρίσης. Οι κυβερνήσεις αλλάζουν χωρίς αποτέλεσμα. Οι σχέσεις μας με τους μόνους συμμάχους και συν-εταίρους, στην Ευρωπαϊκή Ένωση, βρίσκονται σε οριακό σημείο. 

Ουδείς αξιολογείται με μετρήσιμο τρόπο για το έργο του ούτε παραδειγματίζεται αφού παραδείγματα και πρότυπα δεν υπάρχουν. Όλοι μας διεκδικούμε το ανεύθυνο. Οι ρομαντικοί εξέλιπαν. Οι πονηροί και οι δόλιοι επιβιώνουν. Οι κυνικοί περιμένουν το μοιραίο. Η τρικομματική κυβέρνηση καρκινοβατεί επί τετράμηνο και αντί να δρα με τόλμη, με σχέδιο και με όσες άμεσες επίπονες αποφάσεις απαιτείται, συσκέπτεται επιτείνοντας το κλίμα του φόβου και της αβεβαιότητας.

Πρωτοβουλίες δεν αναλαμβάνονται και ο νέος φερετζές της ακαταλληλότητας αποκαλείται «τρόικα». Οι σκελετοί της πολύχρονης ρουσφετολογίας στοιχειώνουν τη λειτουργία του κράτους και κάθε μέρα που χάνεται επιδεινώνει την κατάσταση.

Όμως, όπως πολύ καλά γνωρίζουμε χρόνια τώρα εμείς οι μακεδόνες, οι «γόρδιοι» δεσμοί κόβονται. Έτσι και το λειτουργικό πλαίσιο της κρατικής μηχανής δεν επιδιορθώνεται με κλασικούς τρόπους, οι καθυστερήσεις της δικαιοσύνης δεν βελτιώνονται με λόγια, οι απίστευτες εκροές και τα κόστη της υγείας δεν σταματούν με ευχές, ο στρατός των άεργων μισθοδοτούμενων στο δημόσιο δεν ενεργοποιείται με παραινέσεις.

Αν στις λίγες επόμενες μέρες δεν αισθανθούμε το αναζωογονητικό σοκ της δράσης τότε η απελπισία θα οδηγήσει στο χάος της αυτοδικίας.