Η καταφυγή στην αυτοδικία...

Γράφει ο Έρμιππος

Ένας 62χρονος απείλησε να βάλει φωτιά και να κάψει ζωντανή την διευθύντρια του Ταμείου Παρακαταθηκών και Δανείων στην Θεσσαλονίκη. Τα στερεότυπα της εποχής μας τον θέλουν να είναι ένας ακόμη από αυτούς τους "αγανακτισμένους". Που έχασαν την κουτάλα της ανομίας και βγήκαν στους δρόμους γελοία διαμαρτυρόμενοι. 

Λες και ο μόνος λόγος που υπάρχει για να δικαιολογεί την αγανάκτηση κάποιου στην σημερινή Ελλάδα είναι αυτός. Λες και όλα τα άλλα είναι καλώς καμωμένα.

Η άκριτη αυτή άποψη, που ισοπεδώνει κάθε μορφή διαμαρτυρίας, είναι η φυσική μετεξέλιξη στην πράξη της ιστορικής απόφανσης του Πάγκαλου, σύμφωνα με την οποία "όλοι μαζί τα φάγαμε". Χάρη σε αυτήν την απόφανση επιβίωσε και συνεχίζει να κυριαρχεί το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα, επιρρίπτοντας στο σύνολο του λαού την ευθύνη για την καταστροφή της χώρας.

Σε κάθε περίπτωση, τα κίνητρα του παράνομου εισβολέα μου είναι προσωπικά αδιάφορα. Μπορεί να έχει δίκιο, μπορεί και όχι. Αυτό που έχει σημασία είναι το γεγονός ότι η προσωπική αίσθηση δικαίου του καθενός, είτε σωστή είτε λάθος, έχει φθάσει να οπλίζει χέρια και να οδηγεί σε ακραίες και επικίνδυνες συγκρούσεις. 

Οι δρόμοι γεμίζουν σταδιακά με απασφαλισμένες χειροβομβίδες. Και οι απασφαλισμένες χειροβομβίδα δεν διακρίνονται σε καλές ή σε κακές. Απλά, είναι όλες επικίνδυνες.

Σε μια συγκροτημένη κοινωνία το δίκαιο και το άδικο πρέπει να αντικειμενικοποιούνται μέσα από τους θεσμούς. Όταν αυτό δεν γίνεται κυριαρχεί μοιραία η προσωπική αίσθηση και ο προσωπικός αγώνας για την δικαίωση. Η καταφυγή στην αυτοδικία, που είναι το τελευταίο καταφύγιο εν όψει της ανυπαρξίας του κοινωνικού συμβολαίου. 

Για αυτήν την μοιραία εξέλιξη δεν είναι υπεύθυνος ο λαός αλλά οι Πάγκαλοι που συνεχίζουν να κρατούν ακόμη στα χέρια τους τους μηχανισμούς της παραγωγής νομιμότητας. Και αυτό άσχετα αν κάποτε τα είχαμε φάει όλοι μαζί.