Βράδυ είναι θα περάσει...

Παράδοξο πρώτο: Μια ολόκληρη χώρα, ένας περίπλοκος οργανισμός, με μηχανισμούς άμυνας και αυτοπροστασίας, δεν φτάνει ποτέ στο παρά πέντε, δεν γίνεται να παλεύει να σωθεί, με την βραδινή υπερψήφιση στην βουλή ενός νόμου με ένα άρθρο 500 σελίδων. 

Ειδικά όταν το περιεχόμενο αυτού του νόμου βρίσκει αντίθετους ακόμη και όσους θα τον στηρίξουν. Άρα συμβαίνει κάτι άλλο. Είναι οι προσπάθειες των συφοριασμέ

νων. Και κάποιοι κοροϊδεύουν κάποιους, επειδή ο τελικός σκοπός είναι μακράν άλλος από τον διακηρυγμένο. 

Αν ήταν να σώζονται οι χώρες από ανεπιθύμητους νόμους, γραμμένους στο πόδι, η μελέτη της ιστορίας της ανθρωπότητας θα ήταν μια εκτενής ανασκόπηση της ιστορίας της ευτυχίας.

Παράδοξο δεύτερο: Αν πράγματι συμβαίνει να κρέμεται η χώρα από την ψήφιση ενός και μόνο νόμου, αυτόν τον νόμο θα έπρεπε, λογικά, να τον θέλουν όλοι ή σχεδόν όλοι οι κάτοικοι της, αξιωματούχοι και πολίτες. 

Βλέπουμε όμως ότι, ακόμη και αυτοί που θα τον ψηφίσουν, θα το κάνουν σερνάμενοι και προσποιούμενοι την ανάβαση στον Γολγοθά. Πως είναι δυνατόν ένας τέτοιος νόμος να σώσει την χώρα; Πολλώ δε μάλλον πως είναι δυνατόν να εφαρμοσθεί; 

Σώζεται μια κοινωνία εν όλω όταν η χώρα αυτή είναι χωρισμένη σε δύο αλληλομισούμενα στρατόπεδα και όταν η διαφωνία για τον τρόπο της σωτηρίας της είναι θεμελιακή και αγεφύρωτη;

Κανείς δεν πρόκειται να σωθεί το βράδυ της Τετάρτης. Κάποιοι, λίγοι μόνον, θα πάρουν μια μικρή παράταση της αγωνίας τους...

(απο το fb του Έρμιππου)

http://ermippos.blogspot.gr/