2:00:00 μ.μ.
Μ. Καραπαναγιωτίδου
Πριν από χρόνια παρακολούθησα μία μεγάλη δίκη κι ακόμη θυμάμαι την εισαγγελέα της έδρας να ρωτάει τον κατηγορούμενο «Κι εσείς κύριε, πώς αποδεικνύεται ότι την τάδε μέρα την τάδε ώρα βρισκόσασταν εκεί;»
Η εισαγγελέας ζήτησε από τον κατηγορούμενο να αποδείξει την αθωότητά του ενώ η δικονομία αλλά και οι θεμελιώδες αρχές του νομικού πολιτισμού
επιβάλουν η κατηγορούσα αρχή να αποδείξει ότι ο κατηγορούμενος είναι ένοχος και όχι τον αντίστροφο και μάλιστα όλοι είναι αθώοι μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου.
Για να ισχύει η τελευταία παράγραφος χρειάστηκαν ποτάμια αίματος, θυσίες ανθρώπων σε ολοκληρωτικά καθεστώτα, νομικοί φιλόσοφοι, εγκυκλοπαιδιστές να «βγάλουν τα ματάκια τους πάνω σε βιβλία» ώστε η ανθρωπότητα με τη σειρά της να βγει από τον μεσαίωνα και να αναδυθεί στην αναγέννηση. Θα μου πεις…λεπτομέρειες.
Το θυμήθηκα με τις περιπτώσεις των 32, 1991, 20.000, 50.000 ονομάτων πολιτικών, παραγόντων και πολιτών που ελέγχθηκαν ή ελέγχονται από το ΣΔΟΕ και αναρωτήθηκα γιατί οι ελεγκτικοί μηχανισμοί να μην τσεκάρουν τους πάντες και κυρίως τους 300 της βουλής όχι μία, αλλά τέσσερις και δεκατέσσερις φορές το χρόνο…
Μα γιατί στην Ελλάδα, στο μυαλό των περισσότερων, το να κάνει ελεγκτικός μηχανισμός μεθοδικά και καλά τη δουλειά του είναι ΗΔΗ απόδειξη ενοχής!
Μάλιστα μας φαίνεται πολύ φυσιολογικό να αναφωνούμε κάθε φορά: «Ιδού η σήψη του πολιτικού μας συστήματος. Βουλευτές ελέγχει το ΣΔΟΕ. Να που καταντήσαμε»
Κάτι ήξερε ο Γκουστάβο Λεμπόν κι έγραφε στη «ψυχολογία των όχλων» μετά την πτώση της Βαστίλης, τότε που κάποιος μέσα από τον όχλο "έδειξε" τον στρατηγό φωνάζοντας «είναι προδότης, τον είδα να κρατά τα σχέδια της πόλης για να τα δώσει στους εχθρούς» Ο όχλος φυσικά κινήθηκε εναντίον του στρατηγού ο οποίος και συνελήφθη χωρίς οι αρχές να περιμένουν άλλες… αποδείξεις.
Τότε ο δικηγόρος του στρατηγού, περίμενα, λέει ο Λεμπόν, να μιλήσει λογικά και να πει ότι ο στρατηγός νόμιμα κατείχε τον χάρτη, άλλωστε ήταν αξιωματικός της επανάστασης και φυσικά τον συγκεκριμένο χάρτη τον πωλούσαν τα βιβλιοπωλεία. Όμως αντ΄ αυτού είπε: «αφήστε την εθνοσυνέλευση να αναλάβει την διαλεύκανση της υπόθεσης και να είστε σίγουροι ότι η βαριά πέλεκυς της δικαιοσύνης θα πέσει στους ενόχoυς».
«Τότε - συνέχισε ο Λεμπόν - ήμουν νέος και δεν ήξερα ότι οι όχλοι ησυχάζουν παρά μόνο αν ακούσουν για… αίμα». Άλλωστε έτσι και έγινε. Ύστερα από πέντε λεπτά ο στρατηγός ήταν ελεύθερος. Εάν λοιπόν κάποιοι μυρίζονται… αίμα κάθε φορά που οι ελεγκτές κάνουν τυπικά και σωστά τη δουλειά τους, ας απογοητευτούν.
Στη δημοκρατία ο έλεγχος είναι υγιές φαινόμενο. Τα αποτελέσματά του είναι αυτά -εφόσον αποκαλύψουν διαφθορά- που δίνουν το δικαίωμα σε όλους να είναι ή να μην είναι... τιμητές.
Η εισαγγελέας ζήτησε από τον κατηγορούμενο να αποδείξει την αθωότητά του ενώ η δικονομία αλλά και οι θεμελιώδες αρχές του νομικού πολιτισμού
επιβάλουν η κατηγορούσα αρχή να αποδείξει ότι ο κατηγορούμενος είναι ένοχος και όχι τον αντίστροφο και μάλιστα όλοι είναι αθώοι μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου.
Για να ισχύει η τελευταία παράγραφος χρειάστηκαν ποτάμια αίματος, θυσίες ανθρώπων σε ολοκληρωτικά καθεστώτα, νομικοί φιλόσοφοι, εγκυκλοπαιδιστές να «βγάλουν τα ματάκια τους πάνω σε βιβλία» ώστε η ανθρωπότητα με τη σειρά της να βγει από τον μεσαίωνα και να αναδυθεί στην αναγέννηση. Θα μου πεις…λεπτομέρειες.
Το θυμήθηκα με τις περιπτώσεις των 32, 1991, 20.000, 50.000 ονομάτων πολιτικών, παραγόντων και πολιτών που ελέγχθηκαν ή ελέγχονται από το ΣΔΟΕ και αναρωτήθηκα γιατί οι ελεγκτικοί μηχανισμοί να μην τσεκάρουν τους πάντες και κυρίως τους 300 της βουλής όχι μία, αλλά τέσσερις και δεκατέσσερις φορές το χρόνο…
Μα γιατί στην Ελλάδα, στο μυαλό των περισσότερων, το να κάνει ελεγκτικός μηχανισμός μεθοδικά και καλά τη δουλειά του είναι ΗΔΗ απόδειξη ενοχής!
Μάλιστα μας φαίνεται πολύ φυσιολογικό να αναφωνούμε κάθε φορά: «Ιδού η σήψη του πολιτικού μας συστήματος. Βουλευτές ελέγχει το ΣΔΟΕ. Να που καταντήσαμε»
Κάτι ήξερε ο Γκουστάβο Λεμπόν κι έγραφε στη «ψυχολογία των όχλων» μετά την πτώση της Βαστίλης, τότε που κάποιος μέσα από τον όχλο "έδειξε" τον στρατηγό φωνάζοντας «είναι προδότης, τον είδα να κρατά τα σχέδια της πόλης για να τα δώσει στους εχθρούς» Ο όχλος φυσικά κινήθηκε εναντίον του στρατηγού ο οποίος και συνελήφθη χωρίς οι αρχές να περιμένουν άλλες… αποδείξεις.
Τότε ο δικηγόρος του στρατηγού, περίμενα, λέει ο Λεμπόν, να μιλήσει λογικά και να πει ότι ο στρατηγός νόμιμα κατείχε τον χάρτη, άλλωστε ήταν αξιωματικός της επανάστασης και φυσικά τον συγκεκριμένο χάρτη τον πωλούσαν τα βιβλιοπωλεία. Όμως αντ΄ αυτού είπε: «αφήστε την εθνοσυνέλευση να αναλάβει την διαλεύκανση της υπόθεσης και να είστε σίγουροι ότι η βαριά πέλεκυς της δικαιοσύνης θα πέσει στους ενόχoυς».
«Τότε - συνέχισε ο Λεμπόν - ήμουν νέος και δεν ήξερα ότι οι όχλοι ησυχάζουν παρά μόνο αν ακούσουν για… αίμα». Άλλωστε έτσι και έγινε. Ύστερα από πέντε λεπτά ο στρατηγός ήταν ελεύθερος. Εάν λοιπόν κάποιοι μυρίζονται… αίμα κάθε φορά που οι ελεγκτές κάνουν τυπικά και σωστά τη δουλειά τους, ας απογοητευτούν.
Στη δημοκρατία ο έλεγχος είναι υγιές φαινόμενο. Τα αποτελέσματά του είναι αυτά -εφόσον αποκαλύψουν διαφθορά- που δίνουν το δικαίωμα σε όλους να είναι ή να μην είναι... τιμητές.
Posted in: ΑΡΘΡΑ
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου