΄Ενας και πολύ ..."είμαστε"!

Eνας σε κάθε πολυκατοικία περιμένει τις γιορτές των Χριστουγέννων, αν κρίνω από τα λαμπιόνια που μετράω, κάθε βράδυ στο μακρύ δρόμο της επιστροφής από τη δουλειά προς το σπίτι, διασχίζοντας όλη την πόλη.

Και καιρό τώρα, ο συνειρμός που μου έρχεται -και δεν λέει να φύγει είναι η δεύτερη περιβόητη φράση του Παπανδρέου «ένας σε κάθε οικογένεια θα δουλεύει».

Ένας… σαν δειγματοληπτικός έλεγχος εφορίας, χημείου του κράτους ή ΕΦΕΤ.  

Ένας και μόνος. Ένας και δακτυλοδεικτούμενος. Ένας κόντρα στους άλλους που είναι… μαζί, στα σκοτάδια, χωρίς λαμπιόνια ή με λαμπιόνια αλλά χωρίς ρεύμα.

Στο πήγαινε έλα των ημερών ούτε στη γειτονιά μου έχουν αλλάξει πολλά. Κάποτε στόλιζαν δένδρα στους κήπους των χωραφιών, όπου μένω, άναβαν Αγιοβασίληδες και χιονάνθρωπους στα παράθυρα. Τώρα τίποτε.

Ένας από δω, κι άλλος – πάντα ένας – από κει να το χαίρεται και να κάνει τη διαφορά, να αντιστέκεται με κόστος, της ΔΕΗ κυρίως.

Σκέπτομαι λοιπόν ότι ήμασταν κοινωνία του ενός και ξαναγινόμαστε το ίδιο αλλά με διαφορετικούς όρους, με καινούρια συμβόλαια.

Η κοινωνία του ενός (αν και οξύμωρο σχήμα, αφού οι πολλοί θα έπρεπε να κάνουν πολλούς) δεν με τρομάζει. Είναι γνώριμη στον Έλληνα και γι αυτό δεν «τον φοβάμαι» και ούτε «τη φοβάμαι».

Άλλωστε στην κοινωνία του ενός, ξέρεις ότι αν δεν βασιστείς στον εαυτό σου, χαΐρι δεν θα δεις…