Χαλκεύουμε νέα και βαρύτερα δεσμά...

Γράφει ο Έρμιππος

"Η κριτική που ασκείται σε έναν πολιτικό δεν σημαίνει κατ' ανάγκη και την αυτονόητη αποδοχή των απόψεων και της στάσης των αντιπάλων του στην δημόσια σκηνή. Η καταδίκη του Α δεν πρέπει να εκλαμβάνεται αυτόματα ως υπεράσπιση του Β.

Οι πολιτικές ευθύνες δεν συμψηφίζονται. Η καταστροφή της χώρας δεν είναι αποκλειστικό έργο ενός ανθρώπου. Είναι αποτέλεσμα μιας μακριάς σειράς πράξεων και παραλείψεων, από τα μέλη ενός συστήματος, που εναλλάσσονταν στην εξουσία για να την διαχειριστούν με τον ίδιο ακριβώς απαράδεκτο τρόπο. Σκοτεινά, ανέλεγκτα, αυθαίρετα και μακριά από κάθε είδους θεσμική εγγύηση. Είναι χαρακτηριστικό ότι αν ανατρέξει κανείς στην ιστορία των τελευταίων χρόνων θα σταθεί αδύνατον να ανακαλύψει τον τρόπο με τον οποίο πάρθηκαν οι μικρές και οι μεγάλες από τις αποφάσεις που καθόρισαν την τύχη μας.

Δεν θα βρει πρακτικά, καταγραφή διαδικασιών, συγκρούσεις απόψεων, σταθμίσεις, αιτιολογήσεις. Θα συναντήσει μόνον αδιαφάνεια και σκοτάδι, μέσα στα οποία βρίσκει γόνιμο έδαφος και ευδοκιμεί κάθε είδους συνωμοσιολογική θεώρηση. Μέσα σε αυτό το περιβάλλον, -που πολύ απέχει από αυτό που περιγράφεται ως δυτικού τύπου αστική δημοκρατία-, είναι σχεδόν αδύνατη η απόδοση αντικειμενικών ευθυνών και είναι πολύ φυσικό οι πολίτες να παίρνουν θέση ανάλογα με τις συμπάθειες ή τις αντιπάθειες τους και ανάλογα με τον προσωπικό χαρακτήρα και την έκταση της βλάβης που υπέστησαν.

Αυτό είναι κάτι που οδηγεί στην αντίθετη κατεύθυνση από αυτήν στην οποία βρίσκεται η λύση του προβλήματος. Μας κάνει να αναζητούμε καλύτερους, τιμιότερους, ηθικότερους και αποτελεσματικότερους κάθε φορά χειριστές των υποθέσεων μας, χωρίς να αντιλαμβανόμαστε ότι το πραγματικό πρόβλημα είναι η βαριά ανεπάρκεια της θεσμικής μας οργάνωσης. Είναι η αδυναμία μας να εφαρμόσουμε στην πράξη την δημοκρατία και να ιδρύσουμε μηχανισμούς, -ήδη δοκιμασμένους στις χώρες του δυτικού κόσμου-, που μετατρέπουν τους πολιτικούς και τους δημόσιους λειτουργούς σε υπηρέτες και εργαλεία του νόμου.

Μηχανισμούς που αποβάλλουν αυτόματα τους ένοχους και ανεπαρκείς και προσελκύουν αυτούς που πραγματικά μπορεί να είναι χρήσιμοι. Η επί τρία χρόνια αδιάκοπη συζήτηση μας για τις μεταρρυθμίσεις, που επικεντρώνεται σε δευτερεύουσες πτυχές της οικονομικής λειτουργίας του κράτους και της κοινωνίας και αδιαφορεί για τις βαθιές αλλαγές που χρειαζόμαστε στον τομέα της λειτουργίας του πολιτεύματος, την διάκριση των εξουσιών, τον έλεγχο της διοίκησης, την διαφάνεια στον τρόπο λήψης αποφάσεων, την ανεξαρτησία και την αποτελεσματικότητα της δικαιοσύνης, είναι απόλυτα ενδεικτική. Στην προσπάθεια μας να απαλλαγούμε από τα τωρινά μας δεσμά χαλκεύουμε νέα και βαρύτερα."