Eγώ η καπιταλίστρια...

Μάλλον είμαι πολύ πραγματίστρια. Θεωρώ ότι οι νέοι των 22-25 ετών πρέπει να…λιώσουν πολλά ζευγάρια παπούτσια κυνηγώντας ευκαιρίες στην αγορά εργασίας. Επίσης να εκμεταλλευτούν τις δυνατότητες που τους δίνει η σύγχρονη -τεχνολογικά- εποχή , για να αναζητήσουν εμπορικές και παραγωγικές δράσεις.

Να αξιοποιήσουν το Ίντερνετ για να προβάλουν καινοτομίες, να συνεταιρισθούν και να συμμαχήσουν με επαγγελματίες από όλο τον κόσμο για να εμπορευθούν προϊόντα της Ελληνικής γης. Πχ, αν είναι μηχανουργοί να κατασκευάσουν δικά τους μηχανήματα- πατέντες, αν είναι γεωλόγοι να εξορύξουν παλιά και νέα μέταλλα κι αν είναι χημικοί να παράγουν καινοτόμες ύλες.

Είμαι τόσο συντηρητική και ενίοτε και οπισθοδρομική που δεν πιστεύω σε καμία… επανάσταση. Ισως γιατί ζούμε σε μια δημοκρατία με τα καλά της και τα στραβά της, αλλά… δημοκρατία, που μας εξασφαλίζει την ελευθερία και δίνει την δυνατότητα σε όσους διαθέτουν εργατικότητα και ταλέντο, να προκόψουν.

Κι όμως, ενώ έπρεπε όλα να είναι «λυμένα», διανύοντας την τέταρτη δεκαετία της μεταπολιτευτικής δημοκρατίας μας, αποδεικνύεται ότι είμαστε γεμάτοι συμπλέγματα ιδεολογικών και υπαρξιακών αναζητήσεων. Πώς αλλιώς να εξηγήσεις ότι 20 χρονα παιδιά, δηλώνουν αναρχικοί- αντάρτες πόλεων, γίνονται τρομοκράτες, ληστές τραπεζών, βομβιστές, οπλοφόροι εγκληματίες και πετάνε τη ζωή τους κυριολεκτικά στα σκουπίδια και τις φυλακές; Είναι συσσωρευμένη… οργή; Πότε…συσσωρεύτηκε, μέσα στα λίγα χρόνια της μεταεφηβικής ζωής τους; Είναι η απελπισία αυτού που… δεν έχει τίποτα να χάσει; Πότε πρόλαβαν να χάσουν αφού ούτε κάν δοκίμασαν να προσπαθήσουν.

Είναι αυτή η ιδεοληψία της μεταπολίτευσης με την αναρχο-αριστερίστικη ιδεολογία που θέλει να πάρει εκδίκηση για την ήττα του εμφυλίου γιατί έμειναν απωθημένα; Και φτάσαμε στον 21ο αιώνα διανύοντας ήδη την δεύτερη δεκαετία του και ασχολούμαστε με χρεοκοπημένες ιδεολογίες του προηγούμενου.

Ισως έτσι εξηγείται η στάση της μάνας του νεαρού συλληφθέντα (πόσο ρομαντική Θεέ μου), οταν δηλώνει περήφανη που ο γιος της μάχεται ενάντια στην «σάπια» κοινωνία! Αλλά εγω αναρωτιέμαι, μήπως …παραδιδάξαμε στα παιδιά μας για τους ήρωες των ταξικών αγώνων και τις αδικίες που υποτίθεται ότι υπέστησαν οι φιλόδοξοι επαναστάτες- κατσαπλιάδες της εμφυλιακής εποχής;

Ναι είμαι αθεράπευτα …αντιρομαντική, γιατί πιστεύω ότι τα παιδιά από το γυμνάσιο ακόμη καλό θα ήταν να διδάσκονται την οικονομία και να προετοιμάζονται να γίνουν επαγγελματίες, να μάθουν πως να κερδίζουν μόνα τους χρήματα, να γίνουν έμποροι, βιομήχανοι, επαγγελματίες. Τι ανάρμοστη κουβέντα ξεστόμισα τώρα… ήδη με κατηγορούν ότι σπρώχνω την κοινωνία στον… καπιταλισμό. 

Ομως, αφού πρέπει να έχουμε ενοχές – γιατί είμαστε υπέρ της ελεύθερης οικονομίας – είναι εξηγήσιμη και η συμπεριφορά αυτής της μάνας. Αντί να θρηνεί για την δυστυχία του γιου της και τις συμφορές που κατηγορείται οτι προκάλεσε στην κοινωνία – με απειλές και ομηρίες- να δηλώνει περήφανη για τις πράξεις του…

Posted in: ΑΡΘΡΑ