Ένας υποψήφιος που εκτιμώ...

Aφού αποφάσισα να συμμετάσχω στα κοινά υποχρεούμαι να μοιραστώ κάποιες πληροφορίες μαζί σας για το ποιος είμαι και γιατί διεκδικώ την ψήφο σας. 
Γεννήθηκα στη Νεάπολη- Θεσσαλονίκη το 1968. Είμαι παντρεμένος με την Αμαλία Αντωνοπούλου, Δασολόγο και έχουμε αποκτήσει μία κόρη. 
Τελείωσα την Ιατρική Σχολή του Α.Π.Θ το 1995 και υπηρέτησα την υπηρεσία υπαίθρου στο Π.Ι Βελβενδού , Κ.Υ Σερβίων, Ν. Κοζάνης 1995- 1997. 
Είμαι Ψυχίατρος - Ψυχοθεραπευτής και ασκώ ελεύθερο επάγγελμα από το 2003. Συνιδρυτής και επιστ. συνεργάτης του Ειδικού Ιατρείου Διαταραχών του Ύπνου που λειτουργούσε στην Α΄ Νευρολογική Κλινική του Α.Π.Θ στο Νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ από το 2000 -2013 .

Έχω πολλές συμμετοχές ως ομιλητής- εισηγητής και εκπαιδευτής σε συνέδρια, σεμινάρια, ημερίδες και συμπόσια με θέματα που αφορούν την φυσιολογία και της διαταραχές του ύπνου όπως και για θέματα που αφορούν την μετατραυματική διαταραχή κοινωνικά αποκλεισμένων ομάδων , θυμάτων σεξουαλικής βίας - εμπορίας ανθρώπων, ενδοοικογενειακής βίας και του εθελοντικού κινήματος.
Έχω γράψει δύο μονογραφίες με θέματα την Ναρκοληψία και τη Διάγνωση και Διαχείριση της Ημερήσιας Υπνηλίας και συμμετείχα στην Συγγραφή δυο κεφαλαίων στο βιβλίο «Επιμόρφωση Εκπαιδευτικών -γονέων παιδιών με αναπηρίες με αναπηρίες και γονέων μαθητών με αναπηρίες». Εκδόσεις Α.Π.Θ 2008 και έχω δημοσιεύσει άρθρα σε ελληνικά ιατρικά και διεθνή ιατρικά περιοδικά.

Επίσης έχω αρθρογραφήσει στον ελληνικό τύπο με σκοπό την ευαισθητοποίηση της ελληνικής κοινωνίας σχετικά με τις Διαταραχές του ύπνου, τον ψυχισμό κοινωνικά αποκλεισμένων ομάδων , την κακοποίηση γυναικών και την εμπορία ανθρώπων.

Είμαι μέλος της Ελληνικής Ψυχιατρικής Εταιρείας , της Ευρωπαϊκής Εταιρείας Έρευνας του Ύπνου και της Ελληνικής Εταιρίας Έρευνας του Ύπνου.

Το καλοκαίρι του 1993 μου προσφέρεται η ευκαιρία για εθελοντική προσφορά σε ένα πρόγραμμα φιλοξενίας και ψυχοθεραπευτικής υποστήριξης παιδιών από τις περιοχές της Βοσνίας στην Ελλάδα χρηματοδοτούμενο από τον Π.Α.Σ Προσωπικού ΔΕΗ Θεσσαλονίκης και έτσι πραγματοποιώ την πρώτη μου ουσιαστική επαφή με το εθελοντικό κίνημα. Έκτοτε έχω μία συνεχή δράση στο εθελοντικό- ανθρωπιστικό κίνημα.
Οι πιο σημαντικές στιγμές είναι τον Οκτώβριο του 1998 ως Τον Μάρτιο 2004, εθελοντής ιατρός σε αποστολή στο τμήμα Ψυχοκοινωνικής Υποστήριξης στο Πολυιατρείο Θεσσαλονίκης των Γιατρών Χωρίς Σύνορα στα προγράμματα της Διπλανής Πόρτας. Παράλληλα συμμετείχα σε αποστολή στην Ρωσία με τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα, Φεβρουάριος 2001-Οκτώβριος 2001.
Το Νοέμβριο του 2001 αναλαμβάνω άμισθος- εθελοντής Ιατρικός Διευθυντής του Κέντρου Αποκατάστασης Θυμάτων Βασανιστηρίων και άλλων μορφών κακομεταχείρισης με σκοπό την πιστοποίηση σε πρόσφυγες αιτούντες πολιτικό άσυλο που είχαν υποστεί βασανιστήρια .
Κατόπιν προσκλήσεως του τμήματος Ασφαλείας Θεσσαλονίκης τον Σεπτέμβριο του 2001 ξεκίνησα να παρέχω εθελοντικά υπηρεσίες ψυχοκοινωνικής υποστήριξης σε άτομα θύματα εμπορίας ανθρώπων παράνομης διακίνησης σε συνεργασία με το Κέντρο Αποκατάστασης Θυμάτων Βασανιστηρίων και άλλων μορφών κακομεταχείρισης Θεσσαλονίκης .

Το έργο διήρκεσε 10 έτη και σ΄ αυτό το διάστημα παρείχα υπηρεσίες ψυχοκοινωνικής υποστήριξης σε 256 γυναίκες θύματα παράνομης διακίνησης και εμπορίας ανθρώπων ( trafficking). Επίσης τον Αύγουστο 2002 συμμετείχα σε αποστολή στην Σερβία – Νις με τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα και τον Σεπτέμβριο – Οκτώβριο 2002 συμμετέχω σε παρέμβαση στις Δικαστικές φυλακές Διαβατών με τους Γιατρούς χωρίς Σύνορα σε συνεργασία με το πρόγραμμα φυλακών του Κ.Ε.Θ.Ε.Α.

Τον Νοέμβριο του 2004 δημιούργησα τον πρώτο ξενώνα στη Μακεδονία- Θράκη για φιλοξενία και προστασία θυμάτων εμπορίας ανθρώπων με το Κ.Α.Θ.Β. Ο ξενώνας λειτούργησε ως το 2010 και παράλληλα φιλοξένησε πολλές γυναίκες θύματα ενδοοικογενειακής βίας.
Συμμετείχα σε διάφορες ομάδες εργασίας κυβερνητικών και μη κυβερνητικών οργανώσεων με σκοπό την δημιουργία κοινής στρατηγικής στους τομείς της πρόληψης , αντιμετώπισης, αρωγής, προστασίας θυμάτων εμπορίας ανθρώπων και του ασφαλούς επαναπατρισμού αυτών. Σεπτέμβριος 2001 ως 2010 .
Έχω διατελέσει Τακτικό Μέλος (Γενικός Γραμματέας) του Διοικητικού Συμβουλίου του Κέντρου Αποκατάστασης Θυμάτων Βασανιστηρίων και άλλων μορφών κακομεταχείρισης- Θεσσαλονίκης ,2000-2003 και Αντιπρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου των Γιατρών Χωρίς Σύνορα –Ελλάδος ,2002- 2005.
Τέλος έχω τιμηθεί από την Αστυνομική Διεύθυνση Κομοτηνής και Ορεστιάδας για την συμβολή μου στη μάχη ενάντια στο οργανωμένο έγκλημα - εμπορίας ανθρώπων τον Ιανουάριο του 2004.

Δεν θα τελειώσω την περιγραφή μου μ' ένα κλισέ του τύπου ότι η απόφαση μου πηγάζει από μια ατομική και συλλογική πρόταση ζωής που στηρίζεται στις αρχές της αλληλεγγύης, της συνεργασίας, του διαλόγου, του αμοιβαίου σεβασμού και της συμμετοχής των πολιτών. Η δική μου απόφαση πηγάζει από την ηθική υποχρέωση που νιώθω ότι έχω με τους ανθρώπους που συμβιώνω στη Θεσσαλονίκη. Κάθε βράδυ κάνω μια μεγάλη βόλτα σε διαφορές γειτονιές της πόλης εδώ και δεκατρία χρόνια. Πολλές φορές μου ήρθε η σκέψη του πως να ζήσει κανείς σ’ αυτή την πόλη; Η ελπίδα πως ένας δήμαρχος θα τη σώσει επειδή την αγαπά δεν αρκεί! 

Η εικόνα του κέντρου αντανακλά και εκφράζει διάφορες τάσεις, εκφράζει την έλλειψη ποιότητας και κοινωνικής κουλτούρας της πόλης. Τραπεζοκαθίσματα παντού, σκουπίδια και ελάχιστο πράσινο. Δημόσιες βρύσες που δεν στάζουν στάλα νερό και κλειστά ουρητήρια, παρκαρισμένα αυτοκίνητα παντού, πεζοδρόμοι που δεν πληρούν τη φιλοσοφία και το νόημα της λειτουργίας τους. Απλά δεν έχουν καμιά φιλοσοφία! Σκοπός μου είναι να βοηθήσω στο άνθισμα της πόλης, μια πόλης που στην πραγματικότητα, από τις αρχές του περασμένου αιώνα και πριν τη γερμανική κατοχή, δεν ξανάνθισε ποτέ.

Μπουφίδης Σταύρος Υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος Θεσσαλονίκης με τον Χρήστο Μάτη