9:18:00 π.μ.
Μ. Καραπαναγιωτίδου
Οι εφημερίδες είναι ιδιωτικές επιχειρήσεις που εξαρτώνται άμεσα από την αγορά. Η πτώση των πωλήσεων και η συρρίκνωση του διαφημιστικού τζίρου, είναι συμπτώματα της εξαθλιωμένης οικονομίας και της ανέχειας των καταναλωτών και των διαφημιζομένων, αν και η προοπτική του κλάδου διαφαινόταν δυσοίωνη από πριν, εξαιτίας της υπερφορολόγησής του.
Αν ψάξουμε περισσότερο τις αιτίες, θα ανακαλύψουμε την αύξηση της τιμής του χαρτιού, την εκτίναξη του κόστους παραγωγής, αλλά και τον κατακερματισμό των διαφημιστικών μπάτζετ στο Ίντερνετ.
Δούλεψα αρκετά χρόνια στα ηλεκτρονικά μέσα και δεν είμαι καθόλου αχάριστη με την δουλειά που πρόσφερε ψωμί στην οικογένειά μου. Όμως πέρασα κι από εφημερίδες -σε κάποιες ως διευθύντρια- κι ομολογώ ότι «το χαρτί» έχει για μένα άλλη μαγεία!
Μου άρεσε η αλκαλική βαριά μυρωδιά από τα σιδηρούχα και θεϊκά άλατα κι όλες τις χημικές προσμίξεις που συνιστούν το μαύρο μελάνι. Κρίμα που η Θεσσαλονίκη κινδυνεύει να βρεθεί χωρίς ημερήσιες εφημερίδες, αν και θα έχει μια ένωση συντακτών ημερησίων εφημερίδων…
Αν εμβαθύνουμε με θάρρος στο πρόβλημα θα δούμε και τις δικές μας ευθύνες. Η μεγαλύτερη από όλες η ατολμία και μετά ο ατομικισμός.
Τις παλιές πιο αγνές εποχές - μερικές δεκαετίες παλιότερα - οι ταυτότητες των εφημερίδων δήλωναν ότι εκδίδονταν και διοικούνταν από ομάδα συντακτών κι ήταν αλήθεια.
Δέκα, είκοσι, ή τριάντα συντάκτες «συνεταιρίζονταν», έβαζαν οικονομίες, κείμενα και ψυχή και έβγαζαν εφημερίδες.
Λυπάμαι που το λέω, όμως εκείνες οι εποχές των ηρωικών εκδόσεων έχουν περάσει. Εξαφανίστηκαν όταν οι κυβερνήσεις άρχισαν να χορηγούν με διαπλεκόμενα κριτήρια, πακτωλό κρατικών διαφημίσεων σε εκδότες τυχοδιώκτες πού έκαναν την αρπαχτή τους προσφέροντας ως αντίτιμο κομματική υποστήριξη.
Σήμερα, αν δεν αναγνωρίσουμε αυτά κι αλλα προβλήματα στο χωρο τύπου, τότε πολύ φοβάμαι ότι θα μείνουμε χωρις…τυπο, αν και με τόση παραπληροφόρηση στο διαδίκτυο, τώρα είναι απαραίτητος παρά ποτέ…
Αν ψάξουμε περισσότερο τις αιτίες, θα ανακαλύψουμε την αύξηση της τιμής του χαρτιού, την εκτίναξη του κόστους παραγωγής, αλλά και τον κατακερματισμό των διαφημιστικών μπάτζετ στο Ίντερνετ.
Δούλεψα αρκετά χρόνια στα ηλεκτρονικά μέσα και δεν είμαι καθόλου αχάριστη με την δουλειά που πρόσφερε ψωμί στην οικογένειά μου. Όμως πέρασα κι από εφημερίδες -σε κάποιες ως διευθύντρια- κι ομολογώ ότι «το χαρτί» έχει για μένα άλλη μαγεία!
Μου άρεσε η αλκαλική βαριά μυρωδιά από τα σιδηρούχα και θεϊκά άλατα κι όλες τις χημικές προσμίξεις που συνιστούν το μαύρο μελάνι. Κρίμα που η Θεσσαλονίκη κινδυνεύει να βρεθεί χωρίς ημερήσιες εφημερίδες, αν και θα έχει μια ένωση συντακτών ημερησίων εφημερίδων…
Αν εμβαθύνουμε με θάρρος στο πρόβλημα θα δούμε και τις δικές μας ευθύνες. Η μεγαλύτερη από όλες η ατολμία και μετά ο ατομικισμός.
Τις παλιές πιο αγνές εποχές - μερικές δεκαετίες παλιότερα - οι ταυτότητες των εφημερίδων δήλωναν ότι εκδίδονταν και διοικούνταν από ομάδα συντακτών κι ήταν αλήθεια.
Δέκα, είκοσι, ή τριάντα συντάκτες «συνεταιρίζονταν», έβαζαν οικονομίες, κείμενα και ψυχή και έβγαζαν εφημερίδες.
Λυπάμαι που το λέω, όμως εκείνες οι εποχές των ηρωικών εκδόσεων έχουν περάσει. Εξαφανίστηκαν όταν οι κυβερνήσεις άρχισαν να χορηγούν με διαπλεκόμενα κριτήρια, πακτωλό κρατικών διαφημίσεων σε εκδότες τυχοδιώκτες πού έκαναν την αρπαχτή τους προσφέροντας ως αντίτιμο κομματική υποστήριξη.
Σήμερα, αν δεν αναγνωρίσουμε αυτά κι αλλα προβλήματα στο χωρο τύπου, τότε πολύ φοβάμαι ότι θα μείνουμε χωρις…τυπο, αν και με τόση παραπληροφόρηση στο διαδίκτυο, τώρα είναι απαραίτητος παρά ποτέ…
Posted in: ΕΣΗΕΜΘ
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου