11:54:00 μ.μ.
Μ. Καραπαναγιωτίδου
Γνώρισα έναν πρώην στρατιωτικό που συνταξιοδοτήθηκε σε
ηλικία... 50 ετών. Επειδή ήταν δραστήριος τύπος, σε αυτή την ηλικία ξεκίνησε μία
επιχείρηση παραγωγής χαρτιού και ειδικών πλαστικών ντοσιέ, με μεγάλη επιτυχία
και εξαγωγική δραστηριότητα.
Επειδή βέβαια ήταν συνταξιούχος, και δεν ήθελε να αφήσει
την παχυλή του σύνταξη η εταιρεία έγινε... ΑΕ όπου πρόεδρος και διευθύνων
σύμβουλος εμφανίζεται ο νεαρός γιός του, ενώ στην ουσία τη «διοικεί» ο ίδιος.
Αυτή είναι μία συνήθης τακτική από τους συνταξιούχους
πενηντάρηδες. Εκείνο όμως που μου έκανε εντύπωση είναι πώς αυτός ο άνθρωπος σε
αυτή την ηλικία ανακάλυψε ότι έχει επιχειρηματικό ταλέντο.
Μάλιστα σε σχετική κουβέντα, μου αποκάλυψε ότι λυπόταν
που τριάντα χρόνια έμεινε εκτός… επιχειρηματικού στίβου όταν σε
ηλικία νιότης θα μπορούσε να μεγαλουργήσει ακόμη περισσότερο!
Όπως καταλαβαίνετε τον ρώτησα γιατί δεν ξεκίνησε από
τότε, τι φοβήθηκε, που "κόλλησε"; Μου απάντησε ότι υπήρχε η κουλτούρα των γονιών του που τον ήθελαν δημόσιο
υπάλληλο, στρατιωτικό και με μόνιμο μισθό. «Έτσι, δυστυχώς, πήγαν στράφι οι ικανότητές μου»
μου είπε χαρακτηριστικά κι εγώ του συμπλήρωσα «και να ήταν μόνο οι δικές σου που πήγαν
στράφι; Σίγουρα και χιλιάδων άλλων…»
Posted in: ΑΡΘΡΑ
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου