Ενα κειμενο (και) για την Χρυση Αυγη...

Γράφει ο Έρμιππος

Όταν κάποιοι ξεπερνούν ένα όριο και φτάνουν να ψάχνουν την τροφή τους στα σκουπίδια τα φιλελεύθερα δόγματα παύουν να έχουν νόημα και αυτό που θέλουμε αφελώς να ονομάζουμε καπιταλιστική και ανοικτή οικονομία ευκαιριών μετατρέπεται απλά σε κτηνώδη ανθρωποφαγία.

Σε κάθε περίπτωση, το συγκεκριμένο κριτήριο ίσως να αποτελεί (ακόμη) μέρος μιας συμβολικής και με στοιχεία υπερβολής περιγραφής της κατάστασης της χώρας. Το πραγματικό όριο, η υπερπήδηση του οποίου μπορεί να πιστοποιήσει την ανεπάρκεια του συστήματος αξιών μας και την αποτυχία της κοινωνίας μας, είναι αυτό που αν κάποιος από εμάς ξεπεράσει θα αναγκαστεί να απαλλοτριώσει την ίδια την αξιοπρέπειά του.

Όχι για την απόκτηση πρόσθετων προσόδων και απολαύσεων. Αλλά προς χάριν της επιβίωσης και μόνον. Και είναι εδώ που τόσο τραγικά υστερούμε.

Επειδή αυτό το ασφαλές όριο όχι μόνον δεν το εγγυηθήκαμε ο ένας στον άλλον αλλά, πολύ περισσότερο, δεν μπήκαμε στην διαδικασία να το αναζητήσουμε και να το προσδιορίσουμε σε συλλογικό επίπεδο.

Κάθε φορά που η ολίγιστη και ανεύθυνη πολιτική μας ηγεσία ανακοινώνει νέα οριζόντια μέτρα, -επειδή έτσι αντιλαμβάνονται οι κομματάνθρωποι την δικαιοσύνη, ως όμοιο χειρισμό ανόμοιων πραγμάτων-, κάθε φορά που σχεδιάζουμε και ενεργούμε σκεφτόμενοι το μέρος και όχι το όλον, ένας αριθμός από τους πλέον αδύναμους συμπολίτες μας περνάει στο περιθώριο της χαμένης αξιοπρέπειας.

Οι υπόλοιποι δεν ενοχλούνται, όσο θα έπρεπε τουλάχιστον, επειδή οι ίδιοι δεν γίνονται φτωχοί, αλλά απλά λιγότερο πλούσιοι. Και επειδή μπορούν να συνεχίσουν να πηγαίνουν στις ταβέρνες την πρωτομαγιά. Χωρίς, όμως, να σκέφτονται για πόσο ακόμη.

Το βασικό καπιταλιστικό δόγμα που θέλει "τον καθένα να έχει και να απολαμβάνει τόσα, όσα του επιτρέπουν οι δυνάμεις και η αξία του" μπορεί να ισχύσει μόνον όταν έχουν εξασφαλισθεί για όλους, χωρίς καμία απολύτως εξαίρεση, τα βασικά δικαιώματα. Και πάνω από όλα το δικαίωμα στην αξιοπρέπεια.

Ακόμη και αν αυτό δεν γίνεται για λόγους αρχών, θα πρέπει οπωσδήποτε να επιδιώκεται για λόγους σκοπιμότητας. Επειδή θα ήταν παιδαριωδώς αφελές να πιστέψουμε ότι μια κοινωνία μπορεί να κρατήσει για καιρό τις ειρηνικές ισορροπίες και την ικανότητα δημιουργίας, όταν αδιαφορήσει για την πολυδιάσπασή της και την αποξένωση των μελών της.

Όταν παραμελήσει την θεραπεία του αισθήματος αδικίας. Το κοινωνικό περιθώριο μπορεί να μας φαίνεται σιωπηλό και ανίσχυρο αλλά ποτέ δεν μένει ανενεργό. Γίνεται το γόνιμο έδαφος όπου επωάζεται υπόγεια το αυγό του φιδιού. Και όταν αυτό πλέον ωριμάσει και εκκολαφθεί είναι συνήθως πολύ αργά για όλους.

Αν ήμασταν λοιπόν πραγματική κοινωνία θα έπρεπε στο ξέσπασμα αυτής της κρίσης να θέσουμε μια και μόνη απόλυτη προτεραιότητα. Αυτήν του προσδιορισμού του ορίου της διατήρησης της αξιοπρέπειας. Και θα έπρεπε να κάνουμε ότι ήταν δυνατόν για να μην επιτρέψουμε το πέρασμα κανενός κάτω από αυτό.

Για όλους αυτούς τους λόγους είναι παράδοξο το θέαμα των γεμάτων ταβερνών της πρωτομαγιάς. Επειδή αντί να ασκούμαστε στην περισυλλογή αναζητούμε αδιάφοροι την αμεριμνησία και την χαλάρωση. Όσοι από εμάς ακόμη μπορούμε. Και για όσο καιρό μπορούμε.

http://ermippos.blogspot.gr/2012/05/blog-post.html?m=1