Πανεπιστημιακοί δάσκαλοι και παράδειγμα...

Του Γιάννη Κεσσόπουλου

Είναι βέβαιο ότι κανένα δημοσίευμα όπως και καμία συνέντευξη Τύπου δεν μπορεί να αποδώσει τα του Καίσαρος τω Καίσαρι. Αυτό είναι έργο της Δικαιοσύνης.

Στην περίφημη συνέντευξη Τύπου του Πρύτανη του ΑΠΘ Γ. Μυλόπουλου για την υπόθεση… WC, όπου παραβρέθηκε πλήθος πανεπιστημιακών, έγινε μια οργανωμένη προσπάθεια αντίκρουσης ενός δημοσιεύματος του Ελεύθερου Τύπου που στο διά ταύτα ισοδυναμούσε με καταγγελία κακοδιαχείρισης. Θέλω να κάνω μερικές παρατηρήσεις οι οποίες πιστεύω ότι έχουν μεγαλύτερη σημασία.

Καταρχήν, θα περίμενε κανείς από πανεπιστημιακούς δασκάλους να σεβαστούν το δημοσιογραφικό λειτούργημα και να μην επιδοθούν σε προσωπικές επιθέσεις αλλά σε ουσιώδεις απαντήσεις. Ωστόσο, οι παρόντες –κομμάτι κι αυτοί της κοινής γνώμης- άλλοι σκόπιμα άλλοι καλοπροαίρετα εκμεταλλεύτηκαν την κακή εικόνα των ΜΜΕ, όπως αυτή διαμορφώθηκε –με υπαιτιότητα και δημοσιογράφων- τα τελευταία 15 χρόνια και επιδόθηκαν σε γενικόλογους αφορισμούς.

Θα περίμενε κανείς από πανεπιστημιακούς δασκάλους να μην ισχυρίζονται ελαφρά τη καρδία ότι περνούσαν έξοδα σε άλλους κωδικούς και περιέγραφαν άλλα από αυτά που στην πραγματικότητα έκαναν, παρόλο που όλοι λίγο ή πολύ γνωρίζουμε ότι «αυτά συμβαίνουν στο Δημόσιο» («Σχετικά με τις πολυτελείς τουαλέτες ο Πρύτανης του ΑΠΘ επισήμανε ότι ο αντίστοιχος κωδικός, ύψους περίπου 30.000 ευρώ αναφέρεται σε δαπάνες ανακατασκευής μέρους του 7ου ορόφου του Κτιρίου Διοίκησης, μεταξύ των οποίων οι υγειονομικοί χώροι του ορόφου, η κουζίνα και ένας χώρος πολλαπλών χρήσεων, καθώς και στην ανακατασκευή μέρους του ισογείου του Κτιρίου Διοίκησης, το οποίο και είχε υποστεί φθορές από εμπρησμό»).

Απάντηση δεν έδωσαν όμως ούτε στο πολύ σοβαρό θέμα των πιθανών υπερτιμολογήσεων που τέθηκε από δημοσιογράφους, αφήνοντας και πάλι κενά στην απαιτούμενη και προσδοκώμενη από ένα πανεπιστημιακό ίδρυμα διαφάνεια.

Εντύπωση προκαλεί και η απάντηση για το περίφημο κινητό – δώρο ακριβό στην ηθοποιό. Οι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι τα φόρτωσαν όλα σε ένα όνομα άνευ λοιπών στοιχείων στον οποίο είχε ανατεθεί η διαχείριση του πανεπιστημιακού καταστήματος «Λογότυπος», με τον οποίο μάλιστα όπως είπαν το ΑΠΘ βρίσκεται στα Δικαστήρια αφού πρώτα τον απέλυσε, χωρίς να εξηγήσουν ποιος προσέλαβε τον συγκεκριμένο απατεώνα, με ποια κριτήρια και με ποιες διαδικασίες.

Θα περίμενε κανείς από πανεπιστημιακούς δασκάλους να μην ταυτίζουν το πρόσωπό τους με ολόκληρο το πανεπιστημιακό ίδρυμα –ένα φτηνό και ξεπερασμένο επικοινωνιακό τρυκ που περισσότερο προδίδει ενοχές- αλλά να παραδεχτούν λάθη και παραλείψεις που ενδεχομένως έγιναν άνευ προθέσεως και ζημίας.

Σε καμία περίπτωση το παρόν δεν είναι ένα σημείωμα ηθικολογίας, αλλά κάτι πολύ απλούστερο και πολύ πιο βασικό για μία κοινωνία: θα περίμενε κανείς από πανεπιστημιακούς δασκάλους να δίνουν το παράδειγμα σε κάθε τους βήμα, ιδιαίτερα στα δύσκολα χρόνια που ζούμε, καταγγέλλοντας οι ίδιοι τα κακώς κείμενα, ακόμη κι αν το τίμημα μπορεί να είναι γι’ αυτούς το περιθώριο. Όχι με ελαστική συνείδηση να προσχωρούν σε πρακτικές που ευνοούν την αδιαφάνεια και, ενδεχομένως, την παρανομία. Να συμπεριφέρονται δηλαδή ως πραγματικοί δάσκαλοι, όχι ως επίδοξοι πολιτικοί – πολιτικάντηδες.

[Του Γιάννη Θ. Κεσσόπουλου / gkessopoulos@gmail.com]