Θυσίες τους και θυσίες μας...

Διαβάζουμε και ακούμε συνεχώς για τις "θυσίες μας", τις "θυσίες του ελληνικού λαού". Η συνεχής χρήση του πρώτου ή τρίτου πληθυντικού, όμως, για να περιγραφούν με ενιαίο τρόπο ανόμοια πράγματα και ανόμοιες καταστάσεις, δεν καταντά μόνο κουραστική αλλά ταυτόχρονα είναι και απολύτως αντιπαραγωγική.

Ο όρος "θυσία" χάνει το ειδικό του βάρος όταν αναφέρεται άστοχα και χωρίς διάκριση, τόσο γι' αυτούς που έχασαν ένα μέρος των εισοδημάτων τους,- αλλά αυτά που τους απομένουν εξακολουθούν να επιτρέπουν μια αξιοπρεπή διαβίωση, όσο και γι' αυτούς οι οποίοι, υφιστάμενοι την απώλεια, είτε έμειναν με ένα εισόδημα που τους καταδικάζει σε διαβίωση κάτω από αντικειμενικό όριο της φτώχειας είτε έχασαν συνολικά κάθε εισόδημα και οδηγήθηκαν στην ανέχεια.

Και η σταδιακή δημιουργία και η παγίωση της ύπαρξης των δύο αυτών ευδιάκριτων ομάδων του πληθυσμού δεν μας επιτρέπει να αναφερόμαστε σε "λαό", με κοινούς στόχους και κοινά συμφέροντα. Και δεν μας επιτρέπει να επικαλούμαστε έναν τέτοιο "λαό" με τόση ελαφρότητα, ειδικά όταν αναζητούμε λύσεις από το εξωτερικό της χώρας. 

Όσο επιμένουμε σε αυτό τόσο οι σύμμαχοι και εταίροι, από τους οποίους απαιτούμε την βοήθεια, θα μας υπενθυμίζουν την προτεραιότητα του εσωτερικού μας προβλήματος.

Επιπλέον, σε αυτό το πλαίσιο, η προσπάθεια όσων δεν επλήγησαν σε κρίσιμο βαθμό να σταματήσουν την κατηφόρα και να παραμείνουν στο σημερινό ανεκτό ακόμη επίπεδο, συγκρούεται ευθέως με την απολύτως θεμιτή απαίτηση των υπολοίπων που, έχοντας χάσει τα πάντα, διεκδικούν την επιστροφή του αυτονόητου δικαιώματος στην αξιοπρέπεια. 

Διότι η άμεση διασφάλιση των απαιτήσεων των πρώτων απωθεί την ικανοποίηση των επειγουσών αναγκών των δεύτερων σε ένα μακρινό και αβέβαιο μέλλον. Η κοινωνία μας έτσι αγνοεί προκλητικά την ύπαρξη των προτεραιοτήτων. Το αποτέλεσμα είναι ο διχασμός και η αδυναμία συνεννόησης. Άρα και η απομάκρυνση της όποιας λύσης.

Eρμιππος
ermippos.blogspot.gr