Οπως μάθει κανείς...

Της Ευτυχίας Πουλουκτσή 

"Περάσαμε τα πρώτα παιδικά μας χρόνια συμμετέχοντας σε τεράστιες αντιαισθητικές εκδηλώσεις όπου η Πατρίδα, η Θρησκεία και η Οικογένεια έπαιρναν λατρευτικές διαστάσεις, για να αντικατασταθούν στην εφηβεία μας από το "Νόμος είναι ο Νόμος του Εργάτη" και να γκρεμιστούν αργά και μεθοδικά όλα τα σύμβολα που είχαμε μάθει σαν σημαντικά. 

Στην συνέχεια αρχίσαμε να ζούμε μια όλο και πιο εύπορη ζωή όπου "Νόμος ήταν το lifestyle" και ό,τι έγραφε το Κλίκ και το Νίτρο. Ήταν η εποχή ΠΑΣΟΚ: Η παραδοσιακή Ιεραρχία είχε αντικατασταθεί απ τους πρασινοφρουρούς και τις κλαδικές και οι συνδικαλιστες γίνονταν με ευκολία Υπουργοί, οι κλητήρες Διευθυντές, οι πένητες πάμπλουτοι, οι αγράμματοι Καθηγητές Πανεπιστημίου.

Θυμάμαι την άθλια Πολιτιστική Πρωτεύουσα Θεσσαλονίκης που δεν είχε καμμιά σχέση με τον πραγματικό Πολιτισμό, τα δισεκατομμύρια που πετούσαν στον ουρανό της θεσσαλονίκης και όποιος είχε κάποια σχέση με τον Βενιζέλο ή τον Ακη μπορούσε απλώς να σηκώσει το χέρι του και να τα πάρει τότε, για να φτάσουμε στην εποχή του Χρηματιστηρίου, κατά την οποία όλοι είχαμε on-line σύνδεση, η ώρα του κλεισίματος ήταν ιερή και ήταν έγκλημα να ενοχλήσεις κάποιον εκείνη την στιγμή και μετρούσαμε τα κέρδη μια και όλοι είμασταν μικροί χρηματιστές. 

Εκείνη την εποχή όταν ταξίδευαμε στο εξωτερικό αντιμετωπιζόμασταν σαν απόγονοι του Ωνάση, μια κι εμεις έτσι φερόμασταν.Και φτάσαμε μόλις δώδεκα χρόνια μετά να αντιμετωπίζουμε το φάσμα της Πείνας και να είμαστε τα παγκόσμια ανέκδοτα.

Και το χειρότερο είναι ότι δείχνουμε με το δάχτυλο τον Άλλον συνάνθρωπο για την δική μας κατάσταση, ενώ συνεχίζουμε να ψηφίζουμε και να ανεχόμαστε να μας κυβερνούν αυτοί που είτε με τις αποφάσεις, είτε με τις παραλείψεις τους μας οδήγησαν εδώ".