2:46:00 μ.μ.
Μ. Καραπαναγιωτίδου
Της Μελίνας Καραπαναγιωτίδου
Παιδιά των λουλουδιών, κέφι, γέλιο, χορό, όλη τη χαρά της ζωής κι άλλα πολλά αισιόδοξα σκέφθηκα μόλις είδα την αφίσα του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος για την Ειρήνη του Αριστοφάνη!
Έδιωξα γρήγορα τις ανίερες σκέψεις, διότι το θέμα είναι αντιπολεμικό μεν, σοβαρότατο δε. Πρόκειται για… ουτοπία, αλλά ποτέ μη λες ποτέ, σ αυτή τη ζωή ή στην άλλη των αρχαίων και των μελλοντικών Ελλήνων. Είχα την τύχη να παρακολουθήσω για λίγο, πρόβα`(καλεσμένη της Σεμίνας), στο υπόγειο του Βασιλικού Θεάτρου, το απόγευμα της Πέμπτης.
Κατεβαίνοντας τις σκάλες του θεάτρου, μαζί με τον Γιάννη τον τεχνικό, για να με πάει σ εκείνην και να έχω την ανάλογη βοήθεια του ειδικού, (διότι του κοινού δεν την προσμετρώ, ούτε καν την περιμένω, άλλη μια ουτοπία των ημερών), ένιωθα την ένταση της δημιουργίας στην ατμόσφαιρα και λίγα δευτερόλεπτα μετά, είδα και τα ποτάμια ιδρώτα που έχυναν, ηθοποιοί, σκηνοθέτης, βοηθοί και κάθε είδους συνεργάτες, σ αυτήν την υπερπαραγωγή, ψάχνοντας το καλύτερο.
Ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος »έδινε ρεσιτάλ» και με δικά του λόγια, ο σπουδαίος Γιώργος Κωνσταντίνου ψιθύριζε, έξω στα παρασκήνια, στη Σεμίνα πόσο ταλαντούχος είναι ο Βασίλης, αλλά και ο Φάνης Μουρατίδης πώς αλωνίζει στη σκηνή και πως ο Σωτήρης έστησε μια εκπληκτική παράσταση, που σίγουρα θα λατρέψει ο κόσμος.
Ο Χατζάκης αεικίνητος, ξυπόλυτος και καταϊδρωμένος, τιμούσε τη φανέλα του σκηνοθέτη και του ανθρώπου που πάσχισε και κατάφερε να επιβιώσει ανάμεσα σε προέδρους, ίντριγκες, τρικλοποδιές, περίεργα δημοσιεύματα κι εκβιασμούς. (Όχι ότι βγήκε χαμένος. Μερικές φορές, η υπομονή, η πολλή δουλειά και η αντοχή, επιβραβεύονται, άλλες πάλι όχι).
Κάθισα δίπλα στη Σεμίνα και δεν έβγαζα άχνα. Η Φωτεινή Μπαξεβάνη - όχι ως μαντάμ Σουσού ή Λωξάνδρα, αλλά ως βοηθός σκηνοθέτη-, βοηθούσε τους συναδέλφους της να πουν σωστά, όλες τις λέξεις. Ειρηνικές και αντιπολεμικές. Η Σεμίνα γελούσε δυνατά δίπλα μου, μαζί με την Έρση Δρίνη και όλους που παρακολουθούσαν την πρόβα, ακόμα και με τους ίδιους τους ηθοποιούς στη σκηνή.
Δεν τόλμησα να ρωτήσω γιατί στα υπόγεια η πρόβα, αλλά από την άλλη συλλογίστηκα ότι αφού ο Πόλεμος είχε φυλακίσει σε σπηλιά την Ειρήνη (και ετοιμάζονταν να κοπανίσει σε ένα …γουδί τις ελληνικές πόλεις) τι ψάχνω κι εγώ ανέσεις και πολυτέλειες… Η Ειρήνη θα σωθεί κι αυτό έχει σημασία. Θα σωθεί από έναν…αμπελουργό που …πετάει στον ουρανό μαζί με τον Ερμή και καλεί τους Έλληνες να την ελευθερώσουν. Αυτό το «σωτήριο» πολύ μ΄ αρέσει, ειδικά όταν έχει να κάνει με διαχρονικές έννοιες, αριστοφανικά δοσμένες.
Η πρόβα του έργου «μου βγάζει» το πανηγύρι των Ελλήνων, το πανηγύρι του Αριστοφάνη. Και ξέρετε κάτι, εμένα μ αρέσουν τα πανηγύρια, «άλλοι είναι για τα πανηγύρια» κι αυτούς δεν τους συνάντησα στο σκοτεινό υπόγειο του Βασιλικού, αλλά στα έκτακτα και καλά φωτισμένα «φιλοπολεμικά» σκηνικά των σταθμών εν λειτουργία…
ΥΓ 1. Νύχτωσε όταν βγήκα από τα υπόγεια του Βασιλικού. Το ψητό καλαμπόκι προς τη μεριά του Λευκού Πύργου, μας έπεισε ότι κάπου εκεί έξω, έχει και θάλασσα και ανθρώπους που βολτάρουν και θέλουν να γελάσουν με όσα συμβαίνουν ή τους συμβαίνουν, αλλά κρίμα που ο Αριστοφάνης γεννήθηκε μια φορά.
Φαγώθηκε η Σεμίνα να πάρουμε καλαμπόκι στο χέρι, όπως κι έγινε. Άλλωστε, από πανηγύρι βγαίναμε, σε πανηγύρι της παραλίας μπαίναμε… Ωραία ήταν, θα πάω και στην παράσταση, που κάτι μου λέει πως θα’ ναι έργο τέχνης..
ΥΓ 2. Τράβαγε συνέχεια φωτογραφίες για να τις βάλει στο δικό της άρθρο που ετοιμάζει, αλλά εγώ της… έκλεψα μία και την έκανα εξώφυλλο. Ευχαριστώ τις συνεργούς μου Φωτεινή και Λένα. (δείτε την …κλεμμένη φωτο)
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου