Ας αργήσουν στην Αμφίπολη...

eurokinissi / ΤΥΜΒΟΣ ΑΜΦΙΠΟΛΗΣ

Της Μ. Καραπαναγιωτίδου / melkar4@yahoo.gr

«ΔΕΝ ΠΕΘΑΝΕ Ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΚΑΙ ΨΕΜΑ ΑΣ ΜΗ ΣΑΛΠΙΖΕΙ Η ΦΗΜΗ,ΤΕΤΟΙΕΣ ΜΟΡΦΕΣ ΑΝΙΚΗΤΕΣ ΟΥΤΕ Ο ΑΔΗΣ ΔΕΝ ΑΓΓΙΖΕΙ»*

Μίλησα με αρχαιολόγους, καθηγητές φιλοσοφικής και ιστορικούς. Δεν τολμούν να προβλέψουν τις μελλοντικές αποκαλύψεις των ανασκαφών της Αμφίπολης. Ακόμη κι ένας, που μου εξέφρασε … πιθανότητες να βρούμε τον Μ. Αλέξανδρο, σχεδόν τρομοκρατημένος μου τόνισε «Σε παρακαλώ Μελίνα, μην αναφερθεί το όνομά μου σε ό,τι γράψεις, σε παρακαλώ…»  Οι επιστήμονες, δεν ρισκάρουν το κύρος της επιστημονικής τους αυθεντίας ούτε με εκτιμήσεις, ούτε με προβλέψεις. Και καλά κάνουν, γιατί σύντομα, όπως είπε η επικεφαλής της αρχαιολογικής σκαπάνης, θα γνωρίζουμε.  Όμως εγώ δεν βιάζομαι, αντίθετα… παρακαλώ να καθυστερήσουν τα αποτελέσματα, για να διαρκέσει περισσότερο το όνειρο και ας αποδειχθεί ουτοπία…

Αντιγράφω από τον Κοϊντο Ρούφου – (εκδόσεις Ζαχαρόπουλος): «Ο Αλέξανδρος οργάνωσε εκστρατεία εναντίον των Οξυδρακών Μαλλών στην Ινδία. Επιχείρησε να την κυριεύσει με έφοδο μα βλέποντας έναν στρατιώτη με μια σκάλα να βαδίζει… νωθρά, την άρπαξε από τα χέρια του, τη στερέωσε στο τείχος και άρχισε να ανεβαίνει. Τον ακολούθησαν αμέσως  στρατιώτες. Ξαφνικά εκεί που κανείς δεν το περίμενε, η σκάλα έσπασε και βρέθηκε μόνος πάνω στο τείχος με τους υπασπιστές του! Ο Αλέξανδρος προτίμησε να πηδήξει μέσα στο κάστρο για να πεθάνει ένδοξα στη μάχη και όχι αμυνόμενος πάνω στο τείχος. Μαζί του πήδηξαν και οι υπασπιστές . Οι βάρβαροι χωρίς να χάσουν καιρό, όρμησαν και άρχισαν να τον χτυπάνε με βέλη και δόρατα. Ο Αλεξανδρος όμως πολεμώντας ως… λιοντάρι, πολλούς έστειλε στον Άδη και ανάμεσά τους τον Ινδό ηγεμόνα που πρώτος του επιτέθηκε. αμέσως μετά ένα βέλος διαπέρασε το σιδερένιο θώρακα του και τον λάβωσε αλλά παρ όλα αυτά,  συνέχισε να πολεμάει με μεγάλη γενναιότητα και μόνο όταν έχασε αρκετό αίμα σωριάστηκε! Έξω από το τείχος επικρατούσε  σύγχυση. Οι στρατιώτες είδαν το Βασιλιά να πηδάει μέσα στην πόλη, με ελάχιστους σωματοφύλακες και πίστεψαν πώς ο θάνατός του ήταν αναπόφευκτος και το χειρότερο, δεν μπορούσαν να του προσφέρουν καμιά βοήθεια και έτσι σκληρή μάχη άρχισε γύρω από το σώμα του Βασιλιά τον οποίο όλοι θεωρούσαν νεκρό. Οι εχθροί δεν άντεξαν τη σαρωτική νίκη των Μακεδόνων και οι πολεμιστές του Αλέξανδρου κατάφεραν να πάρουν τον  βασιλιά τους και να τον μεταφέρουν πάνω σε μια ασπίδα στη σκηνή του». Τις επόμενες ημέρες ο Αλέξανδρος ανάρρωσε και παρόλο που δεν ήταν εντελώς καλά, εμφανίστηκε όρθιος για να ενθαρρύνει τους στρατιώτες. Γιατί καθένας από αυτούς πολεμούσε για την αγάπη που είχε στον ηγέτη του, έναν ηγέτη παράδειγμα για τους υπηκόους του, τους υπασπιστές του, τους συμπολεμιστές του,  έναν βασιλιά που κουβαλούσε και ανέβαινε πρώτος σκάλες…

Αν λοιπόν στην Αμφίπολη είναι ο τάφος του Αλέξανδρου και το μαρμάρινο λιοντάρι – που στέκει τόσους αιώνες στο σιωπηλό βρυχηθμό του – στόλιζε τον τύμβο του, αν ξεδιπλωθεί ξανά το μεγαλείο της μεγαλύτερης αυτοκρατορίας όλων των εποχών, η ανθρωπότητα θα γονατίσει στη μνήμη του και το παγκόσμιο ενδιαφέρον θα στραφεί στη δόξα του Ελληνικού Μακεδονικού πολιτισμού,  στη δόξα της πατρίδας μου. Κι εγώ θέλω, ως ταπεινή προσκυνήτρια να περπατήσω… ξυπόλητη – όπως ξυπόλητη είναι η σύγχρονη Ελλάδα  – στα Σερραϊκά χώματα, μαζί με χιλιάδες άλλους.  Ναι, θέλω να μη βιαστούν στην Αμφίπολη και να κρατήσουν ζωντανή την ελπίδα για κάτι μεγάλο και φωτεινό…

Παραφράζοντας τον τίτλο του βιβλίου της Μ. Ρενώ για τον Αλέξανδρο  «Φωτιά από τον ουρανό», ναι, θέλω να νιώσουμε… φωτιά από τα χώματα της Αμφίπολης ή γιατί όχι «ΔΕΝ ΠΕΘΑΝΕ Ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΚΑΙ ΨΕΜΑ ΑΣ ΜΗ ΣΑΛΠΙΖΕΙ Η ΦΗΜΗ (ΤΙ ΤΟΣΟ ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΚΙ ΑΝ ΒΓΗΚΕ Ο ΦΟΙΒΟΣ) ΤΕΤΟΙΕΣ ΜΟΡΦΕΣ ΑΝΙΚΗΤΕΣ ΟΥΤΕ Ο ΑΔΗΣ ΔΕΝ ΑΓΓΙΖΕΙ»  Παρμενίων ο Μακεδών ( 30 μ.χ. – μετάφραση Σίμος Μενάρδος) @karapanagiotidu