3:16:00 μ.μ.
Μ. Καραπαναγιωτίδου
Όχι, το κακό δεν θα μας έρθει απο τους διαβασμένους. Διότι παραμένουμε αρκούντως μανιχαίοι και διχασμένοι, σήμερα με τον αστυφύλαξ, αύριο με τον χωροφύλαξ και ο καναπές να θερμαίνεται από σοφούς που φέρνουν ο καθένας ρεφενέ τις παραπομπές του για να ξεσκίσει τους συνομιλητές του.
Όχι, η συμφορά δεν έρχεται από τους αγράμματους και τους πεπεισμένους. Διότι σε εποχές φορομπηξίας και στατιστικής κουταμάρας, οι παραδοσιακές αξίες γίνονται ερείσματα θαυμαστά, οι παροιμίες και τα βαρετά ρητά οδηγούν στον μεγάλο Ύπνο του Συστήματος και ο καθένας μας επιστρέφει σε ηλικίες γλαυκής θύμησης παίζοντας τον ποθητό μπέμπαντα που «είναι η ελπίδα του Γένους»
Η συμφορά έρχεται απο την λαδωμένη συνείδηση, από την ψευδαίσθηση της προσωπικής σωτηρίας, από το μίσος και την απαξίωση. Έρχεται όταν καίγεται το σπίτι σου και εσύ έχεις σημαδέψει με κουκκίδες το ημερόλογιο, προσποιούμενος πως όλα βαίνουν θεσμικώς εντάξει και σύντομα θα επιστρέψουμε στα χρόνια που δέναν τα σκυλιά με τα λουκάνικα.
Σκυλιά ευχαριστημένα και χορτάτα νομίζουν πως ο λύκος είναι ένας κακιασμένος συγγενής τους που δικαιούται και αυτός το ΕΣΠΑ του.
Παράδειγμα: όταν η Αμφίπολη (lege Εννέα Οδοί προσώρας), τα εγκαίνια της ΔΕΘ, η σχέση τοπικής αυτοδιοίκησης με την ζητιανιά προς το κράτος, και το μαγαζάκι του κάθε βουλευτή, γίνονται τελετουργικές παφούκες στα κανάλια, στη Βουλή και στην διοίκηση των δρόμων, κάτι χαίνει, κάτι υστερεί, κάτι κρύβεται και κάτι χασκογελάει.
Η Θεσσαλονίκη έζησε έναν τραγικό προηγούμενον αιώνα. Πρόσφερε στο Μέγα Πανελλήνιον τα έμπεδα της Αντάντ, τον χορό των κατασκόπων, την πυρκαγιά της, έναν Φαρδή και έναν Γονατά να κανακεύουν τους χαλυβδόκρανους, την εξαφάνιση των Εβραίων, την διαρπαγή των περιουσιών τους, την ανταρτόπληκτη νοοτροπία, πολλά πολιτικά εγκληματα και την κυριαρχία των χωριστικών Ενώσεων Πολιτών.
Με δύο μνημεία για το ποντιακό στοιχείο στην Ερμού, δίπλα στο άγαλμα του Χρυσοστόμου Σμύρνης. Αυτό δεν είναι θρήνος γιά τις χαμένες πατρίδες. Είναι ο θρίαμβος της διχόνοιας σε ένα υπερθετικό τριεθνές.
Βιομηχανία, τέχνη, γκαλερί και εκδοτικοί οίκοι, δημόσιος χώρος και εμπόριο, δεκαπέντε ζώνες διακριτού εμπορίου απο το Ωραιόκαστρο στα συγκροτήματα μετά τον Φοίνικα, η Μητροπόλεως να εξαφανίζει την πλατεία Ελευθερίας και γενική πίκρα από την πολλή χαφιεδίαση και την τελεσίδικη ήττα των δυτικών συνοικιών, πέρασαν πενήντα χρόνια και ξαναφάνηκε η κατεστραμμένη αφετηρία.
Η πόλη έχει Διοικητήριο, όπως είχε Κυβερνείο και Στρατηγείο. Δεν έχει διοίκηση, δεν έχει αυτοδυναμία αποφάσεων.
Γι' αυτό και προτείνει στο Μέγα Πανελλήνιον να στραφεί προς αυτήν όταν φθινοπωριάζει, οπότε μετατρέπεται σε δήθεν ερωτική. Θα έρτει η κυβέρνηση, θα ακούσει εξαγγελίες η πίσημος μάζωξη, οι «αρχές» θα παρίστανται, απο ερωτευμένους τροτσκιστές έως νοσταλγούς του κύρους του Κισά Μπατζάκ.
Και άλλοτε με τον πύργο του ΟΤΕ, άλλοτε με τα κρατικά περίπτερα, άλλοτε με φεστιβάλ τραγουδιού, με Δημήτρια, άλλοτε με καινοφανείς πρωτοβουλίες (πού είναι άραγε το «Κρατικό Θέατρο Νοτίου Ελλάδος»;) μιά κυρίαρχη ομάδα της πόλης υποδέχεται ως υπόσπονδη, με αιτήματα και νοοτροπία ρηγάτου τους απεσταλμένους των ψαλιδόκωλων. Φέρτε μας απ΄αυτό, μην αδικείτε την περιφέρεια.
Η κυβερνητική πρωτεύουσα διαλύει στα εξ ων συνετέθη τον αθηναϊκό δημόσιο χώρο, το κέντρο γαμεί τους περιφερειακούς Δήμους και δεν θέλει να ξέρει τις τοπικές μαφίες του, η Αθήνα δε νοιάζεται και ορθώς για τη Θεσσαλονίκη, τους Γαργαλιάνους και τη Σκόπελο, η Θεσσαλονίκη πελεκάει την Χαλκιδική εκδικούμενη τα φιλέτα της, τα προάστιά της βαράνε το Γραδεμπόρι και το Γραδεμπόρι εκδικείται την χώρα με βαθείες γεωτρήσεις.
Κάθε προσπάθεια να γίνει το εμπόριο ο Μέγας Κληρονόμος της Πτωχομάνας, είναι καταδικασμένη σε φαλιμέντο. Ήρθαν Ρώσοι; Πήραν τον αφρό οι πτωχευμένοι ταξιδιωτικοί πράκτορες. Παίρναν ροδάκινα; Όχι πια: επιστροφή στην βαρβατίλα τη νοσηλευτικής διανομής.
Αν έχετε ένα δράμι μυαλό, ξεχάστε τον μαύρο Σεπτέμβριο κάθε χρονιάς στη Σαλονίκη. Αφήστε τους πολίτες να κυβερνηθούν απο τους νέους. Όσες μαλακίες και να κάνουνε, θα είναι μεγαλείο μπροστά σε ένα Βελλίδειο γεμάτο υποκριτές. Να ζητήσουν Έξπο, να φτιάξουν τοπόσημα, να ζητήσουν συγγνώμη από τους αποθαμένους του άλλου αιώνα, να φτιάξουν κατάσταση που επιθυμούν.
Σωστά ο Μιχάλης Τριανταφυλλίδης δεν θέλει τον Τσίπρα στα εγκαίνια. Εντάξει, ο Σύριζα έπεισε πως μπορεί να προσομοιωθεί με τους «άλλους», πως διαθέτει το γονίδιο της μετάλλαξης και του χαμαιλέοντα. Δεν πειράζει - καλά κάνει.
Αλλά του απαγορεύεται να προσκομίσει τον πολιτικό δαλτωνισμό. Να «παίξει» με τα ροζ πούλια στο τάβλι αυτό.
Τι κι αν αντί Βελλίδειο πάει στο Μπιτ παζάρ ή σταθεί έξω απο το Ιλάν Μερμέρ στην Χορχόρ; Χιππισμοί και εναλλά της συμφοράς.
Στην αυλή του Διοικητηρίου να πάει, στο Παλατάκι και σε άλλα ερείπια της διστακτικης εξουσίας και να τάξει πως θα φτιάξει εκεί, ένα μουσείο πόλης και ένα μουσείο των τοπικών πολιτισμών, από τις ελίτ έως τους λουμπενιάρηδες.
Η πόλη δεν είναι Ντορέ και Λαδάδικα και Σαλαμίνα και Καραϊσίν. Στην Αθήνα, όταν εκλείπει ο Απότσος και το Ζώναρς, εκλείπουν και πάνε γι΄άλλα.
Ο Κανελλόπουλος δεν κατοικεί ανάμεσά μας, μήτε ο Θέμελης βλεπει μονάχος του μεσημεριάτικα σινεμά. Ο Ασλάνογλου έσβησε σαν καρικατούρα μιάς άσπλαγχνης πόλης και ο Χριστιανόπουλος δεν είναι παραμάγαζο του Καβάφη.
Η Ταυτότητά της αναμένεται. Θα την φτιάξουν οι αγέννητοι και οι αλλαντάλλα.
Επιτέλους.
Πριν τα εμπόρια, φέρτε στην πόλη την πολιτική σκέψη.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου