Ε, δεν τους λες και φόρους...

Toυ Θέμη Καζαντζίδη

Κακώς μιλάει ο κόσμος για φόρους και έκτακτες εισφορές. Φόρος είναι κάτι που πληρώνει ο πολίτης σε ένα συνταταγμένο κράτος, που υπάρχει και λειτουργεί με σκοπό την εξυπηρέτηση των αναγκών του συνόλου. 

Τέτοιο πράγμα δεν υπήρξε ποτέ και δεν υπάρχει και σήμερα στην χώρα μας. 

Και υπό αυτήν την έννοια δεν πληρώνουμε φόρους.

Αυτό που καλούμαστε να πληρώσουμε είναι λύτρα στις συμμορίες που κατέχουν το προνόμιο της χρήσης κρατικής βίας και το χρησιμοποιούν προς όφελος τους. Είναι κόστος προστασίας σε ομάδες μαφιόζων.

Δεν πληρώνουμε για να αγοράσουμε υπηρεσίες και οργάνωση, αλλά για να εξασφαλίσουμε ο καθένας το προσωπικό του ακαταδίωκτο, από τον υπόκοσμο των εγκληματικών οργανώσεων, (κομμάτων και διοίκησης), που ελέγχουν τις διαδικασίες παραγωγής και εφαρμογής μια αυθαίρετης νομιμότητας. Εϊναι το αντίτιμο μιας ψευδαίσθησης που επιμένουμε να διατηρούμε. Την ψευδαίσθησης ότι ζούμε σε μια δημοκρατικά οργανωμένη χώρα.

Όσο αρνούμαστε να αποδεχθούμε ότι το καθεστώς υπό το οποίο υπάρχουμε δεν έχει καμία απολύτως σχέση με δημοκρατία, (υπό την έννοια του κράτους δικαίου), τόσο θα στεκόμαστε ανήμποροι και ανίκανοι να αμφισβητήσουμε τις αποφάσεις της μαφίας, αυτές που μάθαμε να θεωρούμε νόμο και ως τέτοιο να αισθανόμαστε υποχρεωμένοι να υπακούμε.

Ασφαλώς το τέρας που καταστρέφει τις ζωές μας δομήθηκε με τρόπο που δεν επιτρέπει τον έλεγχο των πράξεων και την ελάττωση της δύναμης του. Και αυτοί που σιτίζονται από αυτό δεν έχουν κανέναν λόγο να αλλάξουν από μόνοι τους το καθεστώς. Διότι μόνο χαμένοι μπορεί να βγούν από κάτι τέτοιο. Θα το κάνουν μόνο αν απειληθούν και αν μετρήσουν ότι το κόστος της αντίστασης θα είναι μεγαλύτερο από αυτό της υποχώρησης.

Είναι προφανές ότι το τέρας δεν μπορεί να πολεμηθεί συμβατικά, με σκοπό να αλλάξει ομαλά και συντεταγμένα. Μπορεί μόνο να καταστραφεί, να οδηγηθεί σε θάνατο από πείνα, δίψα και ασφυξία. Για να γίνει αυτό όμως χρειάζεται η εξέγερση των δούλων. Με κάποιο κόστος και για τους ίδιους.