Οι ξερόλες, οι "προοδευτικοί" και οι αστρoναύτες...

Του Βαγγέλη Μωυσή, δημοσιογράφου, μέλους της ΕΣΗΕΜ-Θ

/ vmoisis@gmail.com

Ας συμφωνήσουμε κατ` αρχήν, πως η χρήση του όρου «προοδευτικός», όπως τον… ανεμίζει η σύγχρονη Αριστερά, εμπεριέχει ως έναν βαθμό και μια συνωνυμία με την πνευματική καλλιέργεια, που οπλίζει τον «προοδευτικό» άνθρωπο με ανώτερες αξίες και τον ωθεί προς ανώτερα επίπεδα διανόησης.

Προσωπικά θεωρώ πως ο «προοδευτικός» άνθρωπος, είναι πνευματικά καλλιεργημένος, είτε Αριστερός, είτε Δεξιός, είτε Κεντρώος, είτε… Αστροναύτης, αλλά ας το αφήσω αυτό για αργότερα.

Το δεύτερο, στο οποίο θεωρώ ότι μπορούμε να συμφωνήσουμε, είναι πως η πνευματική καλλιέργεια, δεν ταυτίζεται απαραιτήτως με αυτό που λέμε μόρφωση, με την έννοια της πρόσληψης γνώσεων μέσω της εκπαίδευσης.

Εμπιστεύομαι εύκολα τους αμόρφωτους, πλην όμως πνευματικά καλλιεργημένους ανθρώπους, που σε «κερδίζουν» με την ευγένεια του χαρακτήρα τους, τον αλτρουισμό τους και την διάθεση προσφοράς στο σύνολο.

Δυσπιστώ, απέναντι σε μορφωμένους, εγωπαθείς, υπερόπτες ξερόλες, που στρογγυλοκαθισμένοι στο κοινωνικό τους status αισθάνονται κάτι σαν νέα Άρια Φυλή (αριστεροί, δεξιοί και κεντρώοι), αλλά δεν το λένε, επειδή αν σου βγει το όνομα πως είσαι σνομπ και καλαμοκαβαλάρης, είναι κακό P.R.

Πάντως, κάθε φορά που η μόρφωση συναντά την πνευματική καλλιέργεια, ή συμβαδίζει μαζί της, έχουμε έναν πολύ άξιο και χρήσιμο άνθρωπο. Έναν άνθρωπο, που κοιτάζει τους άλλους ανθρώπους στα μάτια. Όχι στα παπούτσια… Όχι στις ετικέτες των ρούχων… Όχι στις τσέπες… Όχι πάνω από τον ώμο για να δει από τι αυτοκίνητο βγήκανε…

Ο καλλιεργημένος άνθρωπος, είτε μορφωμένος, είτε αμόρφωτος (είτε δεξιός, είτε αριστερός, είτε κεντρώος), έχει πέντε βασικά συστατικά στον χαρακτήρα του.

1ον ΣΕΒΑΣΜΟ – Για τους άλλους, για τη χτισμένη με τιμιότητα περιουσία των άλλων, για τις απόψεις των άλλων, για τα βιώματα των άλλων ανθρώπων.

2ον ΝΟΜΙΜΟΦΡΟΣΥΝΗ – Διότι σε μια ευνομούμενη πολιτεία, οι νόμοι είναι απαραίτητοι για να την οργάνωση της κοινωνίας.

3ον ΑΙΣΘΗΜΑ ΔΙΚΑΙΟΥ – Αυτό που μας ωθεί στις αναγκαίες εξαιρέσεις από το γράμμα του νόμου.

4ον ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟ – Αυτό που κινεί την αλληλεγγύη μας και μας ωθεί να βοηθούμε όσους δεν μπορούν να βοηθήσουν τον εαυτό τους.

5ον ΚΡΙΣΗ – Που καθιστά διακριτά τα όρια όλων των προηγούμενων (ακόμα και το Σύνταγμα έχει μια ακροτελεύτια διάταξη), τις συνέπειες των επιλογών και το θεμιτό από το αθέμιτο.

Και επιστρέφω στην «πρόοδο», ή στον όρο «προοδευτισμό» (ή μήπως είναι «προοδευτικότητα» το σωστό;).

Διαπιστώνουμε λοιπόν, πως όσο πιο πολύ «φλερτάρει» η σύγχρονη Αριστερά με την προοπτική μιας πιθανής κατάληψης της εξουσίας, τόσο βίαια διαστρεβλώνει και συνθλίβει στο αδυσώπητο «μπλέντερ» του Αριστερού «φίλτρου», όλα τα παραπάνω χαρακτηριστικά του καλλιεργημένου ανθρώπου.

Η «πρόοδος» της Αριστεράς θυμίζει όλο και περισσότερο, συμπεριφορές από άλλα μέρη και εποχές, συμπεριφορές ανθρώπων που ήταν πρόδρομοι της σύγχρονης Αριστεράς, ήταν εμπνευστές της σύγχρονης Αριστεράς, και είχαν την ευκαιρία της μακράς άσκησης εξουσίας. Τότε, οι πιστοί στην Αριστερή Εξουσία, ήταν οι «προοδευτικοί». Φυσικά, οι άλλοι, οι μη «προοδευτικοί», ήταν νεκροί, ή εκτοπισμένοι, ή …αναποφάσιστοι ανάμεσα στα δύο προηγούμενα.

Και λογικά θα αναρωτηθείς αγαπητέ αναγνώστη: «Κάτσε ρε φίλε… Δηλαδή, ο Δεξιός ολοκληρωτισμός τι έκανε; Το ίδιο δεν έκανε;»

Απολύτως δεκτή η ένσταση. Το ίδιο ακριβώς έκανε. Συμφωνούμε λοιπόν, πως η φασίζουσα Αριστερά και η φασίζουσα Δεξιά είναι δίδυμες αδερφούλες.

Δεύτερη ένσταση που μπορεί να διατυπώσεις αγαπητέ αναγνώστη: «Μα στην Ελλάδα, η Αριστερά δεν κυβέρνησε. Κι αν κυβερνήσει, δεν θα γίνει με τη μορφή ενός ολοκληρωτικού καθεστώτος, αλλά μέσα από τη λειτουργία ενός δημοκρατικού πολιτεύματος».

Και πάλι θα τη δεχτώ την ένσταση, αλλά αυτή τη φορά, θα μου επιτρέψεις, αγαπητέ φίλε, να προσθέσω ένα μεγάλο «αλλά»…

Ναι, εντάξει. Στην Ελλάδα, η Αριστερά δεν έχει αναλάβει την εξουσία (ακόμα). Ίσως να μην την αναλάβει και ποτέ, αλλά και αν την αναλάβει, αυτό θα συμβεί με όρους Δημοκρατίας.

Δυστυχώς, το «αλλά» που σκέφτομαι, έχει να κάνει με την εκ βαθέων επιθετική νοοτροπία που έχει η σύγχρονη Αριστερά. Μια επιθετική νοοτροπία απέναντι σε κάθε τι «αντίθετο». Μια επιθετική νοοτροπία, που κατά τρόπο ενίοτε εμετικό, μασκαρεύεται έντεχνα, «φορώντας» τα πιο όμορφα αγαθά της Δημοκρατίας, τα οποία διαστρεβλώνει, τόσο όσο χρειάζεται για να τα φέρει στα μέτρα της. Και κάπου εκεί η μόρφωση φεύγει μπροστά, ξεχνώντας να πάρει μαζί της την πνευματική καλλιέργεια…

Παράδειγμα Υποκρισίας Νο1:

Μόνο αγράμματος, απαίδευτος και ακαλλιέργητος θα τολμούσε να επικαλείται την ανεξιθρησκία και την ελευθερία της έκφρασης, για να υπερασπιστεί τον 27χρονο που καθύβριζε τον Γέροντα Παΐσιο, την Παναγία και τον Χριστό στο διαδίκτυο.

Δεν είμαι της Εκκλησίας. Κάθε άλλο. Με ευθύνη αρκετών ιερωμένων η Εκκλησία μοιάζει τόσο συχνά να λειτουργεί σαν Ανώνυμη Εταιρεία, που κάπου με χάνει…

Όμως την πίστη των ανθρώπων που πηγαίνουν στις εκκλησιές για να προσευχηθούν, δεν διανοούμαι, να τη λοιδορίσω, ούτε να τη βρίσω δημόσια. Όπως δεν διανοούμαι να βρίσω και να λοιδορίσω καμία άλλη πίστη, κανενός ανθρώπου.

Η ουσία είναι πως η ανεξιθρησκεία δίνει στον καθένα το δικαίωμα να πιστεύει σ` όποιον θεό επιθυμεί. Δεν δίνει το δικαίωμα να καθυβρίζει και να προσβάλει τα ιερά και όσια των άλλων.

Όμως η Αριστερά, υποκριτικά, κρύβει στη δήθεν «σάτιρα» του 27χρονου, την τακτική της απέναντι στη θρησκεία που ανέκαθεν θεωρούσε ιδεολογικό «εχθρό».

Παράδειγμα Υποκρισίας Νο2, μέσα από την ίδια περίπτωση: Οι μέγιστοι των Υποκριτών που επικαλούνται της ελευθερία της έκφρασης και τη σάτιρα για να δικαιολογήσουν τη δημιουργία και την επί μακρόν συντήρηση μιας προσβλητικής και υβριστικής ιστοσελίδας, είναι οι ίδιοι «προοδευτικοί» που ζήτησαν τη σταύρωση της Βούλας Παπαχρήστου, θεωρώντας έγκλημα κατά της ανθρωπότητας την κουταμάρα που πέταξε στο twitter της. Παράδειγμα Υποκρισίας Νο3:

Οι Υποκριτές δήθεν «προοδευτικοί» που τάσσονται στο πλευρό των αγανακτισμένων Μουσουλμάνων που (κακώς – κάκιστα) τα έσπασαν στην Αθήνα, για να εκφράσουν την ιερή αγανάκτησή τους για μια αμερικανική ταινία, είναι οι ίδιοι που χαρακτηρίζουν «Ιράν» την Ελλάδα, επειδή προστατεύει τη μνήμη ενός σεβάσμιου προσώπου της Ορθοδοξίας, ή που χαρακτήριζαν «μουτζαχεντίν» τους πιστούς που πολιορκούσαν κάποτε τις αίθουσες προβολής του «Τελευταίου Πειρασμού».

Παράδειγμα Υποκρισίας Νο4:

Οι «προοδευτικοί», καλλιεργούν τη ρετσινιά του «αντιδραστικού» ή του «εθνοπροδότη» για όποιον …«μη προοδευτικό» τυγχάνει να έχει μεγάλη περιουσία (χωρίς να εξετάζουν αν υπάρχει η παραμικρή σκιά στην απόκτησή της). Όποιος έχει ακριβό αμάξι είναι λαμόγιο που μάλλον από κάπου τα άρπαξε, όλοι όσοι ψήφισαν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ είναι λαμόγια «βολεμένοι» του συστήματος, όποιος είναι δημοσιογράφος που αρθρογραφεί αντίθετα στην Αριστερά είναι διαπλεκόμενο «παπαγαλάκι» των μεγάλων συμφερόντων, κ.λ.π. Οι ίδιοι ακολουθούν πιστά, τον καλοζωισμένο νέο των Βορείων Προαστίων Αλέξη Τσίπρα (και καλά κάνει το παλικάρι, να έχει, να ζει καλά), ή ακολουθούσαν πιστά άλλοτε τον φίλο των Βαρδινογιάννηδων και μετέπειτα πρόεδρο του ΠΑΟ Νίκο Κωνσταντόπουλο, ή ακολουθούσαν (πιο πρόσφατα) τον Νίκο Αλαβάνο με την τεράστια περιουσία (που καλά κάνει και την έχει ο άνθρωπος). Και βέβαια, η Αριστερά έχει ουκ ολίγους «βολεμένους» από την εποχή που το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα (και μετά του Σημίτη) αναζητούσε σ` αυτήν εκλογικά δεκανίκια.

Παράδειγμα Υποκρισίας Νο5:

Για την Αριστερά, ο «μη προοδευτικός» επιχειρηματίας που κάνει μειώσεις μισθών, είναι ένας πλουτοκράτης που προσπαθεί να διατηρήσει αναλλοίωτο το κέρδος του. Ο «προοδευτικός» (δηλαδή δικός τους) επιχειρηματίας, είναι ένας αγωνιστής με κοινωνική συνείδηση, που κάνει μειώσεις μισθών για να κρατήσει αναλλοίωτες τις θέσεις εργασίας.

Παράδειγμα Υποκρισίας Νο6:

Η Αριστερά (και το ΚΚΕ αριστερά δεν είναι;) επιτίθεται σε κάθε επιχειρηματία που κάνει απολύσεις και εντείνει την ανεργία, αλλά τους εργαζόμενους του «902 Αριστερά στα FM” τους απολύει χωρίς να παίξει βλέφαρο…

Θα μπορούσα να παραθέτω ανάλογα παραδείγματα Υποκρισίας, μέχρι να σταματήσει να λειτουργεί το πληκτρολόγιο που χρησιμοποιώ.

Και αυτός φίλοι μου, είναι ο εκφυλισμός της «προόδου», ή της «προοδευτικότητας», ή ακόμα και της «δημοκρατικότητας» που επίσης αγωνίζονται να οικειοποιηθούν για λογαριασμό της Αριστεράς, οι «διανοητές» της.

Διότι χτίζουν μια Αριστερά, που την ελεύθερη έκφραση την ανέχεται μόνο όταν συμφωνεί μαζί της… Μια αριστερά που την ανεξιθρησκία την προτιμά αντιθρησκία διότι ανέκαθεν οι πρακτικοί του Μαρξισμού (και όχι ο ίδιος ο Μαρξ) επιζητούσαν πιστούς …κατ` αποκλειστικότητα.

Χτίζουν μια Αριστερά που στην ιδέα της ύπαρξης αντίθετη άποψης «βγάζει σπυριά»… Και υποκριτικά αρνείται σε όλους τους άλλους τα δικαιώματα που τόσο επιτακτικά διεκδικεί (και καλά κάνει) για τους πιστούς της.

Με όλα αυτά, και φυσικά με συνομιλητές θεωρητικούς σαν τον Σλάβοϊ Σίζεκ που διδάσκει ότι η βία και ο τρόμος είναι απαραίτητοι σταθμοί προς το μέλλον, κάποιοι εργάζονται συστηματικά για το χτίσιμο μια Αριστεράς που προάγει τη μισαλλοδοξία, σχεδόν το ίδιο φανατικά με τους «Xρυσαυγίτες» του άλλου άκρου.

Με μόνη διαφορά, ότι για αυτή την Αριστερά, οι «άλλοι» δεν έχουν φυλετικά χαρακτηριστικά, αλλά κυρίως ιδεολογικοπολιτικά. Είναι οι Δεξιοί, οι Κεντρώοι, ή μη «προοδευτικοί». Δηλαδή… όλοι οι άλλοι.